[b]Wynika tak z interpretacji Izby Skarbowej w Warszawie z 18 maja 2009 r. (IPPB5/423-114/09-2/DG).[/b]

Podatnik pytał, czy – zgodnie z uchylonym art. 16 ust. 41 oraz art. 15 ust. 4f znowelizowanej ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych – może po rozwiązaniu umowy najmu niezamortyzowaną część inwestycji w obcym środku trwałym zaliczyć do kosztów uzyskania przychodu. Izba skarbowa nie zgodziła się na to.

[srodtytul]Decyzja nie może być dowolna[/srodtytul]

Zgodnie z art. 16j ust. 4 pkt 1 ustawy o CIT podatnicy mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla przyjętych do używania inwestycji w obcych środkach trwałych, z tym że dla inwestycji w obcych budynkach (lokalach) lub budowlach okres amortyzacji nie może być krótszy niż dziesięć lat. Dla tych inwestycji budowlanych przyjęto stosunkowo krótki okres amortyzacji, który nie może być przez podatnika skracany w drodze indywidualnej decyzji, np. w wyniku rozwiązania umowy najmu. „Tym samym spółka nie ma prawa do rozłożenia wydatków poniesionych na inwestycję w obcym środku trwałym w formie rat amortyzacyjnych jedynie np. w okresie obowiązywania umowy najmu” – czytamy w interpretacji.

[srodtytul]Patrzmy na wyłączenia[/srodtytul]

W art. 16 ust. 1 ustawy o CIT ustawodawca określił katalog wydatków, które nawet pomimo ich poniesienia w celu osiągnięcia przychodów nie mogą być uznane za koszty uzyskania przychodów. Stosownie do treści art. 16 ust. 1 pkt 6 ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów strat powstałych w wyniku likwidacji nie w pełni umorzonych środków trwałych, jeżeli środki te utraciły przydatność gospodarczą na skutek zmiany rodzaju działalności.

Izba stwierdziła, że gdy przed pełnym zamortyzowaniem inwestycji w obcym środku trwałym dochodzi do rozwiązania umowy łączącej strony i przekazania tej inwestycji wraz ze środkiem trwałym właścicielowi, niezamortyzowana część tej inwestycji nie stanowi kosztów uzyskania przychodów u podatnika amortyzującego dotychczas taki środek trwały. Nie dochodzi bowiem do likwidacji środka trwałego, rozumianej jako jego zużycie (zniszczenie), lecz do zaprzestania jego użytkowania dla celów prowadzonej działalności.

Jeżeli przed zakończeniem pełnego okresu amortyzacji inwestycji w obcym środku trwałym dochodzi do rozwiązania umowy (najmu lub dzierżawy), na podstawie której użytkowano obcy środek trwały, wówczas nie ma możliwości zaliczenia wcześniej poniesionych wydatków inwestycyjnych bezpośrednio do kosztów podatkowych, w wysokości niezamortyzowanej części tej inwestycji. W tym przypadku nie wystąpi strata w środku trwałym z tytułu jego likwidacji w wysokości niezamortyzowanej wartości inwestycji w obcym środku trwałym, uznawana za koszt podatkowy, bowiem nie miała miejsca likwidacja środka trwałego rozumiana jako jego zużycie (zniszczenie).

[srodtytul]Nie każda jest zaniechana[/srodtytul]

Izba stwierdziła, że w tej sprawie nie znajdzie zastosowania art. 15 ust. 4f w związku z art. 16 ust. 41 (nieobowiązującym od 1 stycznia 2009 r.) dotyczący uznania zaniechanych inwestycji za koszty uzyskania przychodu. Zaniechanie inwestycji jest wynikiem trwałego zaprzestania prowadzenia zadania inwestycyjnego w związku z brakiem kolejnych czynności inwestycyjnych, wynikających z podejmowanych przez podatnika decyzji.

W interpretacji czytamy: „Odwołując się do słownikowych definicji, przez zaniechanie należy rozumieć brak działania, zaprzestanie dokonywania następnych czynności, a w konsekwencji rezygnację z podjętych wcześniej zamierzeń i odstąpienie od inwestycji.

Zatem przepis art. 15 ust. 4f ustawy należy odnosić do sytuacji, kiedy w trakcie realizacji powziętego przez siebie przedsięwzięcia inwestycyjnego podatnik z niego rezygnuje. Nakłady inwestycyjne, o których mowa we wniosku, zostały poczynione i zakończone, należy wobec tego przyjąć, że nie zachodzą tutaj przesłanki, wynikające z art. 15 ust. 4f ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych”.

[ramka][b]Uwaga[/b]

Po zakończeniu umowy najmu lokalu spółka nie będzie mogła dokonywać dalszych odpisów amortyzacyjnych z uwagi na fakt, że odpisy te nie będą spełniały generalnej zasady wynikającej z treści art. 15 ust. 1 ustawy, tj. istnienia związku przyczynowo-skutkowego pomiędzy poniesionymi kosztami a uzyskanymi przychodami, bo lokal ten nie będzie już wykorzystywany w jej działalności gospodarczej.[/ramka]