Fiskus wydał korzystną interpretację w sprawie kosztów uzyskania przychodów. Zgodził się, że można rozliczyć wydatek, nawet jeśli pieniądze pójdą nie na konto kontrahenta, ale komornika, który zajął wierzytelność.
O interpretację wystąpiła spółka deweloperska realizująca inwestycje w budownictwie mieszkaniowym. Podpisała umowę z firmą, która miała pomóc w przeniesieniu praw do nabycia gruntu budowlanego na inny podmiot. Spółka chce zapłacić pośrednikowi umówione wynagrodzenie. Otrzymała jednak informację od komornika sądowego o zajęciu wierzytelności wynikającej z umowy pośrednictwa. A także o tym, że do momentu rozstrzygnięcia czy cesja praw i obowiązków wynikających z umowy pośrednictwa na inną firmę jest prawnie wiążąca, nie otrzyma faktury za usługę.
Komornik wezwał spółkę do wpłaty zajętej kwoty na konto bankowe kancelarii, z zastrzeżeniem, że pieniądze zostaną przekazane na rachunek depozytowy ministra finansów. Podstawa prawna takiego działania to art. 808 kodeksu postępowania cywilnego.
Czy zrealizowana w ten sposób zapłata za usługę może być kosztem uzyskania przychodów? Spółka twierdziła, że tak. Podkreślała, że wydatek ma związek z prowadzoną działalnością oraz uzyskiwanymi z niej przychodami. Jej zdaniem brak faktury nie wyklucza możliwości zaliczenia wydatku do podatkowych kosztów. Ma bowiem inne dowody potwierdzające jego poniesienie: umowę pośrednictwa i wyciągi bankowe.
Co na to fiskus? Potwierdził, że zapłata za pośrednictwo ma związek z przychodami spółki. Spółka zarobi bowiem na przeniesieniu prawa do nabycia gruntu budowlanego. Usługi pośrednictwa niewątpliwie służą realizacji tego celu.
Zdaniem skarbówki wynagrodzenie pośrednika będzie podatkowym kosztem w momencie uzyskania przychodu z przeniesienia praw do gruntu na inny podmiot. Nie wyklucza tego wpłata zajętej wierzytelności za pośrednictwem komornika sądowego na konto depozytowe ministra finansów.
Fiskus przypomniał też ogólne warunki rozliczania firmowych wydatków. Są one kosztem uzyskania przychodów, jeśli zostały poniesione przez przedsiębiorcę (czyli muszą być pokryte z jego zasobów majątkowych). Powinny być definitywne i nie mogą być przedsiębiorcy w jakikolwiek sposób zwrócone. Trzeba wykazać, że mają związek z prowadzoną działalnością gospodarczą i wpływ na uzyskanie przychodu (lub zachowanie albo zabezpieczenie jego źródła). Poza tym wydatki muszą być odpowiednio udokumentowane i nie mogą być wyłączone z katalogu podatkowych kosztów (interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 1 kwietnia 2019 r., nr 0111-KDIB1-2.4010.32.2019.1.ANK).
Podstawa prawna: art. 15 ust. 1 ustawy z 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn. DzU z 2018 r. poz. 1036 ze zm.)
