Potwierdziła to odpowiedź Izby Skarbowej w Poznaniu 4 kwietnia 2012 r. (ILPP3/443-22/12-2/TW).
Z wnioskiem o interpretację wystąpił przedsiębiorca, który zajmuje się sprzedażą węgla. Spełnił on nałożone przez ustawodawcę obowiązki i uzyskał status pośredniczącego podmiotu węglowego. Upoważnia on do zakupu węgla bez akcyzy i sprzedawania go bez naliczania tego podatku odbiorcom, którzy zużywają ten węgiel do celów zwolnionych.
Wnioskodawca zaznaczył, że wszystkie transakcje musi potwierdzać na dokumencie dostawy wyrobów węglowych określonym we wzorze zawartym w rozporządzeniu ministra finansów. Jego zdaniem z przepisów nie wynika natomiast obowiązek prowadzenia „ewidencji wyrobów węglowych” i wpisywania do niej wszystkich transakcji oraz ilości węgla pozostałego na składzie. Problem w tym, że urząd celny uważa inaczej. Przedsiębiorca zapytał więc, kto ma rację.
Izba potwierdziła, że to stanowisko przedsiębiorcy jest prawidłowe. Powołała się m.in. na zawartą w art. 2 ust. 1 pkt 23a ustawy o podatku akcyzowym (dalej ustawa) definicję pośredniczącego podmiotu węglowego. Wynika z niej, że jest to podmiot mający siedzibę lub miejsce zamieszkania w Polsce, dokonujący sprzedaży, dostawy wewnątrzwspólnotowej, nabycia wewnątrzwspólnotowego, importu lub eksportu wyrobów węglowych podlegających zwolnieniu od akcyzy.
Zgodnie z art. 31a ust. 1 pkt 1 ustawy zwalnia się od akcyzy sprzedaż wyrobów węglowych na terytorium kraju przez pośredniczący podmiot węglowy pośredniczącemu podmiotowi węglowemu lub podmiotowi korzystającemu ze zwolnienia, o którym mowa w ust. 2 tego przepisu.
Artykuł 31a ust. 1 pkt 3 ustawy wskazuje, że warunkiem tego zwolnienia jest:
- pisemne powiadomienie właściwego naczelnika urzędu celnego o zamiarze rozpoczęcia działalności gospodarczej jako pośredniczący podmiot węglowy,
- posiadanie, przez pośredniczący podmiot węglowy, pisemnego potwierdzenia powiadomienia o zamiarze rozpoczęcia działalności gospodarczej jako firma o takim statusie,
- dołączenie do przemieszczanych wyrobów węglowych dokumentu dostawy.
Sprzedane podmiotom zużywającym – zdefiniowanym w art. 2 ust. 1 pkt 22 ustawy
– wyroby węglowe korzystają ze zwolnienia, jeśli spełniony zostanie (oprócz określone-
go przeznaczenia) warunek wskazany w art. 31a ust. 4 ustawy, tj. prowadzenie ewidencji. Nie dotyczy on podmiotów wymienionych w pkt 3 tego przepisu (m.in. gospodarstw domowych, przedszkoli oraz niektórych podmiotów leczniczych).
Z przepisów wynika więc, że to podmioty korzystające ze zwolnienia ze względu na przeznaczenie muszą prowadzić ewidencję wyrobów węglowych zużywanych do celów zwolnionych.
Taką wykładnię potwierdza także § 4 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia ministra finansów z 30 sierpnia 2010 r. w sprawie dokumentu dostawy, ewidencji wyrobów akcyzowych objętych zwolnieniem od akcyzy ze względu na ich przeznaczenie, warunków i sposobu ich zwrotu oraz środków skażających alkohol etylowy (DzU nr 160, poz. 1075 ze zm.).
Z przepisu tego wynika, że dane, o których mowa w § 3 (m.in. nazwa, ilość), powinny być wpisane do ewidencji, odpowiednio:
- przed wyprowadzeniem wyrobów zwolnionych ze składu podatkowego;
- niezwłocznie po otrzymaniu wyrobów zwolnionych, nie później jednak niż następnego dnia po ich odebraniu;
- niezwłocznie po zużyciu wyrobów zwolnionych na cele uprawniające do zwolnienia, nie później jednak niż następnego dnia po ich zużyciu;
- niezwłocznie po wystawieniu dokumentu dostawy (albo dokumentu uznawanego za taki na podstawie art. 32 ust. 10 ustawy), nie później jednak niż następnego dnia po ich wystawieniu.
W podsumowaniu interpretacji czytamy: „Analizowane przepisy nie nakładają więc na pośredniczący podmiot węglowy obowiązku prowadzenia ewidencji wyrobów węglowych zużywanych do celów zwolnionych”.
