Tak wynika z interpretacji dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 21 kwietnia 2022 r. (0111-KDIB2-1.4010.91.2022.1.BJ).

Wnioskodawca (spółka) jest polskim rezydentem podatkowym, podlegającym nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce, który specjalizuje się w nowoczesnych rozwiązaniach typu Software-as-a-Service („oprogramowanie jako usługa”; dalej: „SaaS”). SaaS stanowi model udostępniania oprogramowania w chmurze, w ramach którego dostawca chmury rozwija i utrzymuje oprogramowanie aplikacji chmurowych, zapewnia automatyczne aktualizacje oprogramowania i udostępnia oprogramowanie swoim klientom za pośrednictwem Internetu na zasadzie „pay-as-you-go”, czyli w zależności od wykorzystania zasobów.

W tradycyjnej sprzedaży oprogramowania klient wykupuje licencję, a następnie instaluje oprogramowanie na swoim komputerze. Natomiast w przypadku usług chmurowych dostawca chmury zarządza całym sprzętem oraz oprogramowaniem. Sama usługa SaaS nie jest programem komputerowym, brak jest np. odrębnego egzemplarza, a zatem nie dotyczą jej typowe dla programu komputerowego pojęcia pól eksploatacji takie jak instalowanie, uruchamianie, przechowywanie. W przypadku SaaS użytkownik płaci opłatę abonamentową i otrzymuje od usługodawcy, po wejściu na odpowiednią stronę internetową, możliwość korzystania z funkcjonalności danego oprogramowania.

Wnioskodawca spytał, czy wydatki ponoszone przez spółkę w związku z pośrednictwem w sprzedaży usługi SaaS, mieszczą się w katalogu świadczeń zawartych w art. 21 ust. 1 ustawy o CIT, a w konsekwencji czy jest jako płatnik zobowiązany do pobrania podatku u źródła na zasadach przewidzianych w art. 26 tej ustawy od płatności z tego tytułu.

Zdaniem wnioskodawcy, opisane wydatki nie mieszczą się w katalogu świadczeń zawartych w art. 21 ust. 1 ustawy o CIT, a w konsekwencji spółka nie jest zobowiązana do pobrania podatku u źródła. W ramach nabycia przedmiotowych usług SaaS nie dochodzi bowiem do przeniesienia praw do dostawcy oprogramowania lub udzielenia praw do korzystania z autorskich praw majątkowych z dostawcy oprogramowania na wnioskodawcę. Spółka w szczególności nie uzyskuje praw do czerpania korzyści z autorskich praw majątkowych na zasadach przewidzianych w art. 74 ust. 4 ustawy z 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych. Opłaty te powinny być natomiast sklasyfikowane jako przychody z tytułu zysków przedsiębiorstw (zgodnie z art. 7 Konwencji między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Królestwa Szwecji w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu, podpisanej 19 listopada 2004 r.; dalej: Konwencja) i opodatkowane w kraju, w którym podmiot otrzymujący płatność ma siedzibę. Organ potwierdził stanowisko wnioskodawcy w całości.

Komentarz eksperta
Sylwia Makieła - aplikant radcowski, Senior w zespole podatków międzynarodowych EY

Wykorzystywanie oprogramowań chmurowych z roku na rok staje się rozwiązaniem coraz bardziej powszechnym. Dostawca chmury pełni funkcję jej „zarządcy”, a klient – użytkownika. Użytkownikom pozwala to na optymalizację kosztów, w szczególności tych związanych z utrzymywaniem systemu i jego aktualizacją. Problem kwalifikacji podatkowej świadczeń związanych z oprogramowaniem chmurowym jest więc bardzo aktualny.
Regulacjom z art. 21 ust. 1 ustawy o CIT bę- dzie podlegała umowa na korzystanie z pra- wa autorskiego do programu komputerowego w rozumieniu przepisów ustawy o prawie autorskim, jeżeli na podatnika zostaną przeniesione autorskie prawa majątkowe w przynajmniej jednym z pól eksploatacji.
W analizowanym przypadku należy odwołać się do przepisów Konwencji. Zgodnie z art. 12 ust. 1 Konwencji, należności licencyjne powstające w umawiającym się państwie i wypłacane osobie mającej miejsce zamieszkania lub siedzibę w drugim umawiającym się państwie mogą być opodatkowane w tym drugim państwie. Stosownie do art. 12 ust. 3 Konwencji, określenie „należności licencyjne” oznacza wszelkiego rodzaju należności płacone za użytkowanie lub prawo do użytkowania praw autorskich do dzieła literackiego, artystycznego lub naukowego.
Warto zauważyć, że w przepisie tym nie wymieniono programów komputerowych. Natomiast biorąc pod uwagę przepisy ustawy o prawie autorskim, zgodnie z którą programy komputerowe stanowią samodzielny, autonomiczny utwór (gdyż programy komputerowe nie zostały zakwalifikowane jako dzieła literackie, artystyczne ani naukowe), to opłaty za użytkowanie lub prawo użytkowania tych programów nie stanowią należności licencyjnych, o których stanowi art. 12 ust. 3 Konwencji. Analogiczne stanowisko wyraził dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej m.in. w interpretacji indywidualnej z 22 listopada 2019 r. (0114-KDIP2-1.4010.409.2019.1.JS). Tożsame poglądy pojawiły się już wcześniej w orzecznictwie (wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 20 stycznia 2016 r., II FSK 2665/13). W konsekwencji, opłaty te istotnie powinny zostać sklasyfikowane jako przychody z tytułu zysków przedsiębiorstw opodatkowane w kraju, w którym podmiot otrzymujący płatność ma siedzibę. Takie stanowisko przyjął również NSA w wyroku z 14 stycznia 2011 r. (II FSK 1550/09).
Ponadto, z art. 12 pkt 14 Komentarza do Modelowej Konwencji OECD wynika, że prawa umożliwiające jedynie faktyczne korzystanie z programu nie stanowią tytułu do naliczania opłat licencyjnych. Co więcej, w przypadku omawianej interpretacji spółka jedynie pośredniczy w sprzedaży ww. uprawnień do oprogramowania.
Reasumując, przedsiębiorcy wypłacający analogiczne należności nie powinni być zobowiązani do potrącenia od nich zryczałtowanego podatku dochodowego, a co za tym idzie – nie ciążą na nich obowiązki płatnika podatku u źródła.