Wynika tak z wyroku WSA w Warszawie z 12 maja 2008 r. (III SA/Wa 2071/07).
Japońska spółka zwróciła się do ministra finansów z wnioskiem o interpretację. Twierdziła, że chce podpisać z polską spółką umowę licencyjną na produkcję substancji chemicznej oraz umowę na usługi wsparcia technicznego i doradztwa przy implementacji licencji. Jej wątpliwości dotyczyły opodatkowania dochodu z realizacji umowy wsparcia w sytuacji, gdy nie posiada stałej placówki na terytorium Polski, lecz korzysta z biura udostępnionego jej w tym celu przez polską spółkę. Jej zdaniem nie będzie to zakład, bo wymienione usługi mają tylko charakter pomocniczy w stosunku do umowy licencyjnej. Nie dojdzie więc do opodatkowania dochodu w Polsce.
Minister stwierdził jednak, że działalność ta będzie zakładem, bo wykonywane usługi składają się na komplementarną całość prowadzonej przez nią działalności. Spółka złożyła skargę do WSA. Twierdziła, że przyjęcie tezy o komplementarności usług przez nią świadczonych oraz wyprowadzenie z tego konkluzji o uzyskiwaniu dochodów z umowy licencji poprzez zakład położony w Polsce byłoby równoznaczne z wyrażeniem zgody na podwójne opodatkowanie dochodów z umowy licencyjnej.
WSA przyznał jej rację. Stwierdził, że każdy rodzaj dochodu należy rozpatrywać odrębnie. Jego zdaniem, zgodnie z art. 7 ust. 1 polsko-japońskiej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, w Polsce opodatkowane będą zyski, jakie można przypisać danemu zakładowi. Nie można jednak tego obowiązku rozciągnąć na źródła przychodu, które nie są związane z zakładem. Tymczasem usługi mające na celu wyłącznie prawidłową implementację licencji mają charakter działań pomocniczych. Dlatego też ich świadczenie nie będzie stanowić zakładu.
Wyrok jest zgodny z powszechnie uznaną doktryną międzynarodowego prawa podatkowego oraz komentarzem do modelowej konwencji OECD. Jest on istotny z trzech powodów.
Po pierwsze, sąd potwierdził, że każde źródło dochodu powinno być dla celów zastosowania umowy polsko-japońskiej traktowane odrębnie i nie ma żadnych podstaw, aby łączyć ze sobą i utożsamiać dochody osiągane z udzielenia licencji oraz dochody ze świadczenia usług wsparcia technicznego. W konsekwencji zyski z usług wsparcia technicznego powinny być dla celów umowy polsko-japońskiej opodatkowane na zasadach przewidzianych dla zysków przedsiębiorstwa, a nie na zasadach przewidzianych dla opłat licencyjnych.
Po drugie, sąd podkreślił, że skoro zgodnie z art. 5 ust. 4 pkt e umowy nie uważa się za zakład stałych placówek utrzymywanych wyłącznie dla działalności o charakterze przygotowawczym lub pomocniczym dla przedsiębiorstwa, to zyski z usług pomocniczych nie mogą być opodatkowane w Polsce bez względu na to, w jakiej formie są świadczone (nie są opodatkowane nawet wtedy, gdy japoński przedsiębiorca świadczy je poprzez położoną w Polsce stałą placówkę).
Po trzecie, sąd przypomniał, że organy podatkowe powinny uwzględniać argumenty i przesłanki wynikające z modelowej konwencji OECD. To bardzo ważna uwaga, zwłaszcza w kontekście rozpatrywanej sprawy. Organy wydały bowiem rozstrzygnięcie rażąco sprzeczne z oczywistymi i fundamentalnymi wręcz zasadami międzynarodowego prawa podatkowego.
Zespół Zarządzania Wiedzą Podatkową firmy Deloitte
