Z przepisów wynika, że prawidłowe jest pierwsze rozwiązanie.

[srodtytul]Podział wydatków[/srodtytul]

Od 2007 r. w [link=http://www.rp.pl/aktyprawne/akty/akt.spr;jsessionid=3EC0892953EAF58605FEE453B6E7CBF6?id=115893 ]ustawie o CIT[/link] wprowadzony został podział kosztów uzyskania przychodów na bezpośrednie i pośrednie. Niezmieniony pozostał natomiast art. 16d ust. 1 i art. 16f ust. 3.

Pierwszy z wymienionych przepisów mówi, że podatnicy mogą nie dokonywać odpisów amortyzacyjnych od składników majątku, o których mowa w art. 16a i 16b ustawy o CIT, których wartość początkowa nie przekracza 3500 zł. Wydatki poniesione na ich nabycie stanowią koszty uzyskania przychodów w miesiącu oddania ich do używania.

Zgodnie z art. 16f ust. 3 ustawy o CIT jeśli wartość początkowa środka trwałego albo wartości niematerialnej i prawnej w dniu przyjęcia ich do używania jest równa lub niższa niż 3500 zł, podatnicy mogą dokonywać odpisów amortyzacyjnych jednorazowo w miesiącu oddania ich do używania albo w miesiącu następnym.

Nabywając te składniki, przedsiębiorcy mogą również dokonywać odpisów amortyzacyjnych na zasadach ogólnych, tj. przewidzianych w art. 16h – 16m ustawy o CIT.

Przytoczone regulacje z jednej strony pozostawiają podatnikom pewną swobodę, z drugiej – w sposób jednoznaczny – wskazują na moment oraz sposób ujęcia kosztu podatkowego związanego z wydatkami na nabycie niskocennych składników majątkowych spełniających kryteria środka trwałego.

Momentem tym będzie zatem albo miesiąc oddania ich do używania, albo miesiąc następny, albo też dłuższy okres, w przypadku gdy przedsiębiorca zdecyduje się na dokonywanie odpisów amortyzacyjnych na zasadach ogólnych.

[srodtytul]Przepis szczególny ważniejszy [/srodtytul]

Powstaje zatem pytanie, które z powyższych regulacji, tj. art. 15 ust. 4 oraz 4b – 4e ustawy o CIT (koszty bezpośrednie i pośrednie) czy art. 16d ust. 1 albo art. 16f ust. 3, należy zastosować, jeśli podatnik nabywa środki trwałe, względnie wartości niematerialne i prawne, których wartość początkowa nie przekracza 3500 zł.

Przypomnijmy, że zgodnie z zasadą lex specialis derogat legi generali przepis o bardziej ogólnym zakresie normowania powinien dać pierwszeństwo przepisowi o węższym zakresie.

Nie może budzić wątpliwości, że przepisy dotyczące wydatków na nabycie tzw. niskocennych składników majątkowych (do 3500 zł) obejmują znacznie węższą grupę wydatków aniżeli przepisy dotyczące kosztów bezpośrednich i pośrednich.

Należy zatem uznać, że art. 16d ust. 1 i art. 16f ust. 3 ustawy o CIT stanowią odrębną i konkurencyjną regulację w stosunku do przepisów o kosztach bezpośrednich i pośrednich.

W konsekwencji [b]wydatki na nabycie tzw. niskocennych składników majątkowych, o których mowa w art. 16a i 16b ustawy o CIT, powinny być potrącane wyłącznie na podstawie art. 16d ust. 1 albo art. 16f ust. 3, bez konieczności badania, czy stanowią koszty bezpośrednie, czy pośrednie, w rozumieniu art. 15 ust. 4 oraz 4b – 4e.[/b]

[srodtytul]Sąd ma inne zdanie[/srodtytul]

Tych szczególnych regulacji nie dostrzegł [b]Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z 10 czerwca 2009 r. (II FSK 228/08)[/b]. Sprawa dotyczyła firmy leasingowej, która nabywała opony do leasingowanych samochodów w celu świadczenia tzw. usług serwisowych, z tytułu których otrzymywała regularne przychody w okresach dłuższych niż rok. Wartość nabywanej przez leasingodawcę opony – jak można przypuszczać – nie przekraczała 3500 zł.

Bez względu na tę okoliczność NSA podzielił pogląd sądu pierwszej instancji i organu podatkowego, uznając, że skoro spółka może w sposób bezpośredni powiązać wydatki na zakup opon z uzyskiwanymi comiesięcznie przychodami, to powinny być one potrącane adekwatnie do odpowiadających im przychodów, a więc także z podziałem na poszczególne lata trwania umowy.

[i]Autor jest doradcą podatkowym, menedżerem w zespole ds. usług finansowych w Dziale Prawnopodatkowym PricewaterhouseCoopers[/i]