Forfaiting jest to wykup wierzytelności przed terminem płatności, stosowany przeważnie w obrocie zagranicznym przedsiębiorców. Polega on na zbyciu przez eksportera wierzytelności o odroczonym terminie płatności, zabezpieczonych w formie weksla własnego importera lub weksla trasowanego, akceptowanego przez importera, czyli kupującego. Importer przekazuje eksporterowi weksel jako zapłatę za dostarczony towar. Eksporter odstępuje go bankowi, od którego otrzymuje zapłatę pomniejszoną o dyskonto. Bank, który wykupuje wierzytelność, nie może następnie zażądać od eksportera zwrotu wypłaconej kwoty.
Przedmiotem forfaitingu mogą być wierzytelności handlowe, wekslowe albo leasingowe, ale jest wymóg: muszą to być wierzytelności istniejące oraz niewymagalne w momencie transakcji forfaitingowej. Instrument ten stosowany jest najczęściej w przypadku większych dostaw, a jego przedmiotem przeważnie są wierzytelności średnio- i długoterminowe.
Forfaiting zatem pozwala eksporterowi otrzymać należność przed rzeczywistym terminem płatności, pomniejszoną o odsetki dyskontowe. Ma też dla niego inne zalety: jego koszty od początku mogą być jasno określone, poprawia płynność finansową dzięki wcześniejszemu otrzymaniu należności i pozwala uniknąć ewentualnych strat, które mógłby spowodować niewypłacalny dłużnik.
Dzięki niemu firma może oferować kontrahentom korzystne formy płatności, co pozwoli zwiększyć wolumen sprzedaży. Stosując ten instrument, ogranicza się także ryzyko kursowe, a także handlowe oraz polityczne. Dzięki temu, że eksporter jest w stanie praktycznie w dniu sprzedaży określić całkowitą wartość należności wyrażonych w walucie krajowej, ułatwiony jest proces księgowania odpowiednich pozycji bilansowych. Forfaiting nie obniża zdolności kredytowej firmy. Wadą tego instrumentu są zaś wysokie koszty, a opłaty zależą od terminów oraz poziomu ryzyka.
Forfaiting pozwala eksporterowi otrzymać należność przed rzeczywistym terminem płatności, jest ona pomniejszona o odsetki dyskontowe
