O interpretację wystąpiła spółka, która w 2018 r. zawarała na czas nieokreślony umowę z biurem rachunkowym. Znalazł się w niej zapis o możliwości rozwiązania umowy za wypowiedzeniem w terminie co najmniej sześciu miesięcy naprzód ze skutkiem na koniec danego roku kalendarzowego.
W kwietniu 2019 r. spółka złożyła oświadczenie o wypowiedzeniu umowy z powodu utraty zaufania do biura i przestała płacić wynagrodzenie. Biuro rachunkowe uważało jednak, że umowa o świadczenie usług ulegnie rozwiązaniu dopiero z końcem roku kalendarzowego i w dalszym ciągu wystawiało faktury na wynagrodzenie za gotowość do świadczenia usług (które nie były już wykonywane). Spółka nie księgowała faktur, uważając, że są bezzasadne. Nie ujęła ich również w kosztach jako rezerwy czy bierne rozliczenia międzyokresowe.
Sprawa trafiła do sądu, który w wyroku z lutego 2022 roku zasądził na rzecz biura księgowego zapłatę ze spornych faktur.
W interpretacji z 20 lipca 2022 r. (nr 0111-KDIB1-1.4010.257.2022.3.AND) fiskus podkreślił, że z zawartej z biurem umowy wynikał sześciomiesięczny okres wypowiedzenia ze skutkiem na koniec danego roku kalendarzowego. Spółka błędnie przyjęła, że umowa została rozwiązana ze skutkiem na dzień doręczenia wypowiedzenia. Wystawiane przez biuro faktury powinny więc być ujęte w kosztach uzyskania przychodu w 2019 r.
