Tak orzekł WSA w Warszawie 17 lutego 2012 r. (III SA/Wa 1457/11, III SA/Wa 3019/11).
Podatnik jest pracodawcą zobowiązanym do zapłaty wynagrodzenia za pracę. Wypłata odbywa się w dwóch formach:
- przelewu na konto bankowe, oraz
- wypłaty wynagrodzenia w kasie urzędu pocztowego.
We wniosku o wydanie indywidualnej interpretacji prawa podatkowego podatnik pytał, czy może zaliczyć wypłatę wynagrodzenia do kosztów uzyskania przychodu w CIT w momencie postawienia wynagrodzenia do dyspozycji pracownika w kasie urzędu pocztowego.
Izba Skarbowa w Warszawie w odpowiedzi z 25 stycznia 2011 r. (IPPB5/423-750/10-6/AS)
uznała, że wynagrodzenie powinno zostać wypłacone pracownikowi, aby pracodawca mógł zaliczyć je do kosztów uzyskania przychodu.
W skardze do WSA podatnik powołał się na art. 15 ust. 4g ustawy o CIT, który mówi, że należności z tytułu stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej, oraz spółdzielczego stosunku pracy wypłacane przez zakład pracy są kosztami uzyskania przychodów w miesiącu, za który są należne, pod warunkiem, że zostały wypłacone lub postawione do dyspozycji w terminie przewidzianym w umowie łączącej strony.
Podatnik podniósł, że błędem jest utożsamianie przez organ podatkowy postawienia do dyspozycji środków pieniężnych z ich wypłaceniem, gdyż ustawodawca wymienił te czynności odrębnie.
Sąd nie przychylił się do stanowiska organu. Uznał, że ten błędnie połączył pojęcia, stwierdzając, że postawienie do dyspozycji jest tożsame z wypłatą, podczas gdy ustawodawca traktuje oba działania odrębnie.
Postawienie do dyspozycji jest niezależną aktywnością, która uprawnia podatnika do zaliczenia zrealizowanej należności z tytułu wypłaty wynagrodzeń do kosztów uzyskania przychodu w CIT.
—Barbara Trzeciak współpracowniczka Zespołu Zarządzania Wiedzą Podatkową firmy Deloitte
Kamil Jastrzębski konsultant w Dziale Doradztwa Podatkowego firmy Deloitte (biuro w Warszawie)
Komentuje Kamil Jastrzębski, konsultant w Dziale Doradztwa Podatkowego firmy Deloitte (biuro w Warszawie)
Komentowane orzeczenie WSA zasługuje na aprobatę. W mojej ocenie uchylenie interpretacji przez sąd jest prawidłowe i stoi w zgodzie z literalną wykładnią analizowanego przepisu oraz celem, jaki chciał uzyskać ustawodawca. Należy zgodzić się z WSA, że organ podatkowy błędnie połączył pojęcia „wypłaty” oraz „postawienia do dyspozycji”, uznając, że są one tożsame.
Chociaż przepisy ustaw podatkowych nie zawierają definicji legalnej użytego przez ustawodawcę w art. 15 ust. 4g ustawy o CIT określenia „postawione do dyspozycji”, to powinno się je interpretować jako sytuację, w której pracodawca zapewnia pracownikowi możliwość rozporządzania należnym mu świadczeniem w sposób dowolny, zależny wyłącznie od woli tego pracownika, np. co do chwili wypłaty tego świadczenia.
Co do zasady w przypadku postawienia środków pieniężnych do dyspozycji nie ma znaczenia, że pracownik pieniędzy nie odebrał. Odbiór wynagrodzenia w późniejszym terminie zasadniczo nie powinien mieć wpływu na to, że wynagrodzenie jest kosztem uzyskania przychodu pracodawcy w dacie postawienia tej należności do dyspozycji pracownika.
Organ podatkowy błędnie twierdził, że w przypadku należności wypłacanych pracownikom gotówkowo w urzędach pocztowych za datę ich postawienia do dyspozycji należało uznać datę wypłacenia tych należności, bowiem z tym momentem zaistniała możliwość dysponowania środkami przez uprawnionego pracownika.
Niepodważalne jest, że faktyczna wypłata gotówki uprawnionemu pracownikowi powoduje, że może on swobodnie dysponować przyznanymi środkami, niemniej samo pozostawienie w urzędzie pocztowym odpowiedniej kwoty do pobrania przez pracownika daje mu swobodę np. co do daty jej wypłaty i biorąc pod uwagę możliwość zaliczenia takiego wydatku do kosztów podatkowych przez pracodawcę powinno być rozpatrywane autonomicznie od samego faktu wypłaty.
