Dla pracowników prawo wspólnotowe (chodzi o rozporządzenie nr 1408/71 z 14 czerwca 1971 r. dotyczące koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego) przewiduje ogólną zasadę podlegania ubezpieczeniom społecznym w tym państwie, w którym praca jest wykonywana. Od tej zasady są przewidziane wyjątki, np. dla pracowników delegowanych przez pracodawcę działającego w jednym państwie UE do pracy w innym państwie UE.
[b]U czytelnika nie występuje jednak delegowanie, więc francuski pracodawca zgłosi go do ubezpieczeń we Francji według tamtejszych regulacji.[/b] Rozporządzenie nie przeszkadza jednak przystąpić czytelnikowi do dobrowolnego ubezpieczenia emerytalnego i rentowych w Polsce. Może więc to zrobić u nas. Podstawę takiego kroku stanowi art. 7 ust. 3 [link=http://aktyprawne.rp.pl/aktyprawne/akty/akt.spr?id=184677]ustawy z 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (tekst jedn. DzU z 2007 r. nr 11, poz. 74 ze zm.)[/link]. Zgodnie nim prawo do dobrowolnego objęcia ubezpieczeniami emerytalnym i rentowymi przysługuje obywatelom polskim wykonującym pracę za granicą w podmiotach zagranicznych oraz Polakom wykonującym pracę w podmiotach zagranicznych w Polsce, jeżeli podmioty te nie mają u nas swojej siedziby ani przedstawicielstwa.
[b]Zatem czytelnik może samodzielnie przystąpić do ubezpieczenia emerytalnego i rentowych. Jeżeli jednak z tego skorzysta, musi w całości z własnych pieniędzy finansować składki[/b] (art. 16 ust. 4 pkt 2 ustawy o sus). Podstawę wymiaru składek ubezpieczonych podlegających dobrowolnie ubezpieczeniu emerytalnemu i rentowym stanowi zadeklarowana kwota, nie niższa jednak niż minimalne wynagrodzenie (obecnie 1126 zł).
