Ustawa o VAT w art. 10 wymienia transakcje, które nie mogą być uznane za wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów (WNT).

[srodtytul]Specjalna procedura [/srodtytul]

WNT nie występuje m.in. wtedy, gdy dostawa towarów, o których mówi art. 120 ust. 1, jest obciążona podatkiem od wartości dodanej na terytorium państwa członkowskiego rozpoczęcia wysyłki lub transportu towarów na zasadach odpowiadających regulacjom zawartym w art. 120 ust. 4 i 5, a nabywca ma dokumenty jednoznacznie potwierdzające nabycie towarów na tych zasadach. Zajrzyjmy do wymienionych tu przepisów.

W art. 120 ust. 1 ustawy o VAT jest mowa o dziełach sztuki, przedmiotach kolekcjonerskich, antykach i towarach używanych. Przez te ostatnie rozumie się ruchome dobra materialne nadające się do dalszego użytku w ich aktualnym stanie lub po naprawie, inne niż dzieła sztuki, przedmioty kolekcjonerskie, antyki, metale szlachetne i kamienie szlachetne.

Z kolei art. 120 ust. 4 i 5 ustawy o VAT opisują szczególny sposób opodatkowania dostawy tych towarów. Polega on na tym, że podstawą opodatkowania jest marża, czyli różnica między kwotą, którą ma zapłacić kupujący towar, a kwotą nabycia, pomniejszona o podatek.

Zakup towarów używanych od podatnika podatku od wartości dodanej i przetransportowanie ich z innego kraju unijnego do Polski nie będzie więc WNT, gdy będzie opodatkowane w kraju dostawy podatkiem od marży, a polski kontrahent będzie w stanie to udowodnić.

[srodtytul]Powinno wynikać z faktury [/srodtytul]

Na ogół jedynym dokumentem, jaki posiada nabywca, jest faktura wystawiona przez zagranicznego kontrahenta. To, że zastosowano opodatkowanie marży, powinno wynikać z zapisów umieszczonych w jej treści. Mówi o tym art. 226 (14) dyrektywy 2006/112/WE Rady z 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej.

Zgodnie z nim w razie stosowania procedur szczególnych, m.in. dla towarów używanych, faktura wystawiona dla celów VAT powinna zawierać odesłanie do art. 313, 326 lub 333 lub do odpowiednich przepisów krajowych bądź każde inne odesłanie wskazujące, że zastosowano jedną z tych procedur. Art. 313 dotyczy opodatkowania marży, a podsekcja, w której się znajduje, jest zatytułowana "Procedura marży".

Tak więc dokumentem potwierdzającym nabycie towarów, które nie jest WNT, będzie faktura, w której wystawca przywołuje art. 313 dyrektywy lub przepisy ustawy swojego kraju dotyczące opodatkowania marży. W wypadku "marżowych" faktur polskich nie ma obowiązku zamieszczania na nich odpowiednich odesłań. Za wystarczające uznano oznaczenie "Faktura VAT marża".

[srodtytul]Nie trzeba informować [/srodtytul]

Podatnicy dokonujący WNT mają obowiązek opodatkować je, wykazując kwotę podatku należnego w tzw. fakturze wewnętrznej. Jednocześnie, w rozliczeniu za ten sam okres, kwota podatku należnego z tytułu WNT powiększa kwotę podatku naliczonego. Ostatecznie WNT ani nie zwiększa, ani nie zmniejsza zobowiązania podatnika za dany okres. Trzeba je jedynie wykazać w deklaracji VAT za dany okres oraz w specjalnej, kwartalnej "informacji podsumowującej".

W tej drugiej należy wykazać wszystkie nabycia i dostawy wewnątrzunijne w rozbiciu na poszczególnych kontrahentów.

Nabycie towaru używanego przy opodatkowaniu marży to nie WNT. Nie powoduje więc żadnych obowiązków podatkowych ani informacyjnych po stronie nabywcy. Jest to zwyczajny zakup udokumentowany dowodem księgowym wystawionym w obcym języku.

Co będzie, gdy podatnik pomyli się i potraktuje takie nabycie jako WNT? Jest to oczywiście błąd, który można naprawić, składając korekty deklaracji i informacji. Nie powoduje to zmiany wysokości zobowiązania podatkowego, bo "odejmujemy" taką samą kwotę VAT należnego i naliczonego. Autor jest doradcą podatkowym Kancelaria TAX s.c., Lublin