[b]– Czy naliczać składki na Fundusz Pracy i na Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych od umowy o pracę z emerytem lub rencistą zatrudnionym na pół etatu?[/b] – pyta czytelnik.

Jeżeli pracownikiem jest osoba, która ukończyła 55 lat – kobieta, lub 60 lat – mężczyzna, to nie należy dokonywać wpłat ani na Fundusz Pracy (FP), ani Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych (FGŚP).

Takie zwolnienie przewiduje art. 104b ust. 2 [link=http://www.rp.pl/aktyprawne/akty/akt.spr;jsessionid=72555D9312D0D960A968BAC70222294E?id=269029]ustawy z 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy (DzU z 2008 r. nr 69, poz. 415 ze zm.[/link], dalej ustawa o promocji zatrudnienia).

Jeśli pracodawca ma prawo zastosować zwolnienie ze składek na FP i FGŚP ze względu na wiek pracownika, nie ma znaczenia, w jakim wymiarze czasu jest on zatrudniony.

[srodtytul]Musi być minimalne…[/srodtytul]

Składki na FP trzeba opłacać:

- za osoby, które obowiązkowo podlegają z danego tytułu ubezpieczeniom emerytalno-rentowym (stosunek pracy jest zawsze obowiązkowym tytułem do ubezpieczeń),

- gdy przychód stanowiący podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalno-rentowe w przeliczeniu na okres miesiąca wynosi co najmniej minimalne wynagrodzenie (w 2010 r. 1317 zł i 1053,60 zł dla pracowników w pierwszym roku pracy).

Nalicza się je bez względu na kwotę rocznego ograniczenia podstawy wymiaru składki emerytalnej i rentowej, tzw. limitu trzydziestokrotności. Oznacza to, że nawet jeśli w ciągu roku kalendarzowego osoba ubezpieczona przekroczy kwotę limitu i pracodawca zaprzestanie uiszczania składek emerytalno-rentowych, opłaty na FP muszą być kontynuowane. Tak wskazuje art. 104 ustawy o promocji zatrudnienia.

[srodtytul]…ale nie zawsze[/srodtytul]

Jeśli pracownik ma minimalne wynagrodzenie, ale np. w danym miesiącu nie otrzymał go na tym poziomie ze względu na chorobę, urlop bezpłatny czy inną niepłatną nieobecność, to pracodawca ma obowiązek zapłacić składkę na FP.

Dlatego że w przeliczeniu na miesiąc pracownik ten osiągnąłby przychód podlegający obowiązkowo oskładkowaniu w wysokości minimalnej płacy, gdyby nie jego nieobecność w pracy.

Tak samo jest w przypadku, gdy pracownik według angażu ma minimum ustawowe i rozpoczyna pracę (lub kończy) w trakcie miesiąca. Za ten miesiąc otrzyma wprawdzie niepełne wynagrodzenie, ale jego pracodawca i tak musi uiścić składkę na FP.

[srodtytul]Ze wszystkich źródeł[/srodtytul]

W przypadku gdy pracobiorca osiąga przychody z kilku źródeł, od których obowiązkowo opłacane są składki na ubezpieczenia emerytalno-rentowe, i łącznie, ze wszystkich tych źródeł, miesięcznie ich suma jest równa (bądź wyższa) ustawowemu minimum, wówczas każdy z płatników składki na FP odprowadza.

W przeciwnym razie, tzn. gdy przychód miesięczny niższy jest od wynagrodzenia minimalnego, składki nie trzeba uiszczać.

Osoba osiągająca przychody od różnych płatników składa stosowne oświadczenie każdemu z nich. Po to, by mogli ustalić, czy mają obowiązek zapłaty składek na FP. W niektórych wypadkach w ogóle nie są do tego zobowiązani - zobacz „Są ustawowe wyłączenia”

[srodtytul]Decyduje status[/srodtytul]

Obowiązek odprowadzania składek na FGŚP spoczywa na pracodawcach podlegających [link=http://www.rp.pl/aktyprawne/akty/akt.spr;jsessionid=8E458458F96AF1F7EDFF2851FE676E97?id=183265]ustawie z 13 lipca 2006 r. o ochronie roszczeń pracowniczych w razie niewypłacalności pracodawcy (DzU nr 158, poz. 1121 ze zm.[/link], dalej ustawa o ochronie roszczeń).

A więc tych z nich, którzy mają status przedsiębiorcy w rozumieniu [link=http://www.rp.pl/aktyprawne/akty/akt.spr;jsessionid=C85086C179AB7D978B97748BBB0C31FB?id=236773 ]ustawy z 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (DzU z 2007 r. nr 155, poz. 1095 ze zm[/link].) i spełniają inne warunki określone w art. 2 ust. 1 ustawy o ochronie roszczeń.

Pracodawca, który podlega ustawie o ochronie roszczeń, nalicza składkę na FGŚP nie tylko od przychodów z umów o pracę, ale także innych tytułów, z których zatrudniony podlega obowiązkowo składkom na ubezpieczenia emerytalne i rentowe (np. umowa-zlecenie). Nie ma tu także znaczenia wysokość zarobków.

Są jednak zwolnienia zobacz - „Są ustawowe wyłączenia”.

[ramka][b]Są ustawowe wyłączenia [/b]

Składek na FP i FGŚP nie trzeba odprowadzać w trzech przypadkach:

[b]PO PIERWSZE[/b] za zatrudnionych pracowników powracających z urlopu macierzyńskiego, dodatkowego urlopu macierzyńskiego lub urlopu wychowawczego.

To zwolnienie ma charakter terminowy. Obowiązuje w okresie 36 miesięcy począwszy od pierwszego miesiąca po powrocie z urlopu macierzyńskiego, dodatkowego urlopu macierzyńskiego lub urlopu wychowawczego (art. 104a ustawy o promocji zatrudnienia i art. 9a ustawy o ochronie roszczeń).

[b]PO DRUGIE[/b] za osoby zatrudnione, które ukończyły 50 rok życia i w okresie 30 dni przed zatrudnieniem pozostawały w ewidencji bezrobotnych powiatowego urzędu pracy.

To zwolnienie też jest terminowe. Składek nie opłaca się przez 12 miesięcy, począwszy od pierwszego miesiąca po zawarciu umowy o pracę (art. 104b ust. 1 ustawy o promocji zatrudnienia i art. 9b ust. 1 ustawy o ochronie roszczeń).

[b]PO TRZECIE[/b] za osoby, które osiągnęły wiek wynoszący co najmniej 55 lat dla kobiet i co najmniej 60 lat dla mężczyzn. Zwolnienie jest bezterminowe (art. 104b ust. 2 ustawy o promocji zatrudnienia i art. 9b ust. 2 ustawy o ochronie roszczeń).[/ramka]

[ramka][b]Różne wysokości[/b]

Podstawę wymiaru składek na FP i FGŚP stanowi podstawa wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe. Składka na FP wynosi 2,45 proc. podstawy, a na FGŚP – 0,10 proc.[/ramka]