W sposób budzący wątpliwości został sformułowany przepis art. 37 ustawy o Państwowej Inspekcji Pracy. Pozwala inspektorowi odstąpić od zastosowania określonych środków prawnych wobec kontrolowanego pracodawcy. Odstąpienie można zastosować, gdy sprawca rozpoczyna działalność, a także gdy inspektor nie stwierdził: bezpośredniego zagrożenia życia i zdrowia pracowników lub innych osób wykonujących pracę; popełnienia wykroczenia z winy umyślnej.
Określenie „a także" zawarte w tym przepisie sugeruje, że możliwość odstąpienia dotyczy zarówno pierwszej kontroli, jak i każdej kolejnej , jeżeli w jej wyniku nie stwierdzono bezpośredniego zagrożenia życia i zdrowia pracowników lub innych osób wykonujących pracę, bądź kiedy wykroczenie zostało popełnione z winy nieumyślnej. Nie wydaje się, aby skala naruszeń prawa pracy uzasadniała aż tak rozległą tolerancję dla sprawców nawet nieumyślnych wykroczeń godzących w prawa pracownika.
Potrzebna będzie wykładnia tego przepisu umożliwiająca inspektorom jednolite jego stosowanie. Jego celem było bowiem danie inspektorom pracy możliwości odstąpienia od ukarania sprawcy, wyłącznie jeżeli kontrola była prowadzona po raz pierwszy i nie stwierdzono w niej zagrożeń dla życia i zdrowia ani umyślności wykroczenia. Dotychczasowa praktyka odstępowania od ukarania w innych okolicznościach, choć akceptowana społecznie, nie miała uzasadnienia prawnego.
Autorka jest adwokatem i asystentem w Państwowej Wyższej Szkoły Wschodnioeuropejskiej w Przemyślu
