[b]Tak[/b] Taką możliwość przewiduje rozporządzenie nr 1408/71 z 14 czerwca 1971 r. w sprawie stosowania systemów zabezpieczenia społecznego w stosunku do pracowników najemnych, osób prowadzących działalność na własny rachunek oraz do członków ich rodzin przemieszczających się we Wspólnocie (DzU WE L 149 z 5 lipca 1971 r.).
Pozwala ono na ubieganie się o świadczenia pieniężne w razie choroby i macierzyństwa w państwie, gdzie zainteresowany mieszka lub przebywa, mimo że jest ubezpieczony gdzie indziej. Tryb starań o świadczenia określa z kolei rozporządzenie nr 574/72 z 21 marca 1972 r. (DzU WE L 74 z 27 marca 1972 r.).
Zgodnie z jego art. 18 ust. 1 pracownik najemny lub osoba prowadząca działalność na własny rachunek, która zamieszkuje lub przebywa w innym państwie niż właściwe, musi w ciągu trzech dni od chwili wystąpienia niezdolności do pracy przedstawić instytucji miejsca zamieszkania (pobytu) zawiadomienie o przerwaniu pracy lub, jeżeli tak przewiduje ustawodawstwo stosowane przez instytucję właściwą lub instytucję miejsca zamieszkania, zaświadczenie o niezdolności do pracy wydane przez lekarza leczącego.
Pracownik oddelegowany z Niemiec powinien przedłożyć w ciągu trzech dni zaświadczenie o niezdolności do pracy wystawione przez lekarza leczącego jednostce terenowej ZUS właściwej ze względu na jego miejsce zamieszkania lub pobytu w Polsce. Jednostka terenowa ZUS przekazuje je następnie do instytucji właściwej do wypłaty świadczeń chorobowych w Niemczech.
ZUS prześle do instytucji niemieckiej również formularz E115 – wniosek o świadczenia pieniężne z tytułu niezdolności do pracy. Jeżeli instytucja niemiecka ustali, że świadczenie przysługuje według niemieckich przepisów, to wypłaci świadczenie. Świadczenie może przekazać do Polski np. na wskazany przez uprawnionego rachunek bankowy.
Należy dodać, że wobec takiej osoby ZUS może przeprowadzić kontrolę administracyjną i lekarską według polskich przepisów, a o wynikach kontroli powiadomi właściwą instytucję za granicą.
