CIT: zapłata za bilet w biurze podróży bez podatku u źródła

Spółka wyjaśniła, że na potrzeby prowadzonej działalności kupuje bilety lotnicze na loty międzynarodowe. Bilety są kupowane u pośredników mających siedziby na terytorium RP – polskich spółek lub biur podróży.

Firma zauważyła, że na niektórych fakturach pośrednik umieszcza pewną adnotację. Wynika z niej, że jest agentem działającym w imieniu i na rzecz zagranicznego przewoźnika. Na takiej fakturze są wówczas wyszczególnione: cena biletu oraz inne usługi, np. opłata lotniskowa, opłata za wystawienie biletu, dodatkowa opłata serwisowa. Zagraniczni przewoźnicy wykonujący loty to m.in. Lufthansa, Ukraine International Airlines czy Austrian Airlines. Podatniczka wskazała, że nie posiada certyfikatów rezydencji tych przewoźników. Zapytała, czy będzie zobowiązana do poboru i odprowadzenia zryczałtowanego CIT od wynagrodzenia (zapłaty za bilet) wypłacanego na rzecz pośredników – polskich spółek lub biur podróży – w związku z zakupem biletów lotniczych, których loty odbywają się na opisanych trasach.

Fiskus odpowiedział, że tak. Ponieważ spółka w ramach prowadzonej działalności kupuje bilety lotnicze od linii, które mają swoją główną siedzibę poza Polską, za pośrednictwem polskich pośredników/ biur podróży, zobowiązana jest do pobrania podatku od wynagrodzenia zagranicznego przewoźnika. W ocenie organu za podatnika należy uznać zagraniczne przedsiębiorstwo żeglugi powietrznej, które osiągnęło przychód. A za płatnika, zgodnie z art. 26 ust. 1 ustawy o CIT, pytającą spółkę, która płaci za zakup usługi przelotu. Tym samym na spółce ciąży obowiązek poboru zryczałtowanego podatku w wysokości 10 proc. przychodów.

Firma zaskarżyła interpretację, a WSA w Rzeszowie uwzględnił jej skargę. Zauważył, że dla wskazania płatnika, czyli podmiotu, na którym ciąży obowiązek poboru spornego podatku, zastosowanie znajdzie art. 26 ust. 1 ustawy o CIT. Zgodnie z tym przepisem osoby prawne i jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz będące przedsiębiorcami osoby fizyczne, które wypłacają należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 oraz w art. 22 ustawy o CIT, są obowiązane jako płatnicy pobierać w dniu wypłaty zryczałtowany podatek dochodowy od tych wypłat. Zastosowanie stawki podatku wynikającej z właściwej umowy w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu albo niepobranie podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania miejsca siedziby podatnika do celów podatkowych certyfikatem rezydencji.

W ocenie WSA zakres podmiotowy tej regulacji jest jednoznaczny. Obowiązek ten dotyczy jedynie podmiotów, które wypłacają należności z określonych tytułów, m.in. z przychodów uzyskanych na terenie RP przez zagraniczne przedsiębiorstwa żeglugi powietrznej, na rzecz podmiotu objętego ograniczonym obowiązkiem podatkowym. Ustawodawca nie kładzie nacisku na kwestię ponoszenia wydatku w sensie ciężaru ekonomicznego określonego świadczenia ani na rodzaj stosunku prawnego pomiędzy oferującym usługę przewozu zagranicznym przedsiębiorstwem a jego klientem. Odwołuje się w sposób wyraźny do czynności technicznej, jaką jest wypłata należności z tytułów określonych w treści ustawy.

W konsekwencji WSA uznał, że dla wskazania płatnika zobowiązanego do ewentualnego poboru zryczałtowanego podatku dochodowego, zasadnicze znaczenie ma wypłata środków z tytułów określonych w ustawie. Sąd zauważył jednak, że skarżąca akcentuje fakt wypłacania wynagrodzenia (zapłaty za bilet) na rzecz pośredników – spółek lub biur podróży mających siedzibę na terytorium RP. Nie sposób zatem uznać, że uiszczając równowartość ekonomiczną ceny biletu lotniczego, powiększoną o należną pośrednikowi prowizję, spełnia przesłanki z art. 26 ust. 1 ustawy o CIT.

W ocenie WSA, choć skarżąca ponosi ekonomiczny ciężar świadczenia, to nie wypłaca środków z tytułu określonego w treści art. 21 ust. 1 pkt 4 ustawy o CIT.

Wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie z 28 stycznia 2016 r. (I SA/Rz 1162/15).

—oprac. Aleksandra Tarka

Komentarz eksperta

Artur Nowak, radca prawny, partner w kancelarii DZP Domański Zakrzewski Palinka

WSA w Rzeszowie wydał prawidłowy wyrok. Istota sprawy sprowadzała się do oceny przedstawionego we wniosku stanu faktycznego, a w szczególności okoliczności: kto, komu i za co płaci. Prawidłowa ocena tego stanu faktycznego przeprowadzona przez sąd musiała skutkować eliminacją z obrotu prawnego nieprawidłowej interpretacji. Była ona bowiem wydana na podstawie stanu faktycznego innego niż przedstawiony przez podatnika we wniosku o interpretację.

W kluczowym dla sprawy zagadnieniu, tj. czy podmiot wypłacający należności jest płatnikiem, trzeba zauważyć, że przedsiębiorca staje się płatnikiem zryczałtowanego CIT tylko wtedy, gdy spełnione są wszystkie warunki definiujące wykonanie obowiązku płatniczego określone w ustawie o CIT. Z drugiej strony niespełnienie któregokolwiek z tych warunków powoduje, że obowiązki płatnicze nie powstają i podmiot wypłacający daną należność kontrahentowi nie może być traktowany jako płatnik.

W komentowanej sprawie dla wydania prawidłowego w mojej ocenie wyroku wystarczające było stwierdzenie, że wypłaty prowizyjne nie następują do podmiotów mających w Polsce siedzibę lub zarząd. Pominięcie tej okoliczności przez organ podatkowy skutkowało uruchomieniem procedury sądowej, która zakończyła się dla niego niekorzystnie.