Zgodnie z art. 22 ustawy z 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (DzU z 2010 r., nr 220 poz. 1447 ze zm.) dokonywanie lub przyjmowanie płatności związanych z wykonywaną działalnością gospodarczą następuje za pośrednictwem rachunku bankowego przedsiębiorcy w każdym przypadku, gdy stroną transakcji, z której wynika płatność, jest inny przedsiębiorca oraz jednorazowa wartość transakcji, bez względu na liczbę wynikających z niej płatności, przekracza równowartość 15 tys. euro przeliczonych na złote według średniego kursu walut obcych ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski ostatniego dnia miesiąca poprzedzającego miesiąc, w którym dokonano transakcji. Przy czym przedsiębiorca będący członkiem spółdzielczej kasy oszczędnościowo-kredytowej może realizować ten obowiązek za pośrednictwem rachunku w tej spółdzielczej kasie oszczędnościowo-kredytowej.

Głównym celem tej normy prawnej jest stworzenie warunków, które pozwoliłyby na monitorowanie finansów przedsiębiorcy czy też zwiększyły przejrzystość transakcji. W podanej definicji należy wskazać przesłanki, których spełnienie spowoduje wykonanie obowiązku dokonania płatności w sposób bezgotówkowy:

Nie sposób pominąć, że pojęcie „jednorazowa wartość transakcji" powinno oznaczać łączną wartość transakcji (np. zobowiązania) określonej w umowie. Tym samym należy uznać, że w przypadku transakcji w kwocie 90 tys. zł, kiedy to płatność ma nastąpić w systemie ratalnym (9 rat po 10 tys. zł), należy dokonać płatności w formie bezgotówkowej;

Naruszenie art. 22 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej może być częścią składową czynu niedozwolonego, polegającego na niezgodnym z prawem ukryciu środków pieniężnych przed wierzycielem. Zgodnie z art. 300 § 1 kodeksu karnego kto, w razie grożącej mu niewypłacalności lub upadłości, udaremnia lub uszczupla zaspokojenie swojego wierzyciela przez to, że usuwa, ukrywa, zbywa, darowuje, niszczy, rzeczywiście lub pozornie obciąża albo uszkadza składniki majątku, podlega karze pozbawienia wolności do lat trzech. Tak więc z tego udaremnienie egzekucji wierzytelności poprzez ukrycie przez dłużnika zagrożonego bankructwem środków finansowych przed wierzycielem stanowi czyn zabroniony. Warto podkreślić, że pojęcia sankcji, jako części normy prawnej, nie należy ograniczać tylko do sankcji w rozumieniu prawa karnego.