Użycie tego pojęcia było nieprawidłowe, ponieważ sugeruje ono, że wszystkie składniki produktu są polskiego pochodzenia, podczas gdy głównym surowcem użytym do produkcji były filety śledziowe. Te natomiast pochodziły ze śledzi poławianych na obszarze Atlantyku. Oznakowanie jednoznacznie sugeruje, że produkt został sporządzony z polskich składników, a tak w rzeczywistości nie jest. Może to wprowadzić konsumenta w błąd co do pochodzenia produktu.
Jak wskazał WSA w Warszawie w wyroku z 9 lutego 2009 r. (sygn. akt VI SA/Wa 2141/11), nieprawidłowy jest tok rozumowania dopuszczający możliwość oznaczania określeniem „Produkt polski" artykułów, gdzie wszystkie lub prawie wszystkie składniki są pochodzenia zagranicznego (np. owoce egzotyczne), a jedynie wyrób końcowy został wytworzony w Polsce.
Sposób oznakowania żywności wynika z dwóch regulacji, tj. ustawy z 21 grudnia 2000 r. o jakości handlowej artykułów rolno-spożywczych oraz ustawy z 25 sierpnia 2006 r. o bezpieczeństwie żywności i żywienia. Zgodnie z nimi oznakowanie powinno zawierać informacje istotne z punktu widzenia jakości handlowej artykułu rolno-spożywczego, w szczególności:
- ?nazwę, pod którą jest on wprowadzany do obrotu;
- ?inne dane umożliwiające jego identyfikację oraz odróżnienie go od innych artykułów rolno-spożywczych.
Jeżeli artykuł ten jest środkiem spożywczym, to jego oznakowanie obejmuje wszelkie informacje w postaci napisów i innych oznaczeń, w tym znak towarowy, nazwy handlowe, elementy graficzne i symbole, dotyczące tego środka i umieszczone na opakowaniu, etykiecie, obwolucie, ulotce, zawieszce oraz w dokumentach, które są dołączone do tego środka spożywczego lub odnoszą się do niego. Przy oznaczeniu środka spożywczego należy pamiętać, że:
- ?jego nazwa powinna odpowiadać nazwie ustalonej dla danego rodzaju środków spożywczych w przepisach prawa żywnościowego. W przypadku braku takich przepisów powinna być nazwą zwyczajową środka spożywczego lub składać się z jego opisu lub sposobu użycia, tak aby umożliwić konsumentowi rozpoznanie rodzaju i właściwości środka spożywczego oraz odróżnienie go od innych produktów;
- ?oznakowanie opakowanych środków powinno zawierać dane identyfikujące producenta albo producentów, w tym firmę albo nazwę i adres, albo imię, nazwisko i adres.
- ?Oznakowanie środka spożywczego nie może wprowadzać konsumenta w błąd, w szczególności:
– co do charakterystyki środka spożywczego, w tym jego nazwy, rodzaju, właściwości, składu, ilości, trwałości, źródła lub miejsca pochodzenia, metod wytwarzania lub produkcji,
– przez przypisywanie środkowi spożywczemu działania lub właściwości, których nie posiada,
– przez sugerowanie, że środek spożywczy posiada szczególne właściwości, jeżeli wszystkie podobne środki spożywcze posiadają takie właściwości.
podstawa prawna: Art. 6 ust. 2, art. 7 us. 1 ustawy z 21 grudnia 2000 r. o jakości handlowej artykułów rolno-spożywczych (tekst jedn. DzU z 2005 r. nr 187, poz. 1577 ze zm.)
podstawa prawna: Art. 46 ust. 1, art. 47 ust. 1 ustawy z dnia 25 sierpnia 2006 r. o bezpieczeństwie żywności i żywienia (tekst jedn. DzU z 2010 r. nr 136, poz. 914 ze zm.).
