[b]Nie muszą więc naliczać podatku od wykonywanych w ramach akcji czynności.[/b]

Takie wnioski można wyciągnąć z [b]wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z 9 października 2008 r. (I FSK 291/08)[/b], który uchylił wcześniejszy niekorzystny dla podatnika [b]wyrok warszawskiego Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. [/b]

[srodtytul]Reklama za reklamę...[/srodtytul]

W rozpatrywanej przez sąd sprawie chodziło o rozliczenie programu partnerskiego wprowadzonego przez bank. Jego klienci korzystający z kart płatniczych są premiowani zniżką przy zakupach w sklepach partnera handlowego. Bank promuje całą akcję, a w materiałach wykorzystuje nazwę i znak towarowy kontrahenta. Także partner handlowy informuje w swoich placówkach o profitach przysługujących klientom banku.

[srodtytul]...i obopólne korzyści [/srodtytul]

Przedsięwzięcie przynosi więc korzyści obu firmom: zniżka na zakupy przekonuje do posługiwania się kartą płatniczą (promowany jest produkt bankowy), a klienci banku chętniej skorzystają z oferty sklepu, w którym mają rabat (jest więc szansa na zwiększenie jego sprzedaży).

Czy taka akcja powoduje powstanie obowiązku podatkowego? O to bank zapytał swój urząd skarbowy. Argumentował, że nie świadczy usługi promocyjnej, lecz tylko informuje o atrakcjach związanych z posiadaniem karty płatniczej.

Organy podatkowe nie miały jednak wątpliwości: bank świadczy odpłatnie usługi i powinien je opodatkować.

[srodtytul]Kiedy usługa jest odpłatna [/srodtytul]

Podobne zdanie miał warszawski WSA. [b]W wyroku z 26 września 2007 r. (III SA/Wa 1220/07) [/b]podkreślił, że opodatkowana powinna być każda czynność lub zachowanie, w którym biorą udział przynajmniej dwie strony i które wpływa na ich sytuację. Odbiorcą świadczenia jest ten, kto uzyskuje określoną korzyść. W tej sprawie jest to partner handlowy. W wyniku wykonywanych przez bank czynności ma się bowiem zwiększyć jego obrót. Czy usługa jest odpłatna? Jak czytamy w wyroku: „Przez »odpłatność« należy rozumieć prawo podmiotu świadczącego do żądania od kontrahenta lub osoby trzeciej zapłaty ceny lub jej ekwiwalentu (np. w postaci świadczenia wzajemnego) z tytułu wykonania danego świadczenia. Zobowiązanie świadczeniobiorcy może mieć postać obowiązku świadczenia nie tylko określonej sumy pieniędzy, ale także inną postać, np. przekazania korzyści materialnych lub niematerialnych w zamian za świadczoną usługę”.

Reasumując, bank świadczy odpłatną usługę, mimo że nie otrzymuje wynagrodzenia w pieniądzu. Jak ustalić jej wartość? Zdaniem sądu podstawą opodatkowania jest tu otrzymane świadczenie wzajemne.

[srodtytul]Decyduje cel przedsięwzięcia...[/srodtytul]

NSA uchylił to orzeczenie. Uznał, że opisane działania to wspólna akcja marketingowa, której zadaniem jest zwiększenie efektywności sprzedaży swoich produktów. Strony umowy chcą zachęcić klientów do zakupów w danej firmie i płatności kartą banku. Cel jest więc wspólny: zwiększenie przychodów kooperujących przedsiębiorców. Jak podkreślił NSA, w takim programie promocyjnym nie chodzi o wzajemne świadczenie usług między uczestnikami, ale o osiągnięcie tego wspólnego celu. Opodatkowane będą dopiero efekty wspólnego przedsięwzięcia, czyli obrót ze sprzedaży. Jak czytamy w wyroku: „Jeżeli współdziałanie dotyczy wspólnego programu marketingowego, pomiędzy jego uczestnikami nie dochodzi do wzajemnego świadczenia usług, o którym mowa w art. 8 ust. 1 ustawy o VAT (...) w ramach podejmowanych przez współpracujące podmioty działań obydwa promują siebie jak i partnera współpracy, lecz nie świadczą w ten sposób wzajemnych usług odpłatnych, lecz czynności mające na celu pozyskanie ich wspólnych klientów, tak aby sięgnęli do ich wspólnych produktów. Opodatkowaniu podlega właśnie efekt ich wspólnego przedsięwzięcia, czyli wynikający z ich akcji promocyjnej zakup towarów w placówkach partnera banku opłacony jego kartą płatniczą. W tym bowiem momencie obydwa podmioty akcji marketingowej uzyskują wynagrodzenie z tytułu jej prowadzenia, opodatkowane stosownym podatkiem od towarów i usług (o ile nie są zwolnione przedmiotowo)”.

[srodtytul]...którym jest zachęta do zakupów [/srodtytul]

Reasumując, „nie stanowią wzajemnego świadczenia usług w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy o VAT wspólne działania marketingowe dwóch podmiotów gospodarczych, których celem jest zachęcenie ich klientów do dokonania zakupów towaru u jednego z nich przy wykorzystaniu produktu drugiego”.

Sąd przypomniał też o[b] wyroku NSA z 23 kwietnia 2008 r. (I FSK 1788/07)[/b], w którym podkreślono, że przy analizie umów kooperacyjnych „należy uwzględniać podstawowy cel wynikający z takich porozumień gospodarczych, a nie dokonywać wyodrębniania poszczególnych czynności służących realizacji tego celu dla potrzeb podatkowych w sposób oderwany od ich sensu gospodarczego”.