W tym wyroku TK uznał bowiem, że art. 24 ustawy z 9 lipca 2003 r. o zatrudnianiu pracowników tymczasowych w zakresie, w jakim uniemożliwia wytoczenie powództwa przed sąd, w którego okręgu praca jest, była lub miała być wykonywana, jest niezgodny z art. 32 ust. 1 w związku z art. 45 ust. 1 konstytucji. Przepis ten przewiduje, że sądem właściwym do rozpatrzenia roszczeń pracownika tymczasowego jest wyłącznie sąd właściwy ze względu na siedzibę agencji pracy tymczasowej. Tym samym stanowi on ograniczenie dostępu do sądu przez nieuzasadnione konstytucyjnie nierówne potraktowanie pracowników tymczasowych oraz pozostałych pracowników, których roszczenia – stosownie do art. 461 § 1 kodeksu postępowania cywilnego – może też rozpoznawać m.in. sąd, w którego okręgu praca jest, była lub miała być wykonywana.