[b]Czy od należności z tego tytułu trzeba potrącić w Polsce podatek u źródła?[/b] – pyta czytelnik.

Na podstawie art. 21 ust. 2a [link=http://www.rp.pl/aktyprawne/akty/akt.spr;jsessionid=3EC0892953EAF58605FEE453B6E7CBF6?id=115893]ustawy o CIT[/link] podatek dochodowy od przychodów uzyskanych na terytorium Polski z tytułu niektórych świadczeń wykonywanych przez podatników z zagranicy wynosi 20 proc. przychodów. Chodzi o świadczenia: doradcze, księgowe, badania rynku, usługi prawne, usługi reklamowe, zarządzania i kontroli, przetwarzania danych, usługi rekrutacji pracowników i pozyskiwania personelu, gwarancje i poręczenia oraz świadczenia o podobnym charakterze.

Przepis ten stosuje się z uwzględnieniem umów o zapobieżeniu podwójnemu opodatkowaniu, których stroną jest Polska (art. 21 ust. 2 ustawy o CIT). [link=http://www.rp.pl/aktyprawne/akty/akt.spr?id=171612]Konwencja między Polską i Królestwem Niderlandów o unikaniu podwójnego opodatkowania (DzU z 2003 r. nr 216, poz. 2120)[/link] nie przewiduje jednak opodatkowania w Polsce przychodów z tytułu objęcia kredytu gwarancją.

Zgodnie bowiem z jej art. 7 zyski z przedsiębiorstwa jednego z państw (Holandii) mogą podlegać opodatkowaniu tylko w tym państwie (w Holandii), chyba że przedsiębiorstwo prowadzi działalność w drugim państwie (w Polsce) przez położony tam zakład. Wówczas zyski przedsiębiorstwa mogą być opodatkowane w drugim państwie (Polsce), jednak tylko w takiej mierze, w jakiej mogą być przypisane temu zakładowi.

Ponieważ usługi, o które pyta czytelnik, nie są świadczone przez zakład w Polsce, to podlegają one opodatkowaniu w Holandii. W związku z tym spółka nie ma obowiązku pobrania podatku w Polsce od kwot przekazanych do Holandii tytułem opłat za udzielenie gwarancji kredytu.

Jednak na podstawie art. 26 ust. 1 ustawy o CIT niepobranie podatku zgodnie z umową o unikaniu podwójnego opodatkowania jest możliwe wyłącznie po uzyskaniu od podatnika zaświadczenia o jego miejscu zamieszkania lub siedzibie, wydanego do celów podatkowych przez właściwą administrację podatkową w Holandii (certyfikatu rezydencji).

Choć polska spółka nie jest obowiązana do poboru podatku, to ma jednak obowiązek sporządzenia i przekazania holenderskiemu podatnikowi informacji o dokonanych wypłatach na formularzu IFT-2/IFT-2R (art. 26 ust. 3d ustawy o CIT).

Należy ją sporządzić w terminie do końca trzeciego miesiąca roku następnego po roku podatkowym, w którym dokonano wypłat (art. 26 ust. 3a ustawy o CIT).

Z tym że gdyby zagraniczny podatnik o to wystąpił, należałoby ją przesłać w terminie 14 dni od dnia złożenia przez niego takiego wniosku (art. 26 ust. 3b ustawy o CIT). Informacja ta powinna być również przesłana do urzędu skarbowego właściwego w sprawie opodatkowania osób zagranicznych.

Gdyby spółka nie mogła uzyskać certyfikatu od holenderskiego banku świadczącego usługi gwarancji, to od należności z tego tytułu musiałaby pobrać zryczałtowany podatek według stawki 20 proc.

Natomiast jeśli chodzi o usługi pośrednictwa kredytowego, to nie są one świadczeniami o podobnym charakterze do usług wymienionych w art. 21 ust. 2a ustawy o CIT. Mają na celu porozumienie między stronami lub załatwienie jakichś spraw dotyczących obu stron, a pośrednik występuje jako osoba trzecia.

Choćby z tego powodu usługa ta istotnie się różni od pozostałych wymienionych wyżej usług mających charakter dwustronny. W związku z tym należność z tego tytułu nie podlega opodatkowaniu w Polsce.

Nie trzeba w tym wypadku posiadać certyfikatu rezydencji ani sporządzać informacji IFT-2/IFT-2R.

Zakładam tu jednak, że są to rzeczywiście usługi pośrednictwa, a nie np. usługi doradcze związane z uzyskaniem kredytu. W tym wypadku spółka musiałaby posiadać certyfikat rezydencji odbiorcy tych należności. Ciążyłyby na niej także obowiązki związane ze sporządzeniem i przesłaniem informacji IFT-2/IFT-2R.