Po raz kolejny przedstawiamy państwu przegląd ciekawych orzeczeń sądów administracyjnych oraz Trybunału Sprawiedliwości UE w sprawach podatkowych wydanych w roku minionym.
Wyroki te mają często duży wpływ na praktykę organów podatkowych. Wiedza o tych rozstrzygnięciach pozwala więc w sposób bardziej racjonalny i bezpieczny podejmować decyzje biznesowe w prowadzonej działalności. Dzisiaj prezentowane są orzeczenia dotyczące podatku od towarów i usług.
Potwierdzenia odbioru faktur korygujących nadal konieczne
Trybunał Sprawiedliwości UE orzekł 26 stycznia 2012 r. (sprawa C-588/10, Kraft Foods Polska)
, że przepisy polskiej ustawy o VAT, w zakresie, w jakim uzależniają możliwość obniżenia podstawy opodatkowania oraz kwoty podatku należnego od posiadania potwierdzenia odbioru faktury korygującej, są zgodne z Dyrektywą VAT. Podatnicy nadal są więc zobowiązani do gromadzenia takich potwierdzeń.
TSUE podkreślił jednocześnie, że do naruszenia zasady neutralności VAT może dojść jedynie w zakresie, w jakim dla dostawcy towarów lub usług jest niemożliwe lub nadmiernie utrudnione uzyskanie potwierdzenia odbioru w rozsądnym terminie.
W takiej sytuacji podatnik powinien mieć zapewnioną możliwość wykazania przed organami podatkowymi przy użyciu innych środków, że:
- dochował należytej staranności w celu upewnienia się, że nabywca towarów lub usług jest w posiadaniu korekty faktury i że zapoznał się z nią,
- dana transakcja została w rzeczywistości zrealizowana na warunkach określonych w fakturze korygującej.
Jak wskazał przykładowo TSUE, temu celowi służyć mogą:
- kopie korekty faktury i pisma z przypomnieniem skierowane do nabywcy towarów lub usług, aby wysłał potwierdzenie odbioru, oraz
- dowody zapłaty lub dokumenty księgowe umożliwiające określenie kwoty rzeczywiście zapłaconej na rzecz podatnika z tytułu danej transakcji przez nabywcę.
Więcej:
ETS: polski wymóg potwierdzania korekty faktury zgodny z dyrektywą UE
Obniżka podatku nawet bez zwrotki od klienta
Nie można zrezygnować z potwierdzania odbioru faktur korygujących
Spółka osobowa może odliczyć VAT od wydatków jej wspólników
Trybunał Sprawiedliwości UE orzekł 1 marca 2012 r. (sprawa C-280/10, Kopalnia Odkrywkowa Polski Trawertyn P. Granatowicz, M. Wąsiewicz)
, że spółka osobowa powinna mieć prawo odliczenia VAT w związku z wydatkami inwestycyjnymi poniesionymi przez jej wspólników jeszcze przed zawiązaniem i rejestracją spółki, ale na potrzeby i cele jej działalności gospodarczej.
Trybunał uznał, że przepisy ustawy o VAT są niezgodne z prawem Unii Europejskiej w zakresie, w jakim uniemożliwiają spółce osobowej oraz jej wspólnikom odliczenie VAT naliczonego w związku z wydatkami inwestycyjnymi poniesionymi przez tych wspólników.
Zdaniem Trybunału byłoby to sprzeczne z zasadą neutralności VAT, skoro na podstawie polskich przepisów podatkowych wspólnicy, mimo że mogą być uważani za podatników tego podatku, nie mają takiej możliwości. Nie ma przy tym znaczenia fakt wystawienia faktury na wspólnika.
Więcej:
Można odzyskać podatek z faktur sprzed rejestracji
Można odzyskać podatek zapłacony przez spółkę przed jej założeniem
Odliczenie 60 proc. od samochodów sprzeczne z Dyrektywą
W kontekście trwającej w Polsce dyskusji dotyczącej zasad odliczenia VAT naliczonego od samochodów osobowych oraz paliwa do nich warto zwrócić uwagę na wyrok TSUE z 16 lutego 2012 r. (w sprawie C?594/10, T.G. van Laarhoven przeciwko Staatssecretaris van Financiën). TSUE rozstrzygał w sprawie obowiązującego w Holandii ryczałtowego sposobu opodatkowania użytkowania samochodów służbowych do celów prywatnych. Przepisy holenderskie dopuszczają bowiem odliczenie całego VAT przy nabyciu, ale jednocześnie nakazują ryczałtowo naliczać podatek od użytkowania samochodu na cele prywatne.
Trybunał wskazał, że państwa członkowskie mają co do zasady możliwość stosowania do pewnego stopnia ryczałtowych metod obliczeniowych przy ustalaniu podstawy opodatkowania, jednak muszą zapewnić, aby ewentualne zryczałtowanie w ramach obliczania VAT było w szczególności zgodne z zasadą proporcjonalności. Obliczenie ryczałtowe musi więc być proporcjonalne do zakresu użytkowania przedmiotów należących do firmy do celów prywatnych.
Tymczasem polskie przepisy w sposób arbitralny umożliwiają odliczenie jedynie 60 proc. VAT przy nabyciu samochodu osobowego, bez względu na to, czy w ogóle będzie on wykorzystywany do celów prywatnych. Taki sposób uregulowania prawa do odliczenia pozostaje zatem w sprzeczności z celem i założeniami Dyrektywy VAT.
Więcej:
Wywóz towarów z kraju potwierdzony nie tylko przez polski urząd celny
NSA uchwałą z 25 czerwca 2012 r. (I FPS 3/12)
uznał, że w przypadku eksportu towarów warunek „wywozu towarów z terytorium kraju poza terytorium Wspólnoty" jest spełniony nie tylko wtedy, gdy procedura wywozu towarów, o której mowa w przepisach Wspólnotowego Kodeksu Celnego, rozpocznie się poprzez zgłoszenie do wywozu w urzędzie celnym położonym na terytorium Polski.
Sąd wskazał, że z przepisów nie wynika, że podlegający eksportowi towar musi opuścić terytorium Unii za pośrednictwem krajowego granicznego urzędu celnego, gdyż może to nastąpić poprzez każdy unijny urząd celny. Niezbędne jest natomiast, aby transport (wysyłka) tego towaru, przed opuszczeniem terytorium Wspólnoty, rozpoczął się na terytorium Polski. Podatnik musi jednak mieć dokumenty, z których bezspornie wynika, że towar faktycznie został wywieziony z terytorium Polski.
Pogląd ten zostanie wyraźnie usankcjonowany przez ustawodawcę 1 kwietnia 2013 r., kiedy wejdzie w życie znowelizowana definicja eksportu towarów, funkcjonująca w ramach ustawy o VAT.
Więcej:
Eksporterów czekają zmiany w podatku od towarów i usług
Po uchwale NSA definicja eksportu już nie budzi kontrowersji
Premia pieniężna to rabat
Zgodnie z uchwałą NSA z 26 czerwca 2012 r. (I FPS 2/12) wypłata kontrahentowi bonusu (premii pieniężnej) z tytułu osiągnięcia określonej wielkości sprzedaży lub terminowości regulowania należności jest rabatem w rozumieniu art. 29 ust. 4 ustawy o VAT, zmniejszającym podstawę opodatkowania. Premia pieniężna w sensie ekonomicznym odnosi bowiem taki sam skutek i ma taki sam charakter jak udzielenie rabatu w stosunku do pierwotnej ceny sprzedaży.
Premie pieniężne powinny zatem być dokumentowane fakturami korygującymi, o czym warto pamiętać.
Więcej:
Premie pieniężne to rabat, ale brak korekty bez konsekwencji
Firmy źle dokumentowały premie, ale błędy pozostaną bez konsekwencji
Jak udokumentować udzielenie premii pieniężnej
Opłaty za media rozliczane jak czynsz najmu
Kwestia opodatkowania opłat za media niezależnie od czynszu najmu wywołuje spore rozbieżności w interpretacjach organów podatkowych oraz orzecznictwie sądów administracyjnych. Organy i część sądów twierdzą bowiem, że opłaty za media, naliczane przez wynajmującego, nie powinny być dla potrzeb VAT traktowane odrębnie (tak np. interpretacje Izby Skarbowej w Warszawie z 8 czerwca 2012 r., IPPP1/443-274/12-2/PR; Izby Skarbowej w Łodzi z 30 maja 2012 r., IPTPP4/443-174/12-2/JM oraz wyrok WSA w Krakowie z 13 kwietnia 2012 r., I SA/Kr 1835/11).
Jednocześnie, przeważająca część wyroków sądowych idzie w kierunku przeciwnym i nie odmawia podatnikom prawa do odrębnego opodatkowania tych świadczeń (np. wyroki WSA w Warszawie z 17 lipca 2012 r., III SA/Wa 2677/11; WSA we Wrocławiu z 5 czerwca 2012 r., I SA/Wr 331/12 oraz NSA z 31 maja 2012 r., I FSK 740/10).
27 września 2012 r. w tej kwestii wypowiedział się również Trybunał Sprawiedliwości UE w sprawie C?392/11. TSUE przychylił się do stanowiska, że najem nieruchomości oraz świadczenia z nim związane (np. opłaty eksploatacyjne, media itp.) powinny obiektywnie stanowić jedno świadczenie dla potrzeb VAT.
Świadczenie takich usług dla przeciętnego najemcy lokali nie może być bowiem uznane za cel sam w sobie, lecz stanowi środek służący skorzystaniu w jak najlepszych warunkach ze świadczenia głównego, czyli najmu lokali. Stąd też świadczenia towarzyszące najmowi powinny, zdaniem TSUE, być opodatkowane jednolicie.
Więcej:
Opłaty za wodę można rozliczać tak jak wynajem
Enigmatyczne orzeczenie Trybunału
Kiedy świadczenie ma charakter kompleksowy
Czy można refakturować opłaty za media
Wcześniejsza faktura bez konsekwencji w VAT
W wyroku z 8 listopada 2012 r. (I FSK 39/12) NSA orzekł, że wystawienie faktury przed dokonaniem dostawy towaru lub wykonaniem usługi nie skutkuje powstaniem obowiązku podatkowego w VAT. Zdaniem NSA, art. 19 ust. 4 ustawy o VAT powinien być interpretowany jako wiążący powstanie obowiązku podatkowego z wystawieniem faktury dotyczącej usługi lub dostawy towarów uprzednio wykonanych przez podatnika.
Samo bowiem wystawienie faktury VAT jest czynnością techniczną, a obowiązek powstaje z tytułu wykonania konkretnego świadczenia. Tym samym faktura wystawiona przed momentem wykonania usługi lub wydaniem towaru nie skutkuje powstaniem obowiązku podatkowego w VAT.
Więcej:
Wniesienie aportu do spółki osobowej podlega opodatkowaniu
Czynność wniesienia aportem składnika majątkowego do spółki przez podatnika VAT podlega opodatkowaniu tym podatkiem. Czy konsekwencje są jednak podobne, gdy aport taki wnosi do spółki osobowej jeden z jej wspólników, nieprowadzący działalności gospodarczej? Zdaniem NSA tak, co potwierdza wyrok z 29 lutego 2012 r. (I FSK 704/11).
Przedmiotem orzeczenia była ocena skutków wniesienia przez osobę fizyczną nieprowadzącą działalności gospodarczej know-how jako wkładu do spółki osobowej, w kontekście działania przez tę osobę fizyczną w charakterze podatnika VAT. Sąd zwrócił uwagę, że przepisy ustawy o VAT nakazują traktować jako świadczenie usług podlegające opodatkowaniu przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, jeżeli następuje ono w ramach działalności gospodarczej, tj. ma charakter ciągły i zarobkowy.
Zdaniem NSA, nie budzi wątpliwości, że wniesienie aportem know-how do spółki komandytowej przez jej wspólnika spełnia ten warunek. Możliwa jest bowiem sytuacja, w której następuje profesjonalny obrót składnikami majątku prywatnego, np. wówczas gdy podjęto decyzję o ich wyłączeniu z majątku osobistego i potraktowaniu jako towar handlowy.
W zamian za wniesiony aport komandytariusz nabywa udział w spółce, który uprawnia go do uczestniczenia w zysku spółki, a to należy uznać za działanie w charakterze podatnika. W efekcie, wniesienie przedmiotowego wkładu powinno podlegać opodatkowaniu VAT.
Więcej:
Aport prawa majątkowego to opodatkowana usługa
Procedura marży nie dotyczy pośrednika
TSUE orzekł wyrokiem z 19 lipca 2012 r. w sprawie C?160/11, że pośrednik w handlu samochodami używanymi, nabywający je ze zwolnieniem z opodatkowania VAT od podatnika, który uprzednio odliczył VAT przy nabyciu, nie może korzystać z procedury opodatkowania marży. Wyrok ten ma bardzo istotne znaczenie dla podmiotów dokonujących sprzedaży samochodów używanych.
Sprawa dotyczyła polskiego salonu samochodowego, który w ramach swojej działalności nabywa pojazdy używane od podmiotów gospodarczych, które nie były uprawnione do odliczenia VAT przy nabyciu tych pojazdów, w związku z czym owe podmioty korzystają ze zwolnienia na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT. Zdarza się również, że podatnik ten nabywa używane pojazdy od podmiotów, które przy ich nabyciu miały ograniczone prawo do odliczenia i korzystają ze zwolnienia na podstawie § 13 ust. 1 pkt 5 rozporządzenia wykonawczego do ustawy o VAT.
TSUE uznał, że podatnik będący pośrednikiem nie ma prawa do stosowania procedury opodatkowania marży przy dostawie pojazdów uznawanych za towary używane, nabytych uprzednio ze zwolnieniem z VAT od innego podatnika, który skorzystał z prawa do częściowego odliczenia podatku naliczonego od ceny tych pojazdów na wcześniejszym etapie obrotu.
Więcej:
Handel używanymi autami z wyższym VAT
Obciążenie pracownika kosztami karty Multisport to świadczenie usług
NSA w wyroku z 1 października 2012 r. (I FSK 1895/11)
orzekł, że podatnik, ponosząc we własnym imieniu koszty nabycia kart Multisport, a następnie obciążając nimi pracowników, świadczy w istocie na ich rzecz usługę.
Podatnik wnioskujący o wydanie interpretacji indywidualnej twierdził, że działa on tylko w charakterze podmiotu ponoszącego wydatek i otrzymującego następnie jego zwrot, co powinno być udokumentowane notą księgową. Sąd nie zgodził się jednak z takim stanowiskiem i podkreślił, że podmiot nabywający daną usługę we własnym imieniu, lecz na rzecz osoby trzeciej traktowany jest najpierw jako usługobiorca, a następnie jako usługodawca tej samej usługi.
Przerzucenie kosztów na inną osobę nie może być zatem potraktowane w żaden inny sposób niż jako świadczenie usługi w tym samym zakresie. Natomiast konsekwencją uznania podatnika biorącego udział w odsprzedaży usługi za świadczącego, jest obowiązek wystawienia refaktury.
Więcej:
Przekazanie karty multisport trzeba udokumentować fakturą
Jak rozliczać VAT od przekazywania kart Multisport pracownikom
Przekazanie karty multisport rodzi obowiązek wystawienia faktury
Samochody testowe dają pełne prawo do odliczenia
Aktualny pozostaje problem związany z możliwością odliczania przez salony samochodowe VAT naliczonego przy nabyciu samochodów testowych, tj. takich, które docelowo mają być sprzedane, ale przejściowo służą klientom do celów testowych.
WSA w Warszawie (III SA/Wa 3294/11) wskazał w wyroku z 28 września 2012 r., że
podatnik prowadzący działalność gospodarczą w zakresie sprzedaży samochodów osobowych może w pełni skorzystać z prawa do odliczenia w stosunku do takich samochodów testowych.
Wykorzystanie do demonstracji i jazd testowych samochodów przeznaczonych do sprzedaży nie wpływa na sam zamiar odsprzedaży towarzyszący ich nabyciu, a więc nie ogranicza prawa do odliczenia. Możliwość pełnego odliczenia podatku naliczonego dotyczy bowiem samochodów będących towarem handlowym.
Sama umowa nie decyduje o kompleksowości usług
Rok 2012 przyniósł ciekawe orzeczenia dotyczące uznawania zespołu różnych świadczeń za kompleksowe dla potrzeb ich opodatkowania VAT.
W wyroku z 17 kwietnia 2012 r. (I FSK 919/11) NSA rozstrzygał kwestię możliwości jednolitego opodatkowania VAT usługi remontowo-budowlanej oraz przewidzianej w tej samej umowie dostawy wyposażenia domu studenckiego.
Sąd stwierdził, że świadczenie złożone (kompleksowe) będzie mieć miejsce wówczas, gdy relacja poszczególnych czynności wykonywanych na rzecz jednego nabywcy będzie miała charakter świadczenia podstawowego i świadczenia pomocniczego, a zatem takich, które umożliwiają skorzystanie (względnie lepsze skorzystanie) ze świadczenia podstawowego (lub są niezbędne dla możliwości skorzystania ze świadczenia podstawowego).
Jeżeli jednak świadczenia te można, bez popadania w sztuczność, rozdzielić, tak że nie zmieni to ich charakteru, ani wartości z punktu widzenia nabywcy, to wówczas świadczenia takie powinny być raczej traktowane jako dwa i to niezależnie opodatkowane.
W konsekwencji NSA uznał, że dostawa wyposażenia domu studenckiego może być uznana za osobną dostawę i w żadnym razie nie można uznać, że oddzielono ją sztucznie od usługi remontowo-budowlanej akademika. Każda z tych czynności może być bowiem przedmiotem odrębnej umowy, zwłaszcza że podatnik nie był producentem tego wyposażenia. Sam fakt umieszczenia usługi remontowo – budowlanej i dostawy wyposażenia w jednej umowie nie może mieć decydującego znaczenia przy uznaniu, że wykonano usługę kompleksową.
Podobnie w orzeczeniu z 9 lutego 2012 r. (I FSK 557/11) NSA podkreślił, że nie można zaakceptować stanowiska, zgodnie z którym jedynie wola stron wynikająca z treści czynności prawnej będzie decydowała o tym, czy dane świadczenia należy uznać za usługę kompleksową, czy też za świadczenia odrębne.
Wyrok ten dotyczył usługi organizacji konferencji, a sąd stwierdził, że o opodatkowaniu wszystkich świadczeń zamawianych przez organizatora jako kompleksowej usługi organizacji konferencji decydują okoliczności faktyczne, a nie jedynie treść umowy.
Podobnie WSA w Krakowie w wyroku z 26 października 2012 r. (I SA/Kr 1164/12) wskazał, że zabiegi kosmetyczne świadczone na rzecz uczestników konferencji, stanowią część kompleksowej usługi, więc nie powinny być opodatkowane odrębnie, skoro wchodzą w skład pakietu konferencyjnego.
Więcej:
Świadczenia złożone, czyli trudne
Szerokie zwolnienie dla usług związanych z ubezpieczeniami
Zgodnie z art. 43 ust. 13 ustawy o VAT, ze zwolnienia z podatku korzysta świadczenie usługi będącej elementem usługi wymienionej w ust. 1 pkt 7 i 37-41, który sam stanowi odrębną całość i jest właściwy oraz niezbędny do świadczenia usługi zwolnionej zgodnie z ust. 1 pkt 7 i 37-41.
Zwolnienie to może znaleźć szerokie zastosowanie w odniesieniu do usług outsourcingowanych przez zakłady ubezpieczeniowe, np. usług assistance. Organy podatkowe często twierdzą jednak inaczej i próbują ograniczać stosowanie zwolnienia wyłącznie do usług świadczonych przez zakłady ubezpieczeniowe.
Praktyce takiej sprzeciwił się NSA w wyroku z 8 maja 2012 r. (I FSK 268/12).
NSA uznał bowiem, że przepis ten przewiduje zwolnienie z VAT dla usługi stanowiącej element usługi ubezpieczeniowej i nie precyzuje zakresu podmiotowego. Należy zatem uznać, że przepis ten dotyczy usług opartych na podwykonawstwie czy outsourcingu wykonywanych przez podmioty trzecie na rzecz podmiotów ubezpieczających.
Przyjęcie bowiem, że wspomniany przepis dotyczy jedynie ubezpieczycieli, czyni wprowadzenie tego przepisu bezprzedmiotowym, co pozostaje w sprzeczności z założeniem o racjonalnym ustawodawcy.
Stąd też nie ma znaczenia kto wykonuje usługę. Istotne jest jedynie, aby była ona właściwa oraz niezbędna do wykonania usługi ubezpieczeniowej (podobnie orzekł w stosunku do usług podzlecanych WSA w Poznaniu w wyroku z 17 maja 2012 r., I SA/Po 212/12).
Więcej:
Fiskus nie dostanie VAT od pomocy drogowej
Czy czynności rzeczoznawcy są zwolnione z VAT
Likwidacja szkód wolna od podatku
Mieszany system wystawiania i przechowywania faktur jest dopuszczalny
10 maja 2012 r. NSA wydał kolejny wyrok (I FSK 1151/11)
, w którym wyraźnie dopuścił stosowanie przez podatników mieszanego systemu wystawiania i przechowywania faktur. Chodzi o sytuację, gdy podatnik wystawia faktury w tradycyjnej formie papierowej, ale z uwagi na ich dużą liczbę, chce przechowywać kopie wystawionych faktur wyłącznie w formie elektronicznej.
Sąd wskazał, że nie ma normatywnych przeciwwskazań do istnienia „mieszanego" systemu wysyłania i przechowywania faktur, polegającego na wysyłaniu faktury w formie papierowej oraz przechowywaniu jej kopii w formie elektronicznej, z gotowością wydrukowania jej na każde żądanie uprawnionego organu. Za taką wykładnią przemawiają zarówno względy celowościowe, jak i ekologiczne, czy ekonomiczne.
Wynajem powierzchni wystawienniczej nie jest związany z nieruchomością
Czy usługa wynajmu powierzchni wystawienniczej jest zawsze opodatkowana w miejscu położenia nieruchomości? Kwestia ta była przedmiotem orzeczenia WSA w Poznaniu z 24 lipca 2012 r. (I SA/Po 372/12).
W sprawie tej podatnik świadczył na terenie Rosji usługę w zakresie wynajmu powierzchni na targach, organizacji imprez targowych oraz organizacji konferencji branżowych, a w jej zakres wchodziła także dostawa mediów oraz budowa i rozbiórka stoiska targowego. Miał on wątpliwość, czy usługa wynajmu powierzchni wystawienniczej oraz usługa dostawy mediów, budowy i rozbiórki stoiska targowego, zgodnie z art. 28e ustawy o VAT, powinna zostać opodatkowana w miejscu położenia nieruchomości.
Sąd orzekł, że gdy przedmiotem usługi nie jest wyłącznie wynajem samej powierzchni wystawienniczej, lecz cały zespół czynności składających się na zapewnienie możliwości zaprezentowania przez usługobiorcę swojego stoiska na targach, mamy do czynienia z kompleksową usługą organizacji targów. Usługa taka nie jest usługą związaną z nieruchomością, gdyż jej sens i cel jest szerszy niż samo udostępnienie określonej powierzchni. Wobec tego do tego rodzaju usług nie znajduje zastosowania art. 28e ustawy o VAT.
Karty paliwowe ryzykowne na gruncie VAT
14 sierpnia 2012 r. NSA wydał kontrowersyjny wyrok (I FSK 1177/11)
w sprawie możliwości odliczenia VAT z faktur wystawianych przez podmioty zajmujące się obsługą kart paliwowych, a dokumentujące m.in. zakup paliwa oraz usług świadczonych przez stacje paliw.
Odwołując się do orzecznictwa TSUE, NSA uznał, że podmiot obsługujący karty paliwowe świadczy jedynie usługę polegającą na finansowaniu zakupów towarów i usług, a nie jest podmiotem występującym w łańcuchu dostaw towarów lub usług.
Zdaniem sądu, dostawy te dokonywane są bezpośrednio pomiędzy podmiotem będącym właścicielem stacji paliw oraz nabywającym je podatnikiem, a jedynie płatność za te towary (oraz za świadczone usługi) jest odroczona do czasu wystawienia faktury przez podmiot obsługujący karty paliwowe.
Z wyroku tego płynie zatem wniosek, że faktura wystawiona przez podmiot obsługujący karty paliwowe nie dokumentuje rzeczywistych dostaw paliwa, czy też usług i w takim zakresie nie daje prawa do odliczenia podatku naliczonego.
Należy zwrócić uwagę także na inne wyroki wydane w ubiegłym roku. Wart odnotowania jest jeden z wyroków TSUE dotyczących podatku od czynności cywilnoprawnych, a także dotyczący ubezpieczenia pracowników oddelegowanych do pracy za granicą.
Więcej:
Karty paliwowe mogą stać się przyczyną sporów z fiskusem
Wpłatą w ostatniej chwili nie przechytrzysz urzędu
Aport udziałów powinien być zwolniony z PCC
Jak wynika z wyroku TSUE z 16 lutego 2012 r. (sprawa C-372/10, Pak-Holdco), aport do spółki udziałów innej spółki nie powinien podlegać PCC. Wyrok ten ma istotne znaczenie dla wszystkich podatników, którzy płacili PCC z tytułu czynności restrukturyzacyjnych. Jak bowiem wskazał TSUE, w przypadku, gdy od przedmiotu aportu został już wcześniej zapłacony podatek, wniesienie tego majątku do innej spółki nie powinno ponownie podlegać opodatkowaniu.
Więcej:
ETS ogłosił dziś wyrok w sprawie spółki Pak-Holdco przeciwko dyrektorowi Izby Skarbowej w Poznaniu
Będzie trudno odzyskać podatek od aportów
Spółka akcyjna zapłaci daninę od podwyższenia kapitału
Podwyższenie kapitału spółki akcyjnej jest opodatkowane
Pracownicy delegowani do pracy za granicą nie podlegają ubezpieczeniu ZUS
4 października 2012 r. TSUE wydał wyrok w sprawie C-115/11 d
otyczący ubezpieczenia w polskim ZUS pracowników delegowanych do pracy za granicą.
Trybunał orzekł, że osoba, która na podstawie kolejnych umów o pracę, wskazujących jako miejsce jej świadczenia terytorium kilku państw członkowskich, pracuje w rzeczywistości w okresie obowiązywania każdej z tych umów wyłącznie na terytorium jednego z tych państw, nie może być objęta zakresem pojęcia „osoby zwykle zatrudnionej na terytorium dwóch lub więcej państw członkowskich" w rozumieniu unijnego rozporządzenia nr 1408/71.
W świetle tego wyroku, pracownik zatrudniony przez polskiego pracodawcę do pracy w krajach członkowskich UE, który faktycznie wykonuje pracę na terytorium jednego z tych państw, nie może być objęty polskim ubezpieczeniem społecznym w ZUS, gdyż podlega ustawodawstwu tego państwa, na terytorium którego jest zatrudniony.
Więcej:
ZUS nie dla Polaka zatrudnionego za granicą
Trudno ominąć obowiązek ubezpieczenia za granicą
Delegowany musi wrócić do kraju na dwa miesiące
W którym państwie należy odprowadzać składki na ubezpieczenie społeczne
