Każde zwrócenie się przez podatnika z pytaniem dotyczącym prawidłowości wypełnienia deklaracji lub zeznania winno być przez organy podatkowe odnotowane – zaś adekwatna pomoc prawna udzielona. Zwrócenie się (wystąpienie) przez podatnika z pytaniem o sposób wypełnienia zeznania lub deklaracji stanowi dowód działania w dobrej wierze w zakresie objętym pytaniem. Wyłącza zarazem odpowiedzialność karnoskarbową w tym zakresie.

Pomoc prawna winna być adekwatna do stopnia skomplikowania kwestii objętej pytaniem – po to, by nadmiernie nie absorbować organów podatkowych, ale zarazem nie wyłączać roli sądów administracyjnych w zakresie objętym ich kognicją.

Każdy podatnik ma prawo żądania pomocy w obliczeniu podatku – po podaniu faktów znaczących podatkowo i postawieniu kwestii prawnej do rozstrzygnięcia. Najprostszą i najbardziej efektywną formą udzielenia takiej pomocy jest sprawdzenie oraz odnotowanie na deklaracji (zeznaniu): „sprawdzono pod względem prawidłowości” (tymczasowa decyzja podatkowa).

Każdy podatnik ma prawo - nie tylko przed terminem wymagalności zobowiązania podatkowego - uzyskać wiążącą interpretacją prawną w stosownym terminie, jeśli kwestia prawna jest bardziej skomplikowana i nie nadaje się do natychmiastowego załatwienia, lecz wymaga generalnego zajęcia stanowiska – „rozstrzygnięcia”.

Wszelkie interpretacje prawa podatkowego; w tym także niepotwierdzone następnie orzecznictwem SA i TK, a działające zarazem na korzyść podatników powinny być objęte gwarancjami, co do tego, iż - co najmniej - nie przekształcą ujawnionych zobowiązań w zaległości podatkowe.

W sprawach podatkowych dotyczących ulgi w zapłacie lub umorzenia zaległości podatkowej – organy podatkowe stosując uznanie muszą mieć na względzie to, że instytucje te nie są aktem łaski, lecz są przewidziane, przez art. 217 Konstytucji, co oznacza, że okoliczności wyjątkowe wyróżniające podatnika z kategorii podmiotów podatku, a wsparte wartościami konstytucyjnymi (ochrona godności jednostki, minimum egzystencji, ochrona rodziny...) winny być brane pod uwagę.

W sprawach podatkowych, w których organ ma kompetencje do szczególnie szerokiej swobody ocennej stanu faktycznego - takich jak przewidziane w art. 23 czy art. 199 Ordynacji podatkowej organy pierwszoinstancyjne winny orzekać kolegialnie.

1. Prawo podatnika do rozpoznawania jego spraw i orzekania przez organy zapewniające wysoki standard fachowości (kryterium ukończenia studiów prawniczych lub administracyjnych, stażu pracy i odbytej stosownej aplikacji zakończonej pozytywnym egzaminem) oraz bezstronności (wymaganie nieskazitelności charakteru).

2. W sprawach opartych o uznanie administracyjne, w sprawach wymiaru szacunkowego i podobnych konieczne jest zapewnienie w I instancji kolegialnego lub quasi – kolegialnego orzekania np. poprzez ustawowe określenie kategorii pracowników urzędów skarbowych, którzy mogą być upoważnieni przez naczelnika do zastępowania go w wydawania decyzji lub zasiadaniu wraz z nim w składzie trzyosobowym.

3. Podatnik ma prawo do uzyskania wszelkich informacji o okoliczności mogących wpłynąć na prawidłowość obliczenia jego podatku, np. na temat sytuacji prawnej wystawcy faktury będącej podstawą odliczenia podatku naliczonego.

4. Podatnik ma prawo do poinformowania go o prowadzeniu czynności kontrolnych w tym do zawiadomienia go o podjęciu czynności sprawdzających. Uczciwi podatnicy winni mieć szansę poprawy nieprawidłowości formalnych także w trakcie trwania kontroli podatkowej. Możliwość odliczenia podatku należnego nie jest tylko uprawnieniem podatnika, lecz obowiązkiem zachowania neutralności VAT – jako taka winna być uwzględniana w każdym stadium ujawniania zobowiązania podatkowego w VAT.

5. Osoby, na które prawo podatkowe nakłada obowiązki lub ciężary publiczne pochodne do obowiązków podatników mają prawo do bycia uczestnikami postępowania w sprawach podatników.

6. W postępowaniu podatkowym wszelkie gwarancje(zasady) procesowe nie mogą mieć niższego standardu ochronnego niż w ogólnym postępowaniu administracyjnym. Inna interpretacja zasad ogólnych przez organy podatkowe naruszałaby Konstytucję.

Prawo do ukształtowania odpowiedzialności karnoskarbowej tylko za nieujawnienie podatku w celu niezapłacenia pod warunkiem, że zamiar niezapłacenia miał charakter bezpośredni, (co oznacza depenalizację odpowiedzialności z tytułu zamiaru ewentualnego).

Zakaz podwójnego sankcjonowania(karnego i administracyjnego) za ten sam czyn stanowiący naruszenie dyspozycji normy prawno podatkowej. Ograniczenie zastosowania sankcji administracyjnych do przypadków, gdy naruszenie dyspozycji normy podatkowej jest ewidentne, lecz nie ma charakteru kwalifikowanego, a więc nie jest następstwem zatajenia, fałszerstwa, uporczywego uchylania się.

Wprowadzenie do systemu sankcji administracyjnych pewnej gradacji z możliwością całkowitego odstąpienia od niej, gdy np. naruszenie zostało popełnione po raz pierwszy, uszczerbek finansowy jest znikomy itp.

Traktowanie sankcji administracyjnych jako subsydiarnej odpowiedzialności za ewidentne, lecz nie stanowiące znaczącej groźby naruszenia interesów fiskalnych państwa - czyny. Wielkość sankcji administracyjnych nie może „konkurować” z dolegliwością kar przewidzianych w KKS; zwłaszcza nie może prowadzić do zniszczenia źródła przychodu. Podatnik musi mieć zapewnione w takich razach prawo wyboru drogi sądowej.