Zgodnie z art. 22 ust. 1 [link=http://www.rp.pl/aktyprawne/akty/akt.spr?n=1&id=346580]ustawy o PIT[/link] kosztami uzyskania przychodów są wydatki poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem wymienionych wprost w zamkniętym katalogu kosztów nieuznawanych za koszty podatkowe.
Nie ulega wątpliwości, że wydatki na wynagrodzenie pracowników spełniają tę definicję. Dodatkowo w katalogu wydatków wyłączonych z kosztów podatkowych (w art. 23 ust. 1 ustawy o PIT) nie znajdziemy zapisów, które w jakikolwiek sposób ograniczałyby wprost możliwość zaliczenia do takich kosztów wynagrodzeń. W konsekwencji [b]wynagrodzenia, także te wypłacane cudzoziemcom, są zasadniczo kosztami uzyskania przychodów[/b].
Jednak art. 23 ust. 1 pkt 61 mówi, że nie uważa się za koszty uzyskania przychodów poniesionych wydatków oraz wartości przekazanych rzeczy, praw lub wykonanych usług, wynikających z czynności, które nie mogą być przedmiotem prawnie skutecznej umowy.
Przepisy kodeksu cywilnego przewidują nieważność czynności prawnej, m.in. w sytuacji gdy
- jest ona sprzeczna z ustawą albo ma na celu obejście ustawy lub
- jest sprzeczna z zasadami współżycia społecznego.
Na tej podstawie [b]organy podatkowe mogą kwestionować zaliczenie do kosztów firmy przychodów wynagrodzenia wypłaconego z tytułu umowy o pracę z cudzoziemcem, który wykonuje w Polsce pracę nielegalnie[/b], tj. niezgodnie z przepisami ustawy o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy.
Przepisy tej ustawy przewidują, że cudzoziemiec nielegalnie wykonuje pracę, m.in. gdy
- nie ma ważnej wizy lub innego dokumentu uprawniającego go do pobytu w Polsce,
- podstawa jego pobytu na terytorium Polski nie uprawnia go do wykonywania pracy,
- świadczy pracę bez zezwolenia, w przypadkach gdy jest ono wymagane.
W konsekwencji, aby cudzoziemiec mógł podjąć pracę w Polsce w sposób zgodny z przepisami a tym samym organy podatkowe nie negowały prawa do uwzględnienia wypłaconego mu wynagrodzenia w kosztach pracodawcy, po pierwsze jego pobyt w naszym kraju musi być legalny i przybrać odpowiednią formę. Dla przykładu osoba taka nie może przebywać w Polsce na podstawie wizy wydanej dla celów turystycznych.
Po drugie powinien mieć ważne pozwolenie na pracę, jeżeli jest ono wymagane w jego sytuacji. Zasadniczo każdy cudzoziemiec, który planuje wykonywanie pracy w Polsce na podstawie umowy z osobą, której siedziba lub miejsce zamieszkania znajduje się na terytorium Polski, jest zobowiązany do wcześniejszego uzyskania zezwolenia na pracę.
Przepisy określają jednak wiele sytuacji, w których zezwolenie na pracę nie jest wymagane. Przykładowo jeden z wyjątków przewiduje, że z obowiązku uzyskania zezwolenia zwolniony jest cudzoziemiec posiadający ważną kartę Polaka.
Jest to dokument potwierdzający przynależność do narodu polskiego, który może być przyznany osobie nieposiadającej obywatelstwa polskiego, ale będącej obywatelem jednego z państw byłego Związku Radzieckiego, m.in. Armenii. Ustalenie, czy konieczne jest posiadanie przez ojca czytelnika pozwolenia na pracę, wymaga dokładnej analizy jego sytuacji.
[i]Autor jest doradcą podatkowym, właściciel kancelarii doradztwa podatkowego TuboTax[/i]
