Przekonała się o tym spółka komandytowa, która starała się w Wojewódzkim Sądzie Administracyjnym w Warszawie wstrzymać wykonanie kary Samorządowego Kolegium Odwoławczego,
za przekroczenie terminu określonego w zezwoleniu, na zajęcie pasa drogowego.
W złożonym wniosku o wstrzymanie wykonania decyzji, spółka wyjaśniła, że konieczność wniesienia opłaty spowoduje wystąpienie niebezpieczeństwa wyrządzenia znacznej szkody lub spowoduje trudne do odwrócenia skutki. Jej zdaniem przedwczesny obowiązek zapłaty kary pieniężnej, który nie został poddany jeszcze ocenie sądu, będzie prowadzić do uszczuplenia majątku przedsiębiorstwa, co z kolei uniemożliwi regulowanie zobowiązań wynikających z umów handlowych.
Spółka wyjaśniła, że prowadzi działalność gospodarczą w zakresie reklamy. Przedsiębiorstwo generuje stałe koszty, a porównanie szacunkowej miesięcznej kwoty kosztów działalności z wysokością nałożonej kary prowadzi do przekonania, że wykonanie decyzji może poważnie uszczuplić jej majątek w taki sposób, że może się już po prostu „nie podnieść”.
WSA odmówił wstrzymania decyzji, gdyż jego zdaniem spółka we wniosku w żaden sposób, fachowo nie odniosła się do swojej sytuacji majątkowej i nie dołączyła dokumentów obrazujących jej położenie, ani nie poparła tego jakimkolwiek dowodem.
Sąd orzekł, że w tym stanie rzeczy nie było można ustalić, jak uiszczenie kary pieniężnej wpłynie na sytuację ekonomiczną spółki i czy powstanie niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub spowoduje trudne do odwrócenia skutki (VI SA/Wa 1331/13).
Sprawa trafiła do Naczelnego Sądu Administracyjnego. 16 lipca 2013 roku NSA podzielił stanowisko niższej instancji twierdząc, że w sytuacji, gdy decyzja ma charakter pieniężny, dla dokonania rzetelnej oceny wpływu na sytuację wnioskodawcy niezbędnym jest zawsze przedstawienie ogólnej sytuacji finansowej i majątkowej. Dodał, że nie jest możliwe by porównać aktualną sytuację majątkową na podstawie szacunkowych miesięcznych kwot związanych z czynszami za wynajem powierzchni reklamowych, w zestawieniu z wysokością kary (II GZ 350/13).
Orzeczenie jest prawomocne.
