Wraz z wejściem Polski do Unii Europejskiej powstały nowe możliwości przemieszczania się w celu wykonywania aktywności zawodowej w innych państwach członkowskich. Swoboda ta stwarza jednak zagrożenia dla osób, które przed wyjazdem nie zapoznały się z unijnymi przepisami w dziedzinie zabezpieczenia społecznego. Zdarza się, że dopiero po zwróceniu się do ZUS o jakieś świadczenie okazuje się, że składki zostały odprowadzone do niewłaściwego systemu, gdyż pracownik podlegać ubezpieczeniom społecznym w innym kraju. Zwłaszcza pracownicy nie wykazują zainteresowania tym tematem, ale też zatrudniający i biznesmeni.
[srodtytul]Gdzie szukać przepisów[/srodtytul]
Podstawowym aktem wspólnotowym jest tu rozporządzenie Rady (EWG) nr 1408/71 z 14 czerwca 1971 r. w sprawie stosowania systemów zabezpieczenia społecznego do pracowników najemnych, osób prowadzących działalność na własny rachunek i do członków ich rodzin przemieszczających się we Wspólnocie (DzU WEL 149 z 5 lipca 1971 r.). Duże znaczenie ma jego Tytuł II obejmujący artykuły 13 – 17 dotyczący m.in. pracowników delegowanych oraz prowadzących działalność na własny rachunek, które na jakiś czas przenoszą ją za granicę. Zaznaczamy, że dla celów tego tytułu, osobę wykonującą pracę na umowę zlecenie traktujemy jak pracownika. Możemy zatem wysłać zleceniobiorcę do pracy za granicę i nadal będzie on objęty polskimi przepisami ubezpieczeniowymi.
[srodtytul]Decyduje miejsce wykonywania pracy [/srodtytul]
Zasadą jest, że pracownik najemny podlega ustawodawstwu jednego państwa członkowskiego – w miejscu wykonywania zatrudnienia. Zatrudniony w jednym kraju unijnym jest objęty jego prawem, nawet jeśli w innym państwie sam zamieszkuje, albo jego pracodawca ma zarejestrowaną siedzibę. Bez znaczenia jest przy tym miejsce siedziby firmy czy miejsce zamieszkania zainteresowanego. Decyduje miejsce wykonywania pracy.
[i]Autorka jest pracownikiem centrali ZUS[/i]
