Tak uznał SN w wyroku z 2 października 2012 r. (II PK 82/12). Podkreślił, że wymieniony w art. 183a k.p. katalog przyczyn dyskryminacyjnych jest otwarty. I wolno go uzupełnić, ale wyłącznie o inne cechy (właściwości, przymioty) osobiste, takie jak np. światopogląd, nosicielstwo wirusa HIV, wygląd, jeżeli w określonych okolicznościach może być uznany za przyczynę różnicowania pracowników stanowiącego przejaw dyskryminacji w postaci molestowania (por. wyrok SN z 4 października 2007 r., I PK 24/07).
SN wskazał, że zasada niedyskryminacji jest kwalifikowaną postacią nierównego traktowania pracowników. Oznacza nieusprawiedliwione obiektywnymi powodami gorsze traktowanie pracownika ze względu na cechy niezwiązane z wykonywaną pracą lub właściwości dotyczące go osobiście, a tylko przykładowo wymienione w art. 18
3a
§ 1 k.p., bądź ze względu na zatrudnienie na czas określony lub nieokreślony albo w pełnym lub w niepełnym wymiarze czasu pracy.
Jednakowe prace
Nie stanowi więc dyskryminacji nierówność, która nie jest podyktowana przyczynami uznanymi za dyskryminujące, nawet jeżeli pracodawcy można przypisać naruszenie zasady równego traktowania (równych praw) pracowników, określonej w art. 11
2
k.p.
Nawet zróżnicowanie wynagrodzenia osób zatrudnionych na takim samym stanowisku nie musi mieć zawsze dyskryminacyjnego charakteru. Ten ciekawy wniosek wynika z
wyroku SN z 7 marca 2012 r. (II PK 161/11)
Wiemy więcej,
niż mówi rynek
. SN podkreślił w nim, że prace tożsame pod względem rodzaju i kwalifikacji wymaganych do ich wykonywania na tych samych stanowiskach funkcjonujących u pracodawcy mogą się różnić co do ilości i jakości. A wówczas nie są one pracami jednakowymi w rozumieniu art. 18
3c
§ 1 k.p.
W orzecznictwie SN przyjmuje się, że prace jednakowe to takie same pod względem rodzaju, kwalifikacji koniecznych do ich wykonywania, warunków, w jakich są świadczone, a także ilości i jakości (por. wyr. SN z 18 września 2008 r., II PK 180/08). Zatem stanowisko pracy może stanowić kryterium porównawcze przy ustalaniu „jednakowej pracy", ale nie jest ono wyłączne.
Uzasadnione różnicowanie
Prace tożsame w tym względzie mogą się bowiem różnić co do ilości i jakości, które w świetle art. 78 § 1 k.p. są podstawowymi kryteriami oceny pracy, gdy trzeba ustalić wysokość wynagrodzenia. Co więcej, stanowią one dopuszczalne przesłanki różnicowania wynagrodzenia w myśl art. 3 ust. 3 konwencji nr 100 Międzynarodowej Organizacji Pracy dotyczącej jednakowego wynagrodzenia dla pracujących mężczyzn i kobiet za pracę jednakowej wartości, przyjętej w Genewie 29 czerwca 1951 r.
