Trybunał Sprawiedliwości w Luksemburgu ogłosił dzisiaj ważny wyrok w dwóch podobnych sprawach z różnych krajów UE.
Czytaj też: Przywrócony do pracy nie nabywa urlopu za czas przerwy w zatrudnieniu
Pierwsza dotyczyła byłej pracownicy szkoły w Bułgarii (C-762/18). Po stwierdzeniu przez sąd, że szkoła zwolniła ją z pracy niezgodnie prawem, pani Q.H. została przywrócona do pracy. A potem zwolniona po raz drugi.
Kobieta pozwała szkołę, domagając się wypłaty świadczenia pieniężnego za coroczny płatny urlop wypoczynkowy, z którego nie mogła skorzystać w okresie między bezprawnym rozwiązaniem umowy o pracę a przywróceniem do pracy. Powództwo zostało oddalone przez orzekający w ostatniej instancji najwyższy sąd kasacyjny w Bułgarii. Pani Q.H. uznała, że w świetle unijnego prawa została potraktowana wyjątkowo niesprawiedliwie i wystąpiła z pozwem o naprawienie szkody przeciwko najwyższy sądowi kasacyjnemu.
W drugiej sprawie (C-37/19) była pracownica włoskiej instytucji kredytowej Iccrea Banca także została przywrócona do pracy wskutek stwierdzenia przez sąd niezgodności z prawem jej zwolnienia . I w tym przypadku umowa o pracę z panią C.V. została ponownie rozwiązana. Pani C.V. domaga się od Iccrea Banca świadczenia pieniężnego za niewykorzystany coroczny płatny urlop wypoczynkowy za okres między jej niezgodnym z prawem zwolnieniem a przywróceniem jej do pracy. Włoski sąd kasacyjny rozpatruje jej powództwo jako sąd ostatniej instancji.
Obie sprawy trafiły do TSUE za sprawą pytań prejudycjalnych sądów włoskiego i bułgarskiego. Chciały wiedzieć, czy prawo Unii przewiduje, że w opisanych okolicznościach pracownik ma prawo do corocznego płatnego urlopu wypoczynkowego za okres między niezgodnym z prawem zwolnieniem a przywróceniem do pracy, także wówczas, gdy w tym okresie faktycznie nie świadczył pracy na rzecz swojego pracodawcy. A jeśli odpowiedź byłaby twierdząca, to czy w przypadku przysługującego w takiej sytuacji urlopu, pracownik ma prawo do ekwiwalentu pieniężnego.
W dzisiejszym wyroku Trybunał udzielił na oba te pytania odpowiedzi twierdzącej.
- Jeśli pracownik nie jest w stanie wypełniać swoich obowiązków z powodów, których nie był w stanie przewidzieć i które są niezależne od jego woli, takich jak np. choroba, prawo do corocznego płatnego urlopu wypoczynkowego nie może być uzależnione od rzeczywistego świadczenia przez niego pracy - przypomniał TSUE. - Podobnie okoliczność, że pracownik został pozbawiony możliwości świadczenia pracy z powodu zwolnienia, które zostało następnie uznane za niezgodne z prawem, jest co do zasady nieprzewidywalna i niezależna od woli tego pracownika.
Dlatego okres między niezgodnym z prawem zwolnieniem a przywróceniem do pracy powinien - do celów ustalenia wymiaru corocznego płatnego urlopu wypoczynkowego – być zrównany z okresem rzeczywistego świadczenia pracy. W konsekwencji pracownik zwolniony niezgodnie z prawem, a następnie przywrócony do pracy przez sąd, ma prawo do corocznego płatnego urlopu wypoczynkowego nabytego w tym okresie. To logiczne następstwo unieważnienia jego zwolnienia na mocy orzeczenia sądu.
Jeśli po przywróceniu do pracy pracownik znowu został zwolniony albo z jakichkolwiek innych powodów ustał jego stosunek pracy, były pracodawca powinien mu wypłacić świadczenie pieniężne za urlop nabyty w czasie między zwolnieniem a przywróceniem do pracy.
A jeśli po bezprawnym zwolnieniu podjął pracę u innego pracodawcy? Trybunał odpowiedział, że w takiej sytuacji pracownik może dochodzić prawa do corocznego płatnego urlopu wypoczynkowego za okres, w którym wykonywał tę pracę, wyłącznie od nowego pracodawcy.
