Każda firma powinna sama kontrolować, czy stosowane przez nią postanowienia wzorców umowy nie zostały uznane przez Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów za niedozwolone klauzule umowne. Stosowanie klauzul niedozwolonych umieszczonych w rejestrze prowadzonym przez prezesa UOKiK (lub klauzul z nimi tożsamych treściowo) jest traktowane jako naruszenie zbiorowych interesów konsumentów i może skutkować nałożeniem na przedsiębiorcę kary.
Postanowienia, które nie zostały uzgodnione indywidualnie, nie wiążą konsumenta, jeżeli kształtują jego prawa i obowiązki w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami i rażąco naruszający jego interesy. Art. 3853 zawiera przykładowy katalog kryteriów, które pozwalają ocenić, czy dana klauzula jest dozwolona, czy też nie.
I tak, przykładowo, niedozwolone są postanowienia, które wyłączają lub ograniczają odpowiedzialność względem konsumenta za szkody na osobie, które wyłączają lub istotnie ograniczają odpowiedzialność względem konsumenta za niewykonanie lub nienależyte wykonanie zobowiązania, przewidują postanowienia, z którymi konsument nie miał możliwości się zapoznać przed zawarciem umowy, czy uzależniają zawarcie umowy od przyrzeczenia przez konsumenta zawierania w przyszłości dalszych umów podobnego rodzaju.
Nie powinno się również np. pozbawiać wyłącznie konsumenta uprawnienia do rozwiązania umowy, odstąpienia od niej lub jej wypowiedzenia albo zastrzegać, że przedsiębiorca ma prawo do wypowiedzenia umowy zawartej na czas nieokreślony bez wskazania ważnych przyczyn i zachowania stosownego terminu.
Warto także zapoznać się z rejestrem niedozwolonych klauzul umownych prowadzonym przez prezesa UOKiK. Postanowienie, które zostało wpisane do rejestru niedozwolonych klauzul umownych, powinno zniknąć z wzorców stosowanych przez innych przedsiębiorców w transakcjach z konsumentami, a stosowanie klauzul niedozwolonych umieszczonych w rejestrze prowadzonym przez prezesa UOKiK lub klauzul o tożsamej treści jest traktowane jako naruszenie zbiorowych interesów konsumentów.
