W sposób  budzący wątpliwości został sformułowany przepis art. 37 ustawy o Państwowej Inspekcji Pracy. Pozwala  inspektorowi  odstąpić od zastosowania określonych środków prawnych wobec kontrolowanego pracodawcy. Odstąpienie można zastosować, gdy sprawca rozpoczyna działalność, a także  gdy inspektor nie stwierdził: bezpośredniego zagrożenia życia i zdrowia pracowników lub innych osób wykonujących pracę; popełnienia wykroczenia z winy umyślnej.

Określenie „a  także" zawarte w tym przepisie sugeruje, że możliwość odstąpienia dotyczy zarówno pierwszej kontroli, jak i każdej kolejnej , jeżeli w jej wyniku nie stwierdzono bezpośredniego zagrożenia życia i zdrowia pracowników lub innych osób wykonujących pracę, bądź kiedy wykroczenie zostało popełnione z winy nieumyślnej. Nie wydaje się, aby skala naruszeń prawa pracy uzasadniała aż tak rozległą tolerancję dla sprawców nawet nieumyślnych wykroczeń godzących w prawa pracownika.

Potrzebna będzie wykładnia tego przepisu umożliwiająca inspektorom  jednolite jego stosowanie. Jego celem  było bowiem danie inspektorom pracy możliwości odstąpienia od ukarania sprawcy, wyłącznie  jeżeli kontrola była prowadzona po raz pierwszy i nie stwierdzono w niej zagrożeń dla życia i zdrowia ani umyślności  wykroczenia. Dotychczasowa  praktyka odstępowania od ukarania w innych okolicznościach, choć  akceptowana społecznie,  nie miała uzasadnienia prawnego.

Autorka jest adwokatem i asystentem w Państwowej Wyższej Szkoły Wschodnioeuropejskiej w Przemyślu