[link=http://www.rp.pl/aktyprawne/akty/akt.spr;jsessionid=09A06150DC66874BA4F549BD36628EF5?id=74017]Ustawa z 4 marca 1994 r. o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych[/link] mówi o dwóch grupach, które mogą się ubiegać o te świadczenia. Pierwsza obejmuje osoby wyliczone wprost w przepisie. Znajdują się w niej także emeryci i renciści. Świadczenia dla niej mają charakter obligatoryjny. Druga grupa oznaczona jest jako „inne osoby, którym pracodawca przyznał w regulaminie prawo korzystania ze świadczeń”.
Pracodawca nie może wykluczyć żadnej osoby należącej do grupy pierwszej. Nie ma znaczenia to, czy były pracownik – emeryt – rozwiązał stosunek pracy w związku z przejściem na emeryturę (rentę). Wystarczy, że taki status nabędzie później, aby mógł się ubiegać o objęcie go świadczeniami funduszu. Wyjątek dotyczy sytuacji, gdy emeryt (rencista) – były pracownik, po odejściu z firmy podjął nowe zatrudnienie u innego pracodawcy. W takim wypadku traci automatycznie status emeryta (rencisty) – byłego pracownika w rozumieniu ustawy, a zyskuje status pracownika w nowej firmie. Status pracownika jest bowiem mocniejszy niż status emeryta – byłego pracownika, a jedna osoba nie może jednocześnie na podstawie dwóch różnych tytułów korzystać z funduszy u różnych pracodawców.
Podjęcie następnego zatrudnienia przez emeryta powoduje więc, że świadczenia te należą mu się od nowego zakładu pracy.
[i][b]Autor jestekspertem prawa pracy, Wojewódka i Wspólnicy Kancelaria Prawa Pracy[/i][/b]
[i]oprac. zal[/i]
