Potwierdza to interpretacja indywidualna wydana przez dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 7 lipca 2019 r. (0114-KDIP1-2.4012.191. 2019.3.MC).

Wnioskodawca jest spółką austriacką zajmującą się produkcją i sprzedażą systemów filtracji z metalu i tworzyw sztucznych używanych do produkcji samochodów. W Polsce działalność spółki ro przede wszystkim lokalna sprzedaż. Spółka nie posiada i nie wynajmuje w Polsce biura, oddziału ani żadnej infrastruktury, nie ma też zaplecza personalnego. Dlatego w celu prowadzenia działalności korzysta z usług magazynowych i logistycznych świadczonych przez niezależnego operatora logistycznego na podstawie zawartej z nim umowy. Rola operatora logistycznego polega na magazynowaniu produktów wnioskodawcy w Polsce, w tym na zarządzaniu produktami w magazynach oraz kontrolowaniu, pomocy w rozładunku, przepakowywaniu, etykietowaniu, inwentaryzacji oraz przygotowaniu ich do dalszego transportu.

Czytaj także: VAT: Magazynowanie nie tworzy stałego miejsca prowadzenia działalności

Schemat działalności spółki wygląda w ten sposób, że realizuje ona zamówienia składane do biura w Austrii i obsługiwane przez dział sprzedaży w Niemczech. Następnie zamówione produkty są dostarczane do magazynu w Polsce. Do Polski są wysyłane wyłącznie złożone zamówienia, więc wnioskodawca jeszcze przed rozpoczęciem wysyłki zna odbiorców, liczbę i specyfikację zamówionych produktów. Celem takiego modelu jest terminowe dostarczenie towarów do klienta zgodnie z potrzebami produkcyjnymi.

Jak wynika z postanowień umowy, upoważniony pracownik wnioskodawcy ma dostęp do towarów znajdujących się w magazynie, jednak za uprzednim powiadomieniem. Co istotne, wnioskodawca nie jest jedynym podmiotem obsługiwanym przez operatora logistycznego, gdyż w ramach prowadzonej działalności operator świadczy usługi również na rzecz innych, niezależnych podmiotów. Może się zdarzyć, że zapewni usługi spedytorskie na rzecz odbiorców kupujących towary wnioskodawcy. Także sam magazyn nie pozostaje do nieograniczonej dyspozycji wnioskodawcy.

Dodatkowo, oprócz usług świadczonych przez operatora logistycznego, wnioskodawca korzysta na terytorium Polski z usług wsparcia podatkowego w związku z rejestracją dla potrzeb VAT, a także z usług agencji celnej. Spółka zadała pytanie, czy można uznać, że posiada ona w Polsce stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej.

Organ potwierdził stanowisko wnioskodawcy i stwierdził, że wymienione usługi w tej sytuacji nie będą generować stałego miejsca prowadzenia działalności w Polsce. W konsekwencji, nabywane przez spółkę usługi, których miejsce opodatkowania rozliczane jest na ogólnych zasadach, nie będą także opodatkowane na terytorium Polski. W opinii organu, nie zostało spełnione kryterium posiadania minimalnego rozmiaru działalności charakteryzującej się określonym poziomem stałości oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego.

Aleksandra Bogumił konsultant w Dziale Doradztwa Podatkowego EY

Analizując komentowaną interpretację należy mieć na uwadze, że stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej czy też fixed establishment (FE) jest pojęciem zazwyczaj interpretowanym przez polskie organy podatkowe bardzo szeroko i niejednolicie.

Z jednej strony, przepisy ustawy o VAT, a także przepisy wykonawcze do tej ustawy, nie definiują pojęcia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej, a wszelkie regulacje w tym zakresie bazują na przepisach i orzecznictwie unijnym. Aby zapewnić jednolite stosowanie zasad dotyczących miejsca opodatkowania transakcji, przepisy unijne wprowadzają definicję stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej. Jako kluczowe wskazują przy tym kryterium wystarczającej stałości i niezależności oraz odpowiedniej struktury w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić odbiór i wykorzystanie usług świadczonych do własnych potrzeb tego stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej. Aby mówić o FE, wszystkie przesłanki muszą być spełnione łącznie.

C-605/12 WelmoryW ten sposób okazuje się, że aby określić czy korzystanie z infrastruktury, chociażby niebędącej własnością korzystającego podmiotu, kreuje stałe miejsce prowadzenia działalności, należy ocenić wiele okoliczności towarzyszących danej transakcji. W przypadku usług magazynowych czy logistyczno-magazynowych kluczowe znaczenie może mieć wyłączność w świadczeniu usług przez dany podmiot, możliwość kontroli pracowników podmiotu oraz zasady korzystania z powierzchni magazynowej czy też cel przechowywania towarów.

W tym kontekście wydaną interpretację należy ocenić pozytywnie. Organ poddał bowiem analizie całokształt działalności prowadzonej w Polsce i na tej podstawie przychylił się do stanowiska wnioskodawcy. Co ciekawe, podobne stanowisko wyraził w tym roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach (wyrok z 27 lutego 2019 r., III SA/Gl 913/18). Może to oznaczać, że w pewnych przypadkach spółki zagraniczne korzystające z usług magazynowych w Polsce nie będą uznawane przez władze skarbowe za posiadające stałe miejsce prowadzenia działalności.

W rezultacie, dla zagranicznych podatników korzystających z usług lub posiadających infrastrukturę techniczną czy też personalną w Polsce ważne jest, aby dokonać bardzo szczegółowej oceny pod kątem spełnienia poszczególnych przesłanek mogących świadczyć o wykreowaniu stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej. Niemniej jednak, w związku z przeważającym stanowiskiem organów podatkowych, określenie czy ci podatnicy posiadają stałe miejsce prowadzenia działalności w Polsce ciągle wiąże się z dużą dozą niepewności, która często rozstrzygana jest na drodze wystąpienia o indywidualną interpretacją podatkową. Więcej wskazówek może przynieść rozstrzygnięcie TSUE w sprawie C-547/18 Dong Yang Electronics.

Współautorem komentarza jest Joanna Perzanowska – Kuśnierek, starszy menedżer w dziale podatków pośrednich EY