Z rozporządzenia 1408/71 w sprawie stosowania systemów zabezpieczenia społecznego do pracowników najemnych i ich rodzin przemieszczających się we Wspólnocie wynika, że osoby, które podróżują po krajach UE w celach zarobkowych, podlegają ustawodawstwu tylko jednego państwa członkowskiego.
Jest to tzw. zasada jedności stosowanego prawa. I tak:
- pracownik najemny zatrudniony na terytorium jednego państwa członkowskiego podlega ustawodawstwu tego państwa, nawet jeżeli zamieszkuje na terytorium innego państwa członkowskiego lub jeżeli przedsiębiorstwo lub pracodawca, który go zatrudnia, ma swoją zarejestrowaną siedzibę lub miejsce prowadzenia działalności na terytorium innego państwa członkowskiego,
- osoba prowadząca działalność na własny rachunek na terytorium państwa członkowskiego podlega ustawodawstwu tego państwa, nawet jeżeli zamieszkuje na terytorium innego państwa członkowskiego.
Jest to ogólna zasada ubezpieczenia według miejsca wykonywania pracy (łac. lex loci laboris), od której są oczywiście wyjątki.
Jeżeli więc czytelnik był zatrudniony w Anglii, tam były za niego opłacane składki na obowiązkowe ubezpieczenia społeczne (National Insurance Contributions, odpowiednik składek ZUS). Odprowadzał je pracodawca, który zatrudniał czytelnika.
Należy zaznaczyć, że Unia Europejska nie ustanowiła jednego ponadpaństwowego systemu zapewniającego emerytury. Każde państwo członkowskie samodzielnie decyduje, komu i po spełnieniu jakich warunków zapewnia emeryturę w razie osiągnięcia wieku emerytalnego.
Osoba, która pracowała w danym kraju co najmniej rok, nabywa prawo do emerytury wypłacanej (w odpowiedniej części) właśnie z tego kraju.
Wobec tego obowiązkowe składki nie zostaną czytelnikowi zwrócone, natomiast okres zatrudnienia w Anglii będzie brany pod uwagę przy ustalaniu jego prawa do emerytury. Stosowne zaświadczenie (formularz E 207) powinien otrzymać z angielskiej instytucji ubezpieczeniowej.
