Pracodawca z co najmniej 20 pracownikami podlega ustawie z 13 marca 2003 o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników (DzU nr 90, poz. 844 ze zm., dalej ustawa o zwolnieniach grupowych).
Trzeba ją stosować w razie konieczności rozwiązania stosunków pracy z przyczyn niedotyczących załogi, w drodze wypowiedzenia dokonanego przez pracodawcę, a także na mocy porozumienia stron, jeżeli w okresie nieprzekraczającym 30 dni zwolnienie obejmuje co najmniej następującą część załogi:
• 10 pracowników, gdy pracodawca zatrudnia mniej niż 100 pracowników,
• 10 proc. pracowników, gdy pracodawca zatrudnia co najmniej 100, ale mniej niż 300 pracowników,
• 30 pracowników, gdy zatrudnia co najmniej 300 lub więcej pracowników.
W związku z rozstaniem przy zwolnieniu grupowym zwalnianemu przysługuje odprawa pieniężna odpowiadająca wynagrodzeniu:
• jednomiesięcznemu, jeżeli pracownik był zatrudniony u pracodawcy krócej niż dwa lata,
• dwumiesięcznemu, gdy był zatrudniony u niego od dwóch do ośmiu lat,
• trzymiesięcznemu w razie zatrudnienia u pracodawcy ponad osiem lat.
Odprawę pieniężną ustala się według zasad obowiązujących przy obliczaniu ekwiwalentu pieniężnego za urlop wypoczynkowy.
Jej wysokość nie może przekraczać 15-krotności minimalnego wynagrodzenia za pracę, obowiązującego w dniu rozwiązania stosunku pracy.
Odprawy należą się także, gdy u zatrudniającego co najmniej 20 pracowników dochodzi do rozstania nawet z jedną osobą w okresie nieprzekraczającym 30 dni. Warunek takiego zwolnienia: przyczyna niedotycząca podwładnego stanowi wyłączny powód uzasadniający wypowiedzenie stosunku pracy lub jego rozwiązanie na mocy porozumienia stron.
