Sprawa dotyczyła interpretacji przepisów rozporządzenia Rady Ministrów z 14 września 2004 r. w sprawie Legnickiej Specjalnej Strefy Ekonomicznej. Spółka kupiła środki trwałe, które początkowo użytkowała poza strefą, a potem przeniosła do obszaru strefowego, zaliczając wydatki na ich nabycie do kosztów kwalifikowanych w rozumieniu rozporządzenia. Są to koszty nowo rozpoczętej inwestycji, na podstawie których ustala się limit zwolnienia z podatku dochodowego (mówi o nim art. 17 ust. 1 pkt 34 updop). Zdaniem organów podatkowych stanowisko spółki jest nieprawidłowe, ponieważ wydatki na nabycie wymienionych środków trwałych to nie koszty kwalifikowane. Nową inwestycję na terenie strefy definiuje § 3 ust. 4 rozporządzenia, natomiast § 6 ust. 1 stanowi, że koszty kwalifikowane muszą pozostawać w związku z jej realizacją. Zdaniem organów podatkowych podatnik nie spełnił tych warunków.

Sąd zgodził się z tym stanowiskiem. Utworzenie strefy podyktowane było ożywieniem rynku pracy w obszarach silnego bezrobocia. Chodziło o podjęcie inwestycji, które stwarzałyby miejsca pracy. Przepisy § 3, 5 i 6 wskazanego rozporządzenia nie pozwalają na uznanie, że wydatki na środki trwałe użytkowane poza strefą, a następnie do niej przeniesione dają podstawę do zwolnienia. Związek wydatku z nową inwestycją w strefie nie może być luźny, ale musi istnieć od początku.

W omawianym wyroku zakwestionowano możliwość traktowania jako kosztów kwalifikujących się do objęcia pomocą publiczną wydatków poniesionych na zakup środków trwałych, które wykorzystywane były wcześniej poza specjalną strefą ekonomiczną, a następnie w strefie przez tego samego przedsiębiorcę.

Z literalnego brzmienia rozporządzenia Rady Ministrów w sprawie Legnickiej Specjalnej Strefy Ekonomicznej wynika, że przedsiębiorca może skorzystać ze zwolnienia od podatku, którego wartość uzależniona jest od wielkości poniesionych wydatków kwalifikowanych jako koszty inwestycji, jeśli wydatki te są poniesione po dacie wydania zezwolenia na prowadzenie działalności w strefie oraz pozostają w związku z realizacją w niej inwestycji.

Spełnienie powyższych warunków wymaga każdorazowo zbadania stanu faktycznego. Między innymi wymagane może być w takim przypadku odniesienie się do § 5 pkt 3 rozporządzenia, zgodnie z którym zwolnienie od podatku dochodowego przysługuje wyłącznie z działalności prowadzonej na terenie strefy. W razie prowadzenia działalności gospodarczej również poza obszarem strefy działalność prowadzona na jej terenie musi być wydzielona organizacyjnie. Wtedy wielkość zwolnienia określa się, biorąc pod uwagę dane jednostki organizacyjnej prowadzącej działalność wyłącznie na terenie strefy. Należy zwrócić uwagę na to, że zwolnienia podatkowe są odstępstwem od zasady powszechności opodatkowania, a przepisy je wprowadzające powinny być interpretowane ściśle, przede wszystkim zgodnie z wykładnią językową. W związku z powyższym dopiero dokładna analiza stanu faktycznego oraz przepisów prawa mających zastosowanie w konkretnym przypadku pozwoli ocenić, czy dany wydatek może stanowić koszt kwalifikujący się do objęcia pomocą publiczną.