Do zawarcia zakładowego układu zbiorowego pracy dochodzi w drodze rokowań

W rokowaniach układowych partnerzy społeczni muszą działać zarówno w dobrej wierze, jak i szanować słuszne interesy drugiej strony. Co kryje się za tym wieloznacznym określeniem?

Najogólniej rzecz ujmując, prowadzący rokowania układowe powinni wykazywać się wolą poszukiwania uczciwego kompromisu. Każda strona ma przejawiać gotowość wysłuchania i wzięcia pod uwagę argumentów przeciwnych przy formułowaniu ostatecznych warunków układu. W zamyśle ustawodawcy nakaz ten dla każdej strony rokowań oznacza trochę inne zobowiązanie. U pracodawcy ustawodawca kładzie nacisk na rezultat rozmów. Powinien on godzić się na te postulaty związków zawodowych, które są możliwe do spełnienia, jeżeli tylko nie zagrażają sytuacji ekonomicznej zakładu. Co do zasady nie powinien więc zasłaniać się względnie dobrą sytuacją materialną pracowników lub odnosić się wyłącznie do oferty konkurencyjnych zakładów (na lokalnym rynku pracy nikt nie płaci więcej), gdy jego sytuacja ekonomiczna jest bardzo dobra. Może natomiast odmówić spełnienia żądań albo domagać się ich ograniczenia, gdy kolidują z planami unowocześnienia lub rozwoju zakładu, na które mają być przeznaczone wypracowane nadwyżki.