Tak wynika z wyjaśnień Ministerstwa Finansów zamieszczonych w Biuletynie Skarbowym (nr 6/2007).
O rozliczeniu straty mówi art. 23 ust. 1 pkt 34 ustawy o PIT oraz art. 16 ust. 1 pkt 39 ustawy o CIT. Może być kosztem podatkowym, pod warunkiem że wierzytelność wcześniej została wykazana po stronie przychodów.
Jak wyliczyć wysokość takiego kosztu? Zasada wydaje się prosta – strata ze sprzedaży wierzytelności to jej wartość minus uzyskana cena. Jeśli więc dłużnik nie oddał nam 1000 zł i sprzedamy należność za 300 zł, do kosztów zaliczymy 700 zł straty. Ale co zrobić z VAT? Nie wykazujemy go po stronie przychodów, ale wierzytelność, którą sprzedajemy, obejmuje całą kwotę należną od kontrahenta. Przepisy mówią o stracie z odpłatnego zbycia wierzytelności, czyli – z ekonomicznego punktu widzenia – różnicy między jej całą wartością a uzyskaną kwotą. Od jakiej więc wartości wierzytelności liczymy stratę podatkową – netto czy brutto? Jak pisaliśmy w DF z 13 września 2007 r., są tu możliwe aż trzy rozwiązania:
- stratę należy liczyć od wartości netto wierzytelności – bez podatku VAT,
- wierzytelność obejmuje całą należną kwotę – razem z VAT, od niej odejmujemy kwotę uzyskaną ze sprzedaży,
- cenę sprzedaży rozliczamy proporcjonalnie, czyli dzielimy ją na część przypadającą na wierzytelność netto i na podatek VAT.
Ministerstwo Finansów opowiedziało się za pierwszym rozwiązaniem. Jego zdaniem stratą jest różnica między kwotą określoną w umowie sprzedaży a przychodem, czyli wartością netto wierzytelności, bez należnego VAT.