Działalność podmiotu pośredniczącego między dostawcą a odbiorcą towaru, sprowadzająca się do udostępnienia kart paliwowych, powinna zostać zakwalifikowana jako świadczenie usług na rzecz tego ostatniego. Aby taka kwalifikacja była możliwa, konieczne jest spełnienie kilku warunków.
Kwestia prawidłowego kwalifikowania kart paliwowych dla celów VAT budzi wątpliwości już od dłuższego czasu. Wszystko dlatego, że w ramach występujących w obrocie schematów korzystania z kart paliwowych, zidentyfikowano różne modele. Wśród nich występują takie, w których uczestnikami transakcji są trzy podmioty. Wówczas jeden z podmiotów (np. leasingodawca, spółka dominująca) – dalej: „podmiot pośredniczący” udostępnia (przekazuje) kontrahentowi karty paliwowe, których nie jest emitentem. Kontrahent ten (np. leasingobiorca, spółka zależna) – dalej: „odbiorca” za pomocą tych kart kupuje towar od dostawcy prowadzącego stację paliw (np. spółki paliwowej) – dalej: „dostawca”. I tu pojawia się wątpliwość – czy w takim przypadku mamy do czynienia ze świadczeniem usługi, czy raczej z dostawą towarów dokonywaną na rzecz odbiorcy.