Amortyzacja a wydatki na remont wynajmowanego lokalu

Tak uznała Izba Skarbowa w Łodzi w interpretacji z 16 sierpnia 2013 r. (IPTPB3/ 423-186/13-4/PM).

Spółka wynajęła lokal mieszkalny na potrzeby prowadzonej działalności. Za zgodą właściciela lokalu przeprowadziła remont, który obejmował: wymianę starej instalacji elektrycznej, częściową wymianę armatury łazienkowej, wymianę mebli kuchennych, tynkowanie i malowanie ścian, cyklinowanie podłóg, założenie paneli podłogowych w kuchni. Specyfika prowadzonej przez spółkę działalności nie wymagała szczególnego dostosowania lokalu, a jedynie odświeżenia go. Wydatki poniesione przez spółkę obejmowały prace remontowe, które nie spowodowały wzrostu wartości lokalu, a jedynie przyczyniły się do przywrócenia pierwotnego stanu faktycznego i użytkowego lokalu wykorzystywanego do działalności gospodarczej spółki. Spółka wskazała, że umowa najmu lokalu została zawarta na okres dwóch lat. Wynajmujący zobowiązał się w niej do zwrotu kosztów opisanego remontu w przypadku rozwiązania umowy przed upływem dwuletniego terminu, jeżeli rozwiązanie umowy nie nastąpi z winy spółki.

Spółka zadała pytanie, czy wydatki na prace remontowe powinny być jednorazowo zaliczone w kwocie netto do kosztów uzyskania przychodów, czy też powinny być traktowane jako inwestycja w obcym środku trwałym zaliczana do kosztów uzyskania przychodów poprzez odpisy amortyzacyjne. Spółka stwierdziła, że opisane przez nią wydatki powinny być kwalifikowane jako wydatki na remont lokalu niestanowiące inwestycji w obcym środku trwałym. Z tego też względu wydatki te powinny być jednorazowo zaliczone do kosztów uzyskania przychodów.

Organ podatkowy nie zgodził się ze stanowiskiem zaprezentowanym przez spółkę. W pierwszej kolejności izba skarbowa stwierdziła, że meble kuchenne stanowiące wyposażenie lokalu i niezwiązane na stałe z lokalem powinny być traktowane jako samodzielne środki trwałe (jeżeli spełniają ustawowe warunki uznania ich za środki trwałe, m.in. przewidywany okres używania, kompletność i zdatność do samodzielnego użytku). Z tego względu wydatki na meble kuchenne powinny zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów poprzez odpisy amortyzacyjne.

W odniesieniu do prac remontowych izba uznała, że należy je zakwalifikować jako inwestycję w obcym środku trwałym, przez którą należy rozumieć inwestycję w środkach trwałych nienależących do podatnika i zmierzającą do ich ulepszenia lub polegającą na stworzeniu składnika majątku mającego cechy odrębnego środka trwałego, który może być wykorzystywany na potrzeby działalności gospodarczej. W konsekwencji organ podatkowy uznał, że skoro wydatki na prace remontowe dotyczą wynajmowanego lokalu, to spółka powinna zaliczać je do kosztów uzyskania przychodów przez odpisy amortyzacyjne.

Komentarz eksperta

Aleksandra Sypek, konsultantka w Dziale Prawnopodatkowym PwC

Nie można w pełni zgodzić się ze stanowiskiem organu podatkowego przedstawionym w komentowanej interpretacji podatkowej.

W pierwszej kolejności należy wskazać, że organ podatkowy słusznie wyodrębnił w przedstawionym stanie faktycznym dwa elementy, których traktowanie na gruncie podatku dochodowego od osób prawnych powinno być odmienne. Mianowicie spośród wydatków na remont lokalu organ podatkowy wydzielił wydatki na meble kuchenne oraz pozostałe wydatki o charakterze remontowym.

W odniesieniu do wydatków na meble kuchenne organ podatkowy prawidłowo stwierdził, że mogą one zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów tylko poprzez odpisy amortyzacyjne, w przypadku gdy spełnione są ustawowe warunki do uznania tych mebli za środki trwałe. Należy przy tym zgodzić się z argumentacją, że meble, które nie są trwale związane z lokalem, powinny być traktowane jako odrębne środki trwałe.

Zwrócenie uwagi na jeden z kilku wymienionych wydatków zasługuje na aprobatę i równocześnie potwierdza dotychczasową praktykę, że podatnik kwalifikując pewną grupę wydatków do kosztów uzyskania przychodów powinien przeanalizować każdy wydatek z osobna.

Nie można jednak zaakceptować stanowiska organu podatkowego w odniesieniu do pozostałych wydatków remontowych. Ze względu na brak ustawowej definicji inwestycji w obcym środku trwałym organ podatkowy przedstawił własną. Odwołał się przy tym do przepisów ustawy o rachunkowości. Z definicji tej wynika, że inwestycja w obcym środku trwałym powinna prowadzić do ulepszenia obcego środka trwałego lub wytworzenia składnika majątku mającego cechy środka trwałego. W przedstawionym przez spółkę stanie faktycznym nie ma mowy o ulepszeniu, czego organ podatkowy nie kwestionował, a zatem aby uznać przedmiotowy remont za inwestycję w obcym środku trwałym, musiałby on doprowadzić do powstania odrębnego składnika majątku, co jednak nie nastąpiło. Trudno twierdzić, aby odmalowanie ścian czy cyklinowanie podłóg mogło być uznane za środek trwały, w szczególności że zgodnie z ukształtowaną praktyką wydatki na tego rodzaju prace traktowane są jako wydatki remontowe podlegające jednorazowemu zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów.

Mając na uwadze powyższe mogłoby się wydawać, że za decydującą przesłankę o zaliczeniu wydatku do wydatków na inwestycję w obcym środku trwałym organ podatkowy uznał, aby wydatek dotyczył obcego środka trwałego. Takie stanowisko nie znajduje jednak potwierdzenia w przepisach o CIT.