Praca dziennikarza, telepracownika, informatyka, przedstawiciela handlowego, inkasenta czy tłumacza nie wymaga – co do zasady – pracy zespołowej. Najczęściej wykonywana jest samodzielnie. Ta samodzielność nie oznacza jednak braku podporządkowania szefowi. Praca wykonywana jest pod jego kierownictwem, choć przełożony nie musi sprawować bezpośredniej kontroli nad właściwym wykorzystaniem przez pracownika czasu pracy. Nadzór ogranicza się do sprawdzania wykonanych zadań.
[srodtytul]Komu się to opłaca...[/srodtytul]
Wprowadzenie zadaniowego czasu pracy jest korzystne, gdy przepracowany czas jest uzależniony od organizacji pracy przez samego pracownika. Na przykład jeśli obowiązkiem handlowca jest zbieranie zamówień i pobieranie płatności za towary na terenie określonego województwa, a z zakresu jego obowiązków wynika, że ma odwiedzić 30 kontrahentów miesięcznie, to dla pracodawcy najważniejsze jest, aby zlecone zadanie było wykonane. To, jak pracownik zorganizuje sobie czas pracy, w zasadzie będzie jego samodzielną decyzją. W końcu pracownik, którego czas pracy jest mierzony zadaniami, ma swobodę w organizowaniu czasu pracy. Swoboda ta musi być jednak przez samego pracownika ograniczona, tak aby mógł w określonym czasie wykonać zadania . Dlatego zadaniowy czas pracy nie jest polecany osobom pozbawionym umiejętności samokontroli.
[ramka][b]Przykład[/b]
Doradca pośredniczy w zawieraniu umów kredytowych. Minimum, jakie musi wypracować, to 10 umów miesięcznie. Klientów przyjmuje w biurze, ale czasem umawia się także na mieście. Jest gadatliwy i jego spotkania trwają dłużej niż w przypadku innych doradców. Powoduje to, że nie wykonuje swoich obowiązków w standardowym czasie pracy (jest zmęczony i nie wykonuje normy). Taka osoba nie powinna pracować w zadaniowym czasie pracy.[/ramka]
[srodtytul]...i kiedy warto wprowadzić[/srodtytul]
Zadaniowy czas pracy nie może być wprowadzany dowolnie. Warunki jego stosowania określa art. 140 kodeksu pracy (k.p.). Uzależnia je od rodzaju pracy, organizacji pracy i miejsca jej wykonywania. Do zastosowania takiej organizacji pracy wystarczy spełnienie choćby jednego z wymienionych warunków. To strony stosunku pracy decydują, czy wprowadzenie zadaniowego czasu pracy jest uzasadnione rodzajem, organizacją pracy albo miejscem jej wykonywania.
[srodtytul]Jak ustalić wymiar pracy[/srodtytul]
Kodeks pracy zobowiązuje pracodawcę do ustalenia wspólnie z pracownikiem czasu niezbędnego do wykonania powierzonych zadań. Stosowanie zadaniowego czasu pracy musi mieścić się w ogólnej normie czasu pracy określonej w art. 129 k.p., czyli 8 godzin na dobę i średnio 40 godzin w przeciętnie pięciodniowym tygodniu pracy w przyjętym okresie rozliczeniowym nieprzekraczającym czterech miesięcy.
Dlatego wymiar wyznaczonych zadań powinien być tak ustalony, aby pracownicy, którzy prawidłowo wypełniają swoje obowiązki, mogli je wykonać w ramach wspomnianych norm czasu. Jak wskazał [b]Sąd Najwyższy w wyroku z 15 marca 2006 r. (II PK 165/05)[/b], w razie stosowania systemu zadaniowego czasu pracy pracodawca powinien wykazać, że powierzał pracownikowi zadania możliwe do wykonania w czasie pracy wynikającym z norm określonych w art. 129 k.p.
Jeśli zakres powierzonych pracownikowi zadań obiektywnie nie pozwala na ich wykonanie w normalnym czasie pracy i dlatego musi pracować w zwiększonym wymiarze czasu, to ma prawo do wynagrodzenia za pracę w godzinach nadliczbowych. Z kolei kiedy pracownik ma tak określone zadania, że jest w stanie wykonać je w ramach obowiązujących norm czasu pracy, ale przekracza obowiązujące normy z własnej winy, to za przekroczenie obowiązujących go norm nie otrzyma dodatkowego wynagrodzenia.
[srodtytul]Tylko część etatu[/srodtytul]
Pracę w systemie zadaniowego czasu pracy mogą wykonywać pracownicy zatrudnieni w niepełnym wymiarze czasu pracy. Jeśli strony ustaliły w umowie o pracę normy czasu pracy danego pracownika np. na pół czy 1/3 etatu, to także i wymiar jego zadań powinien odpowiadać tej normie.
[ramka][b]Przykład[/b]
Programista jest zatrudniony na pół etatu. Co prawda jego wynagrodzenie odpowiada takiemu wymiarowi czasu pracy, ale powierzone zadania nie dają się zrealizować w połowie normalnego czasu pracy. Programista będzie mógł dochodzić wynagrodzenia za godziny nadliczbowe. Zakres jego zadań jest za duży w stosunku do ustalonego wymiaru czasu pracy. [/ramka]
[ramka][b]Sprawdź, zanim zdecydujesz[/b]
Warunki uzasadniające zastosowanie zadaniowego czasu pracy to m.in.:
- możliwość wykonywania pracy niezależnie od normalnego czasu funkcjonowania zakładu pracy,
- trudności z kontrolą i ewidencją czasu wykonywania pracy (praca w terenie, praca w domu),
- brak konieczności określenia godzin rozpoczynania i zakończenia pracy,
- zależność wykonywania pracy tylko od indywidualnego zaangażowania się pracownika (praca twórcza),
- trudności z kontrolą i ewidencją czasu wykonywania pracy (praca w terenie, telepraca). [/ramka]
