Tak uznała Izba Skarbowa w Warszawie w interpretacji z 3 czerwca 2011 (IPPB5/423-186/11-2/IŚ).

Spółka, zgodnie z przyjętą polityką rachunkowości, kwalifikuje koszty zakupu praw licencyjnych na produkcję, lokalizację i dystrybucję gier komputerowych i filmów jako bezpośrednio związane z przychodami.

Powzięła wątpliwość co do sposobu potrącenia, jeśli będą ewidencjonowane na kontach biernych rozliczeń międzyokresowych (dalej RMKB) w sytuacji

- stosowania przez nią zasad Krajowego Standardu Rachunkowości nr 6 „Rezerwy, bierne rozliczenia międzyokresowe kosztów, zobowiązania warunkowe” (dalej KSR nr 6) oraz

- niestosowania przez nią tego standardu.

Jej zdaniem naliczone koszty bezpośrednie – niepotwierdzone fakturami od kontrahentów – nie są kosztami uzyskania przychodów, gdy zostały ujęte jako RMKB i zaprezentowane w bilansie jako rezerwy na zobowiązania.

Nie jest również uprawniona do zaliczenia do kosztów podatkowych niezafakturowanych bezpośrednich kosztów, naliczonych na podstawie umów zawartych z kontrahentami, wykazanych w bilansie jako zobowiązania, lecz zewidencjonowanych w księgach na kontach RMKB.

Izba skarbowa w pełni podzieliła jej stanowisko, wskazując, że niezafakturowane koszty, które dla celów bilansowych nie są ujęte na kontach rezerw bądź RMKB, mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów na gruncie podatku dochodowego od osób prawnych (CIT).

Komentuje Joanna Woźniak, starsza konsultantka w Dziale Prawnopodatkowym PwC

Interpretacja potwierdza, że w pewnych obszarach rozwiązania przyjęte w rachunkowości – mimo że nie mają podatkotwórczego charakteru – znajdują niemal bezpośrednie przełożenie na wynik podatkowy. W omawianym przypadku zasady wynikające z KSR nr 6 mają kluczowe znaczenie dla sposobu księgowania kosztów, a tym samym dla ich ujęcia dla celów CIT, zwłaszcza na przełomie lat podatkowych.

Co więcej, w pewnych okolicznościach, standard ten stwarza możliwość optymalizacji podatkowej poprzez przyspieszenie momentu rozpoznania kosztów podatkowych.

W KSR nr 6 uszczegółowiono zasady tworzenia, rozliczania i prezentacji rezerw na koszty oraz RMKB w sprawozdaniach finansowych, a także zawarto ich definicję. W szczególności z kategorii RMKB wyłączono zobowiązania wynikające z przyjętych przez jednostkę niezafakturowanych dostaw i usług, zaliczając je do zobowiązań z tytułu dostaw i usług, nawet gdy są to kwoty ustalone szacunkowo.

Zgodnie natomiast z art. 15 ust. 4e ustawy o CIT za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych na podstawie otrzymanej faktury albo innego dowodu, z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako kosztów rezerw albo RMKB. Tym samym zarówno rezerwy na koszty, jak i RMKB nie są kosztami uzyskania przychodów.

Ustawa o CIT nie zawiera definicji rezerw i RMKB, lecz odwołuje się do kategorii określonych w ustawie o rachunkowości. Stąd rachunkowa kwalifikacja ujmowanych w ewidencji kosztów do kosztów poniesionych, rezerw na koszty lub RMKB ma zasadnicze znaczenie dla prawidłowości ich rozliczeń na gruncie CIT.

W przypadku kosztów, których dotyczy KSR nr 6, brak faktury czy rachunku w dacie zamykania ksiąg rachunkowych nie dyskwalifikuje ich jako kosztów podatkowych, bo zgodnie z ustawą o rachunkowości są one ujmowane w księgach rachunkowych jako wiarygodny szacunek na podstawie wewnętrznego dowodu księgowego.

Innymi słowy stosowanie KSR nr 6 powoduje, że przyjęte niefakturowane dostawy i usługi, które można by zaliczać do zobowiązań z tytułu dostaw i usług, w świetle art. 15 ust. 4e ustawy o CIT mogą zostać uznane za koszt uzyskania przychodów we wcześniejszym okresie niż w przypadku ich kwalifikacji jako RMKB (jak to wynikało z zasad rachunkowości obowiązujących przed dniem wprowadzenia KSR nr 6). Warto zatem rozważyć stosowanie KSR nr 6.

Należy przy tym pamiętać, że opisany sposób rozliczenia kosztów podatkowych może mieć zastosowanie tylko u tych podatników, którzy wdrożyli standard do polityki rachunkowości (sam standard obowiązuje od 14 października 2008).