Księgi podatkowe jako dowód w postępowaniu podatkowym

Przepisy ordynacji podatkowej w rozdziale XI działu IV poświęconym dowodom wspominają jedynie o dokumentach urzędowych, pomijając kwestię mocy dowodowej dokumentów prywatnych. Nie zmienia to jednak faktu, że w postępowaniu podatkowym dowodami mogą zarówno dokumenty urzędowe jak i prywatne. Dokument urzędowy, aby korzystać mógł z domniemań wzmacniających jego moc dowodową musi spełniać pewne prawem przewidziane przesłanki. A więc musi być sporządzony w formie określonej przepisami prawa przez powołane do tego organy władzy publicznej. Wnioskując a contrario stwierdzamy, że dokumenty niespełniające powyższych przesłanek są dokumentami prywatnymi. Temu rodzajowi dokumentów nie można przypisać jakiejś szczególnej mocy dowodowej, gdyż żaden przepis takiej mocy im nie nadaje. Dokumenty prywatne, podpisane przez wystawcę, stwierdzają tylko, że zawarte w nich oświadczenie pochodzi od wystawcy i tak samo jak pozostałe środki dowodowe, podlegają na podstawie art. 191 ordynacji podatkowej swobodnej ocenie organu podatkowego.

Wyjątek od zasady, że dokumenty prywatne nie posiadają szczególnej mocy dowodowej wprowadza art. 193 § 1 ordynacji podatkowej, który nadaje taką szczególną moc dowodową dokumentowi prywatnemu, jakim są księgi podatkowe prowadzone przez podatnika. Wspomniany wyżej art. 193 § 1 ordynacji podatkowej stanowi, że „księgi podatkowe prowadzone rzetelnie i w sposób niewadliwy stanowią dowód tego, co wynika z zawartych w nich zapisów". Podkreślenia wymaga fakt, że księgi podatkowe powinny być podstawowym dowodem w toczącym się postępowaniu gdyż prowadzi się je właśnie „dla celów podatkowych". Powyższą tezę potwierdza treść art. 181 ordynacji podatkowej, który wśród przykładowego katalogu środków dowodowych na pierwszym miejscu sytuuje właśnie dowód z ksiąg podatkowych.

Księgi podatkowe powinny również umożliwić późniejsze odtworzenie stanu faktycznego a więc zdarzeń gospodarczych, jakie były podstawą zapisu w księdze. Księgi prowadzone przez podatnika posiadają jeszcze jedno praktyczne znaczenie. To właśnie na ich podstawie sporządza się deklaracje i zeznania podatkowe.

Pojęcie ksiąg podatkowych

Ustawodawca przyjmuje szeroką i mało precyzyjną definicję ksiąg podatkowych, która ma charakter zakresowy. Formułowana jest poprzez wymienienie nazw, które wchodzą w skład definicji ustawowej ksiąg podatkowych.

Za księgi podatkowe według art. 3 pt. 4 ordynacji podatkowej należy uznać: „księgi rachunkowe, podatkową księgę przychodów i rozchodów, ewidencje oraz rejestry, do których prowadzenia, do celów podatkowych, na podstawie odrębnych przepisów, obowiązani są podatnicy, płatnicy lub inkasenci. Ordynacja nie reguluje jednak ani zakresu podmiotów obowiązanych do prowadzenia ksiąg ani też ich zasad ich prowadzenia. Kwestię tę regulują przepisy szczególne dotyczące poszczególnych rodzajów ksiąg.

Księgi rachunkowe stosownie do art. 13 ust. 1 ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości to zbiory zapisów księgowych, obrotów, a więc sum zapisów oraz sald, które tworzą: dziennik, konta księgi głównej tzw. ewidencję syntetyczną, konta ksiąg pomocnych tzw. ewidencję analityczną, wykaz składników aktywów i pasywów, a więc inwentarz oraz zestawienie obrotów i sald kont księgi głównej, a także zestawienie sald ksiąg pomocniczych. Przy prowadzeniu ksiąg rachunkowych przy użyciu komputera za równoważne z nimi uważa się odpowiednio zasoby informacyjne rachunkowości, zorganizowane w formie oddzielnych komputerowych zbiorów danych, bazy danych lub wyodrębnionych jej części, bez względu na miejsce ich powstania i przechowywania.

Podstawową funkcją ksiąg rachunkowych jest odzwierciedlenie w wyrażeniu liczbowym i porządku chronologicznym wszystkich istotnych z gospodarczego punktu widzenia zdarzeń występujących w przedsiębiorstwie. Zdarzenia te jednocześnie odgrywają istotną rolę w kształtowaniu konstrukcji podatkowoprawnego stanu faktycznego. Rejestracja zdarzeń gospodarczych w księgach rachunkowych tworzy podatkowy stan faktyczny, który odtworzony później na podstawie tych zapisów pozwala na określenie podstawy opodatkowania i w konsekwencji obliczenie należnego zobowiązania w wysokości stosownej do wielkości osiągniętego przychodu, dochodu czy też posiadanego majątku (L. Guzek, Dowody w postępowaniu podatkowym, MP 2001, nr 1, str. 19-20).

Według ustawy o rachunkowości księgi rachunkowe pełnią głównie funkcję informacyjną. A więc nie jest to, stricte ewidencjonowanie zdarzeń gospodarczych dla celów podatkowych.

Dopiero na mocy przepisów prawa podatkowego księgi mogą uzyskać walor urządzeń ewidencji podatkowej.

Przepisem tego rodzaju jest art. 9 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych: „podatnicy są obowiązani do prowadzenia ewidencji rachunkowej, zgodnie z odrębnymi przepisami, w sposób zapewniający określenie wysokości dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za rok podatkowy, a także do uwzględnienia w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych informacji niezbędnych do obliczenia wysokości odpisów amortyzacyjnych", a także art. 24 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych: „u podatników, którzy zgodnie z obowiązującymi ich zasadami rachunkowości sporządzają sprawozdanie finansowe, za dochód z działalności gospodarczej uważa się dochód wykazany na podstawie prawidłowo prowadzonych ksiąg, zmniejszony o dochody wolne od podatku i zwiększony o wydatki niestanowiące kosztów uzyskania przychodów, zaliczone uprzednio w ciężar kosztów uzyskania przychodów".

Posługując się delegacją ustawową zawartą w art. 24a ust. 7 updof, Minister Finansów wydał w dniu 26 sierpnia 2003r. rozporządzenie w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów7. Rozporządzenie to określa krąg podmiotów obowiązanych do prowadzenia księgi, a także na podstawie § 1: „sposób prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów, szczegółowe warunki, jakim powinna odpowiadać ta księga, aby stanowiła dowód pozwalający na określenie zobowiązań podatkowych, oraz szczegółowy zakres obowiązków związanych z jej prowadzeniem, a także terminy zawiadomienia naczelnika urzędu skarbowego o prowadzeniu księgi".

Należy zwrócić uwagę na fakt, że urządzenie księgowe, jakim jest podatkowa księga przychodów i rozchodów jest o wiele bardziej uproszczonym sposobem ewidencji niż księgi rachunkowe. Ewidencjonuje się w niej tylko te zdarzenia gospodarcze, które są istotne dla wyliczenia zobowiązanie podatkowego. Tylko taki cel ma prowadzenie podatkowej księgi przychodów i rozchodów. Przy jej prowadzeniu nie stosuje się zasady podwójnego księgowania, która jest fundamentalna zasadą przy prowadzeniu ksiąg rachunkowych. Ponadto nie ewidencjonuje się stanu należności i zobowiązań, stanu gotówki w kasie i na rachunkach bankowych, kredytów i pożyczek, a więc stanów aktywów i pasywów, czyli bilansu, które to występują przy prowadzeniu ksiąg rachunkowych.

Podatkowa księga przychodów i rozchodów odzwierciedla tylko tytuły zdarzeń gospodarczych, bez ujawniania ich rozliczeń, a więc zawiera tylko dane niezbędne do ustalenia podstawy opodatkowania podatkiem dochodowym (G. Adaszkiewicz, Środki dowodowe w polskim postępowaniu podatkowym, Wydawnictwo „Dom organizatora", Toruń 1997; str. 27).

W rozumieniu przepisów ordynacji podatkowej księgami podatkowymi są również ewidencje i rejestry prowadzone przez podatników, płatników lub inkasentów dla celów podatkowych. Tytułem przykładu wskazać można jako takie urządzenia ewidencję przychodów, o której mowa w art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 20 listopada 1998r. o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne oraz ewidencje nabyć i dostaw dla celów podatku od towarów i usług.

Zapis w księdze, powinien być dokonywany zawsze na podstawie dokumentu źródłowego stwierdzającego dokonanie operacji gospodarczej zgodnie z jej rzeczywistym przebiegiem. Dokumentami źródłowymi są w szczególności faktury VAT, faktury VAT RR, faktury VAT komis, faktury VAT MP, dokumentu celne, rachunki, faktury korygujące, noty korygujące oraz inne dowody stwierdzające fakt dokonania operacji gospodarczej. Treść zapisu w księdze musi odpowiadać ściśle treści dokumentu będącego podstawą wpisu.

Domniemania prawne związane z księgami

Księgi podatkowe podobnie jak dokumenty publiczne korzystają z domniemań prawnych wzmacniających ich moc dowodową. NSA w jednym z wyroków z 25 marca 1999 r. (sygn. I SA/Wr 1164/97) stwierdza: „normy zawarte w przepisie art. 169 k.p.a. ustanawiają domniemanie prawdziwości księgi podatkowej. Oznacza to, że stan wynikający z księgi jest dla organu podatkowego wiążący, a możliwość przyjęcia za podstawę rozstrzygnięcia podatkowego innego stanu niż wynikający z księgi zachodzi dopiero wówczas, gdy powyższe domniemanie zostanie obalone w sposób przewidziany prawem. Dopiero konsekwencją obalenia tego domniemania jest możliwość szacunkowego ustalenia podstawy opodatkowania (...)". Tak więc organ podatkowy jest związany dowodem z ksiąg podatkowych, jeśli służy im domniemanie prawdziwości. W takiej sytuacji księgi podatkowe są dowodem zupełnym przebiegu zdarzeń w nich zarejestrowanych i w zasadzie organ podatkowy nie ma potrzeby oraz nie może sięgać po inne środki dowodowe w celu ustalenia podstawy opodatkowania.

Aby księgom podatkowym można było przypisać domniemanie prawdziwości muszą one spełniać przesłanki przewidziane w art. 193 § 1 ordynacji podatkowej, a więc muszą być prowadzone rzetelnie i w sposób niewadliwy. Rzetelność i niewadliwość ksiąg są dwiema postaciami prawidłowości, prawidłowości w znaczeniu materialnym oraz formalnym (K. Sitkowska, Nierzetelne lub wadliwe prowadzenie ksiąg, Przegląd Podatkowy 2000, nr 1 str. 34).

Księgi podatkowe są rzetelne, jeśli dokonywane w nich zapisy odzwierciedlają stan faktyczny. Natomiast za niewadliwe uważa się takie księgi, które są prowadzone zgodnie z przepisami o ich prowadzeniu. Wspomniane przepisy to w szczególności ustawa o rachunkowości, rozporządzenie Ministra Finansów w sprawie prowadzenie podatkowej księgi przychodów i rozchodów a także inne ustawy podatkowe wprowadzające dla swoich potrzeb określone urządzenia księgowe. Przepisy te określają formę oraz sposób prowadzenia ksiąg podatkowych. Jeśli księgi prowadzone będą zgodnie z tymi przepisami, wówczas określimy je jako niewadliwe.

Ustawodawca łagodzi wymóg niewadliwości księgi podatkowej wprowadzając w art. 193 § 5 ordynacji podatkowej regulację dopuszczającą jako dowód w sprawie księgę prowadzoną wadliwie, jeśli wady nie mają istotnego znaczenia dla sprawy. Jest to klasyczna konstrukcja uznania administracyjnego, bowiem organ podatkowy sam decyduje czy w konkretnych okolicznościach stopień wadliwości formalnej księgi uzasadnia dopuszczenie lub odrzucenie księgi jako dowodu w sprawie.

Orzecznictwo NSA wyraźnie rozgranicza rzetelność i niewadliwość księgi. Każda nierzetelność jest wadliwością, ale nie odwrotnie. Mogą więc powstawać wątpliwości czy stwierdzona wadliwość jest zarazem nierzetelnością. W jednym z wyroków NSA stwierdza: „wadliwe uznanie wydatku za koszt uzyskania przychodów, jeżeli wydatek ten jest w pełnej wysokości wpisany do księgi podatkowej z podaniem dowodu jego poniesienia i stanowi pełne odzwierciedlenie przeprowadzonej operacji gospodarczej, nie stanowi jeszcze o nierzetelności księgi, ale jedynie o jej wadliwości pod względem formalnym" (wyrok NSA z dnia 20 stycznia 1998r., sygn. akt I SA/Po 559/97, źródło: Lex nr 31878).

Z kolei NSA w innym wyroku wskazał: „nie zniekształcają ani nie fałszują rzeczywistości drobne uchybienia formalne. W przypadku wpisania do księgi wszystkich niezbędnych danych, takich jak numer porządkowy, data zakupu, oznaczenie faktury, nazwa i adres sprzedawcy oraz rodzaj transakcji, z pozostawieniem jednej wolnej rubryki, a mianowicie ceny, sąd przyjął, że chodzi o niezgodność z wymaganiami niebędącą nierzetelnością" (wyrok NSA z dnia 24 stycznia 1996r., sygn. akt SA/Ka 2797/94, źródło: Lex nr 26584).

Księgom podatkowym służy jeszcze jedno domniemanie, mianowicie domniemanie zgodności z prawdą.

Rzetelność ksiąg podatkowych jako przesłanka ich wiarygodności

W orzecznictwie, które co do rzetelności ksiąg podatkowych jest bardzo bogate raz dominuje tendencja do przypisywania rzetelności charakteru obiektywnego innym razem subiektywnego. Podejście obiektywne wyraził sąd w orzeczeniu, którym stwierdza: „przepis art. 193 § 1 ordynacji podatkowej przyznaje szczególną moc dowodową jedynie tym księgom, które są prowadzone rzetelnie i w sposób niewadliwy. Natomiast mocy takiej nie mają księgi, które nie charakteryzują się takimi cechami. Nierzetelność jest kategorią obiektywną. Oznacza to, że dla oceny nierzetelności księgi nie mają znaczenia czynniki subiektywne, towarzyszące dokonywaniu w niej zapisów. Za nierzetelną, więc zostaje uznana księga, w której nie dokonano zapisu w celu ukrycia osiągniętego przychodu czy też dokonanej czynności, jak też księga, w której przez pomyłkę dokonano błędnego zapisu" (wyrok NSA z dnia 21 marca 2000r., sygn. akt III SA 1627/99, źródło: Lex nr 43018).

Z kolei z podejściem do rzetelności ksiąg podatkowych jako kategorii subiektywnej spotykamy się w wyroku, którym NSA stwierdza: „uznanie, że nierzetelność stanowi materialne odstępstwo od zgodności księgi z rzeczywistym stanem, bez uwzględniania jakichkolwiek przyczyn tej niezgodności, prowadziłoby, do nieuzasadnionego i krzywdzącego podatnika rozszerzenia podstaw odpowiedzialności podatkowej. Organy podatkowe w rozpatrywanej sprawie nie uwzględniły, że sposób prowadzenia przez skarżącego księgi podatkowej mógł jedynie spowodować zwiększenie należności podatkowych. Podatnikowi nie można, zatem zarzucić, że świadomi i celowo zmierzał do uszczuplenia dochodów budżetu państwa" (wyrok NSA z dnia 21 marca 1997r., sygn. akt III SA 1419/95, źródło: Lex nr 29913).

Przytoczone wyżej orzeczenie obrazują dwa zasadniczo odmienne podejścia sądu do kategorii nierzetelności. Są to zaledwie niektóre z rozstrzygnięć, które odmiennie traktują to, chyba najbardziej znaczące pojęcie dla podatników. Należy podkreślić, że wprowadzanie elementów subiektywnych do oceny rzetelności ksiąg podatkowych wynika z konstytucyjnej zasady proporcjonalności. Zbytni rygoryzm narusza tę zasadę przez nieuzasadnione ograniczenie praw jednostki na rzecz interesu publicznego (B. Adamiak, J. Borkowski, R. Mastalski, J. Zubrzycki, Ordynacja podatkowa. Komentarz 2004, Oficyna Wydawnicza UNIMEX, Wrocław 2004; str. 662).

Omawiając pojęcie rzetelności księgi podatkowej, trzeba zwrócić uwagę na pewnego rodzaju niezgodności w definiowaniu tego pojęcia przez poszczególne akty prawne. Otóż z jednej strony mamy bardzo rygorystyczne podejście prezentowane przez ustawodawcę w ordynacji podatkowej, przedstawione wyżej. Z drugiej zaś strony Minister Finansów we wspomnianym wcześniej rozporządzeniu o prowadzeniu podatkowej księgi przychodów i rozchodów, określił zupełnie inną definicję rzetelności. W § 11 ust. 4 pt. 1-5 rozporządzenia dopuszcza on odstępstwa od pojęcia rzetelności zdefiniowanego w ordynacji podatkowej. Według tego przepisu księgę uznać należy za rzetelną, jeśli np. podatnik nie wpisał lub błędnie wpisał kwoty przychodu, które łącznie nie przekraczają 0,5% przychodu wykazanego w księdze a także, gdy brak właściwych wpisów jest związany z nieszczęśliwym wypadkiem albo zdarzeniem losowym, które uniemożliwiło podatnikowi prowadzenie księgi.

Podejście takie jest korzystne dla podatników, ponieważ ustanawia fikcję prawną rzetelności ksiąg podatkowych. Należy jednak zauważyć, że ordynacja podatkowa nie zawiera żadnych odstępstw ani wyjątków od definicji rzetelności, którą wprowadza. Nie ma w niej także delegacji ustawowej, która upoważniałaby Ministra Finansów do innego zdefiniowania tego pojęcia (R. Mastalski, J. Zubrzycki, Ordynacja podatkowa. Komentarz., Oficyna Wydawnicza UNIMEX, wyd. 5 Wrocław 2002, str. 240).

Konsekwencji nierzetelności księgi podatkowej możemy podzielić na podatkowe oraz karne. Zgodnie z art. 193 § 1 ordynacji podatkowej, jedynie księgi prowadzone rzetelnie i w sposób niewadliwy stanowią dowód tego, co wynika z zawartych w nich zapisów. Jedynie tak prowadzone księgi korzystają z domniemania prawdziwości, które jest domniemaniem wzruszalnym preasumptio iuris tantum. Jak każde domniemanie względne również to może być obalone przeciwdowodem, w którym wykaże się nierzetelność księgi.

Pierwszą i podstawową sankcją nierzetelności księgi podatkowej jest nie uznanie jej przez organ podatkowy za dowód w sprawie. W takim przypadku w zakresie, w jakim stwierdzona została nierzetelność zostaje ona pozbawiona szczególnej mocy dowodowej wynikającej z przyznanego jej domniemania prawdziwości i staje się ona typowym dokumentem prywatnym podlegającym zasadzie swobodnej oceny dowodów. Jeśli organ podatkowy w wyniku przeprowadzonego postępowania podważy rzetelność ksiąg, wówczas na podstawie art. 193 § 6 ordynacji podatkowej sporządza protokół badania ksiąg, w którym określa, za jaki okres i w jakiej części nie uznaje ksiąg za dowód tego, co wynika z zawartych w niej zapisów. Organ podatkowy zatem nie musi od razu odrzucić całej księgi. Może on zgodnie z cytowanym przepisem odmówić księdze wiarygodności, co do pewnego okresu, może także nie uznać jej za dowód w pewnej części. Jest to uregulowanie niewątpliwie korzystne dla podatników.

Odpis protokołu doręczony zostaje stronie, która oczywiście we własnym interesie może wnieść do niego zastrzeżenia. W skrajnym przypadku, gdy podatnik nie wniesie zastrzeżeń do protokołu oraz gdy brak jest innych dowodów na podstawie, których organ mógłby ustalić podstawę opodatkowania, wówczas na podstawie art. 23 ordynacji podatkowej określi podstawę opodatkowania poprzez oszacowanie. Określenie podstawy opodatkowania przez oszacowanie jest niewątpliwie mniej korzystne dla podatnika, dlatego we własnym interesie, jeśli posiada on jakiekolwiek inne dowody, powinien uzupełnić nimi dane wynikające z nierzetelnej księgi. Takimi dowodami mogą być przykładowo niezaewidencjonowane rachunki.

Organ podatkowy w sytuacji uzupełnienia danych innymi dowodami, nie może bowiem szacować podstawy opodatkowania, gdyż nie pozwala na to art. 23 § 2 ordynacji podatkowej, który zabrania szacowania podstawy opodatkowania, jeśli dane wynikające z ksiąg podatkowych, uzupełnione dowodami uzyskanymi w toku postępowania pozwalają na określenie podstawy opodatkowania.

Stwierdzenie przez organ podatkowy nierzetelności lub znacznej wadliwości księgi oznacza, że pozbawiona zostaje ona szczególnej mocy dowodowej, w którą „wyposażona" była, gdy służyły jej domniemania prawne. Uznanie księgi za nierzetelną lub wadliwą nie oznacza jednak, że traci ona jakiekolwiek znaczenie dowodowe. W takiej sytuacji księga podatkowa jest dowodem w postępowaniu, lecz dowodem bez szczególnego charakteru. Podlega ona wówczas jak wszystkie inne dowody swobodnej ocenie organu podatkowego.

Oprócz konsekwencji podatkowych istnieją również konsekwencji karne nierzetelności przewidziane w ustawie kodeks karny skarbowy. Zgodnie z brzmieniem art. 61 kodeksu karnego skarbowego, kto nierzetelnie prowadzi księgę, podlega karze grzywny do 240 stawek dziennych, natomiast w przypadku mniejszej wagi sprawca podlega karze grzywny jak za wykroczenie skarbowe. Sankcja karna uzależniona została, zatem od stopnia naruszenia przepisów prawa podatkowego i w zależności od rozmiaru nierzetelności księgi podatkowej sprawca odpowiada albo za przestępstwo skarbowe albo za wykroczenia skarbowe. Wszystkie czyny wymienione w art. 61 kodeksu karnego skarbowego mogą być popełnione przez działanie oraz przez zaniechanie. Czyn polegający na nierzetelnym prowadzeniu ksiąg może być popełniony tylko umyślnie zarówno zamiarze bezpośrednim jak i ewentualnym. Zachowanie sprawcy musi być zawinione. Winę ocenia sąd, który posługuje się zasadą swobodnej oceny dowodów.

Księgi podatkowe prowadzone rzetelne i niewadliwe, jako szczególny rodzaj dokumentu korzystają z domniemania prawdziwości zawartych w nich zapisów. Domniemanie to może być obalone przez organ podatkowy, co do całości lub części jedynie przez wykazanie nierzetelności lub istotnej wadliwości. W przypadku nieuznania ksiąg podatkowych za dowód w rozumieniu art. 193 § 1 ordynacji podatkowej organ podatkowy, zgodnie z § 6 omawianego artykułu w protokole badania ksiąg zobowiązany jest określić, za jaki okres i w jakiej części nie uznaje ksiąg za dowód tego, co wynika z zawartych w nich zapisów. Odpis protokołu należy doręczyć podatnikowi z pouczeniem o możliwości wniesienia w terminie 14 dni od dnia jego doręczenia zastrzeżeń oraz dowodów umożliwiających organowi podatkowemu prawidłowe określenie podstawy opodatkowania.

Z omówionych przepisów wynika, że dla oceny czy księga jest rzetelna decydujące znaczenie ma to, czy w oparciu o zapisy w niej dokonane można ustalić prawidłową podstawą opodatkowania, a wiec czy zawiera zapisy dotyczące wszystkich zdarzeń podatkowych mających wpływ na ustalenie tej podstawy. Wykazana rozbieżność pomiędzy treścią zapisów księgi a stanem rzeczywistym uniemożliwia ustalenie właściwej podstawy opodatkowania i stanowi przesłankę do uznania ksiąg podatkowych za nierzetelne. Jeśli zapisy w księdze opierają się na dowodach nieodzwierciedlających rzeczywistych zdarzeń lub księga nie rejestruje wszystkich zdarzeń, to należy ją traktować jako nierzetelną, a w konsekwencji nie może stanowić dowodu w postępowaniu podatkowym.

Autor jest doradcą podatkowym

Artykuł został opublikowany w ramach projektu „Pisz u nas, zbieraj punkty”