Zasada równego traktowania pracowników

Jak wyjaśniono, nakaz równego traktowania pracowników odnosi się do pracowników pozostających w takiej samej sytuacji, a pracodawca narusza ten nakaz, jeżeli traktuje pracownika inaczej (gorzej), niż potraktowałby inną osobę w takiej sytuacji. To samo odnosi się do powiązanych z art. 112 k.p., ale nie tożsamych gwarancji równego traktowania i zakazu dyskryminacji, o których mowa w art. 113 k.p. i 183a k.p. – na podstawie tych przepisów też można mówić o nierównym traktowaniu (dyskryminacji) pracowników znajdujących się w podobnej sytuacji. Art. 112 k.p. wyraża zasadę równych praw pracowników z tytułu jednakowego wypełniania takich samych obowiązków, w tym prawa do równej płacy za równą pracę bez względu na płeć. Do kategorii podmiotów objętych tym przepisem należą pracownicy charakteryzujący się wspólną cechą istotną (relewantną) za wykonywanie takich samych obowiązków. Dopuszczalne jest różnicowanie praw pracowników, którzy wykonują inne obowiązki, czy takie same, ale niejednakowo, a ponadto sytuacja prawna porównywanych pracowników może być różnicowana ze względu na odmienności wynikające z ich cech osobistych (predyspozycji) i różnic w wykonywaniu pracy (usprawiedliwiona dyferencjacja). Naruszenie obowiązku równego traktowania pracowników, którzy jednakowo wypełniają takie same obowiązki, wynika ze stosunku pracy i może uzasadniać odpowiedzialność odszkodowawczą pracodawcy na ogólnych zasadach odpowiedzialności kontraktowej na podstawie art. 471 kodeksu cywilnego w związku z art. 300 k.p. (postanowienie SN z 1 lipca 2021 r., III PSK 80/21, wraz z orzecznictwem powołanym w jego uzasadnieniu, orzecznictwo SN dostępne pod adresem www.sn.pl poza wyraźnie wskazanymi źródłami).