O ulgę w zapłacie podatku w swoim urzędzie skarbowym może starać się nie tylko Kowalski, ale również przedsiębiorca prowadzący działalność gospodarczą. Różne będą jednak podstawy prawne występowania o przyznanie ulgi. Kowalski przygotuje swój wniosek na podstawie art. 67a ordynacji podatkowej (op), natomiast prowadzący firmę – na zasadach określonych w art. 67b op. Przepis ten zobowiązuje organ udzielający pomocy (najczęściej będzie to naczelnik urzędu skarbowego) oraz podatnika, by poza przepisami op mieli na uwadze dodatkowo regulacje dotyczące pomocy publicznej oraz przepisy wspólnotowe dotyczące tego zagadnienia.

[srodtytul]Trzy rodzaje wsparcia[/srodtytul]

[b]Przedsiębiorcy mogą starać się o odroczenie terminu płatności podatku lub rozłożenie jego zapłaty na raty. Mogą również złożyć wniosek o odroczenie lub rozłożenie na raty zapłaty zaległości podatkowej wraz z odsetkami za zwłokę lub o umorzenie w całości lub w części zaległości podatkowych[/b].

Ulgi w spłacie zobowiązań podatkowych, o które może starać się przedsiębiorca, można podzielić na trzy grupy:

- ulgi, które nie stanowią pomocy publicznej,

- ulgi, które stanowią pomoc de minimis – w zakresie i na zasadach określonych w bezpośrednio obowiązujących aktach prawa wspólnotowego dotyczących pomocy w ramach zasady de minimis (będzie to rozporządzenie Komisji WE nr 1998/2006 z 15 grudnia 2006 r. w sprawie stosowania art. 87 i 88 traktatu wspólnotowego do pomocy de minimis),

- ulgi w spłacie zobowiązań, które stanowią pomoc publiczną, w tym w ramach tzw. wyłączeń grupowych, które dotyczą pomocy na określone cele, m.in. na szkolenia, zatrudnienie, na rozwój małych i średnich przedsiębiorstw.

Pomoc w ramach wyłączeń grupowych to taka, której nie dotyczy obowiązek notyfikacji Komisji Europejskiej. Projekty programów pomocowych wymagają jednak opinii prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów.

[srodtytul]Pomoc publiczna[/srodtytul]

Ulgi stanowiące pomoc publiczną mogą być udzielane tylko w konkretnym celu >[b]patrz ramka[/b] i w ściśle określony sposób. Ulgi przyznawane w celu naprawienia szkód wyrządzonych przez klęski żywiołowe lub inne nadzwyczajne wydarzenia mogą być udzielane jako pomoc indywidualna albo w ramach programów pomocowych.

Ulgi z przeznaczeniem na zapobieżenie lub likwidację poważnych zakłóceń w gospodarce o charakterze ponadsektorowym oraz ulgi udzielane w celu wsparcia krajowych przedsiębiorców działających w ramach przedsięwzięcia gospodarczego podejmowanego w interesie europejskim, a także w celu promowania i wspierania kultury, dziedzictwa narodowego, nauki i oświaty mogą z kolei przybierać formę pomocy indywidualnej zgodnej z programami rządowymi lub samorządowymi albo programów pomocowych.

Natomiast ulgi w spłacie zobowiązań podatkowych, które stanowią pomoc publiczną:

- będącą rekompensatą za realizację usług świadczonych w ogólnym interesie gospodarczym powierzonych na podstawie odrębnych przepisów,

- na szkolenia, zatrudnienie, na rozwój małych i średnich przedsiębiorstw,

- na restrukturyzację,

- na ochronę środowiska,

- na prace badawczo-rozwojowe,

- na pomoc regionalną oraz

- na inne przeznaczenia określone przez Radę Ministrów – mogą być udzielane na postawie wydanych rozporządzeń. Obowiązują teraz dwa rozporządzenia: z 20 czerwca 2007 r. w sprawie szczegółowych warunków udzielania niektórych ulg w spłacie zobowiązań podatkowych stanowiących pomoc publiczną na rozwój małych i średnich przedsiębiorstw (DzU nr 110, poz. 758)i z 22 maja 2007 r. w sprawie udzielania niektórych ulg w spłacie zobowiązań podatkowych stanowiących pomoc publiczną na szkolenia (DzU nr 93, poz 622).

[srodtytul]Pomoc de minimis[/srodtytul]

Ulgi w spłacie zobowiązań podatkowych mogą być przyznawane również w ramach pomocy de minimis, która podobnie jak pomoc w ramach wyłączeń grupowych nie podlega obowiązkowi notyfikacji KE. Pomoc de minimis jest formą wsparcia dla przedsiębiorców. Przyznawana jest do wysokości 200 tys. euro (limit trzyletni), a w sektorze transportu drogowego – do 100 tys. euro. Do pomocy de minimis nie wlicza się pomocy publicznej udzielonej w ramach programu pomocowego a także pomocy indywidualnej zatwierdzonych przez KE, jak również pomocy udzielanej w ramach wyłączeń grupowych zgodnie z warunkami określonymi we właściwych rozporządzeniach. Udzielenie pomocy de minimis następuje na wniosek przedsiębiorcy, niezależnie od jej wielkości.

Organ podatkowy – przyznając pomoc de minimis – informuje przedsiębiorcę, że ma ona taki właśnie charakter. Powinien przy tym zażądać od przedsiębiorcy informacji o tym, czy taką pomoc uzyskał już wcześniej (w ciągu ostatnich trzech lat). Zobowiązują go do tego przepisy ustawy z 30 kwietnia 2004 r. o postępowaniu w sprawach dotyczących pomocy publicznej. Mówią one, że osoba ubiegająca się o pomoc de minimis musi przedstawić wraz z wnioskiem o udzielenie pomocy zaświadczenie o pomocy de minimis otrzymanej w ciągu trzech ostatnich lat poprzedzających dzień wystąpienia z wnioskiem o udzielenie pomocy (art. 37 ust. 1).

[srodtytul]Otrzymasz zaświadczenie[/srodtytul]

Organ udzielający pomocy (w wypadku ulg w spłacie podatków – naczelnik urzędu skarbowego) wyda podatnikowi zaświadczenie. Zasady wydawania zaświadczeń przy pomocy de minimis określa rozporządzenie Rady Ministrów z 20 marca 2007 r. w sprawie zaświadczeń o pomocy de minimis i pomocy de minimis w rolnictwie i rybołówstwie. Zaświadczenie jest wydawane z urzędu w dniu udzielenia pomocy publicznej będącej pomocą de minimis. Jeśli pomoc jest udzielana na podstawie decyzji – wraz z tą decyzją, w dniu jej wydania. W razie pomocy w formie ulgi podatkowej udzielanej na podstawie przepisów bez wymogu wydania decyzji zaświadczenie wydawane jest w terminie dwóch miesięcy od dnia udzielenia pomocy publicznej. Podatnik może jednak wystąpić o wydanie zaświadczenia przed upływem tego terminu.

Zaświadczenie zawiera m.in. datę jego wydania, pieczęć urzędu udzielającego pomocy, określenie beneficjenta pomocy, dzień udzielenia pomocy publicznej oraz jej wartość brutto w złotych i w euro.

[srodtytul]Kto udziela ulgi[/srodtytul]

Udzielającymi pomocy mogą być wszystkie organy, które przyznają ulgi w spłacie zobowiązań podatkowych na podstawie ordynacji podatkowej. Będą to:

- naczelnik urzędu skarbowego, naczelnik urzędu celnego, wójt, burmistrz (prezydent miasta), starosta albo marszałek województwa – jako organ pierwszej instancji,

- dyrektor izby skarbowej oraz dyrektor izby celnej – jako organ odwoławczy od decyzji naczelnika urzędu skarbowego lub naczelnika urzędu celnego, organ pierwszej instancji na podstawie odrębnych przepisów lub organ odwoławczy od decyzji wydanej przez ten organ w pierwszej instancji,

- samorządowe kolegium odwoławcze – jako organ odwoławczy od decyzji wójta, burmistrza (prezydenta miasta), starosty albo marszałka województwa.

[ramka][b]Na jaki cel fiskus może przyznać ulgę[/b]

Organ podatkowy może udzielić ulgi będącej pomocą publiczną:

- na naprawienie szkód wyrządzonych przez klęski żywiołowe lub inne nadzwyczajne zdarzenia,

- na zapobieżenie lub likwidację poważnych zakłóceń w gospodarce o charakterze ponadsektorowym,

- na wsparcie krajowych przedsiębiorców działających w ramach przedsięwzięcia gospodarczego podejmowanego w interesie europejskim,

- na promowanie i wspieranie kultury, dziedzictwa narodowego, nauki i oświaty,

- jako rekompensatę za realizację usług świadczonych w ogólnym interesie gospodarczym powierzonych na podstawie odrębnych przepisów,

- na szkolenia,

- na zatrudnienie,

- na rozwój małych i średnich przedsiębiorstw,

- na restrukturyzację,

- na ochronę środowiska,

- na prace badawczo-rozwojowe,

- regionalną,

- na inne przeznaczenia określone przez Radę Ministrów w drodze rozporządzeń.[/ramka]