Zależy to od wysokości udziału wspólnika w kapitale spółki polskiej.
Co mówi traktat
Zgodnie z art. 10 ust. 2 konwencji między Rzeczpospolitą Polską a Królestwem Niderlandów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu (DzU z 2003 r. nr 216, poz. 2120) podatek od dywidendy wypłacanej z Polski do Holandii nie może przekroczyć:
- 5 proc. kwoty dywidend brutto – jeżeli osobą uprawnioną jest spółka (inna niż osobowa), której bezpośredni udział w kapitale spółki wypłacającej dywidendy wynosi co najmniej 10 proc.,
- 15 proc. kwoty dywidend brutto – w pozostałych przypadkach.
W przypadku holenderskiej spółki posiadającej udziały w wysokości mniejszej niż 10 proc. podatek od dywidendy zawsze będzie więc wynosił 15 proc.
Przykład
Polska spółka z o.o. wypłaca spółce kapitałowej z siedzibą w Amsterdamie dywidendę w wysokości równowartości 90 tys. zł (brutto). Holenderski wspólnik posiada 9 proc. udziałów w polskiej spółce.
Od dywidendy zostanie w Polsce pobrany 15-proc. podatek: 90 tys. zł x 15 proc. = 13,5 tys. zł
Formularz IFT-2
Spółka wypłacająca dywidendę za granicę na podstawie art. 26 ust. 1 ustawy o CIT zobowiązana jest, jako płatnik, pobrać podatek w dniu wypłaty. Zastosowanie stawki wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania albo niepobranie podatku na jej podstawie jest możliwe pod warunkiem udokumentowania miejsca siedziby podatnika certyfikatem rezydencji.
Ust. 3 ustawy o CIT mówi, że spółka będąca płatnikiem przekazuje podatek do 7 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym go pobrano. Należy go wpłacić na rachunek urzędu skarbowego właściwego w sprawach opodatkowania osób zagranicznych.
Spółka jest również zobowiązana przesłać tam oraz podatnikowi informację o wypłatach i pobranym podatku (formularz IFT-2/IFT-2R). Musi to zrobić do końca trzeciego miesiąca roku następującego po roku podatkowym, w którym wypłaciła dywidendę.
Obowiązek ten ciąży również wówczas, gdy płatnik w roku podatkowym sporządzał i przekazywał podatnikowi informacje na jego pisemny wniosek, w ciągu 14 dni od jego złożenia (art. 26 ust 3a i 3b ustawy o CIT). Jeśli płatnik planuje zaprzestać działalność przed upływem terminu złożenia druku IFT-2/IFT-2R, to musi przesłać go wcześniej.
Płatnik musi też pamiętać o art. 26a ustawy o CIT. Mówi on, że do końca pierwszego miesiąca roku następującego po roku podatkowym, w którym powstał obowiązek zapłaty podatku, spółka musi przesłać do urzędu skarbowego właściwego w sprawach opodatkowania osób zagranicznych roczną deklarację CIT-10Z.
Gdy udziały wyższe niż 10 proc.
Inaczej wygląda wysokość obciążeń fiskalnych, jeśli wspólnik z Holandii posiada co najmniej 10 proc. udziałów. Wtedy podatek będzie wynosił 5 proc. lub wspólnik skorzysta ze zwolnienia na podstawie art. 22 ust. 4 ustawy o CIT.
Przepis ten mówi, że zwalnia się od podatku dochody z dywidend oraz inne przychody z tytułu udziału w zyskach osób prawnych, jeżeli spełnione są łącznie następujące warunki:
- wypłacającym dywidendę oraz inne przychody z tytułu udziału w zyskach osób prawnych jest spółka będąca podatnikiem CIT, która ma siedzibę lub zarząd w Polsce,
- uzyskującym przychody jest spółka podlegająca w innym niż Polska państwie UE lub należącym do Europejskiego Obszaru Gospodarczego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od całości swoich dochodów (bez względu na miejsce ich osiągania),
- spółka uzyskująca przychody posiada bezpośrednio nie mniej niż 10 proc. udziałów (akcji) w kapitale polskiej spółki,
- spółka uzyskująca przychody nie korzysta ze zwolnienia z opodatkowania podatkiem dochodowym od całości swoich dochodów, bez względu na źródło ich osiągania.
Warunkiem zastosowania tego zwolnienia jest istnienie podstawy prawnej wynikającej z ratyfikowanej umowy międzynarodowej, której stroną jest Polska, do uzyskania przez organ podatkowy informacji władz podatkowych państwa, w którym podatnik ma swoją siedzibę (art. 22b ustawy o CIT).
Zwolnienie to ma zastosowanie, jeśli spółka uzyskująca dochody z dywidend oraz inne przychody z tytułu udziału w zyskach osób prawnych posiada udziały (akcje) w spółce wypłacającej te należności w wysokości nie niższej niż 10 proc., nieprzerwanie przez okres dwóch lat.
Podatnik ma do niego prawo także wtedy, gdy okres dwóch lat nieprzerwanego posiadania udziałów (akcji) w tej wysokości upływa po dniu uzyskania tych dochodów (art. 22 ust. 4a, ust. 4b ustawy o CIT).
Jeśli warunek posiadania 10 proc. udziałów (akcji) nieprzerwanie przez dwa lata nie zostanie spełniony, to spółka uzyskująca dywidendę jest zobowiązana do zapłaty podatku wraz z odsetkami za zwłokę do 20 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym utraciła prawo do zwolnienia.
Wtedy znajdzie zastosowanie stawka podatku wynikającą z umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania (w przypadku Holandii to 5 proc.). Odsetki nalicza się od następnego dnia po dniu, w którym pierwszy raz spółka skorzystała ze zwolnienia.
Przykład
Polska spółka z o.o. wypłaca wspólnikowi – spółce kapitałowej z siedzibą w Holandii – dywidendę w równowartości 110 tys. zł (brutto). Od ponad dwóch lat posiada ona 11 proc. udziału w polskiej spółce.
Wypłata będzie w Polsce zwolniona z CIT, jeśli uzyskująca dywidendę spółka podlega w Holandii podatkowi dochodowemu od całości swoich dochodów (bez względu na miejsce ich osiągania). Musi ona również przedstawić certyfikat rezydencji.
Kto uniknie obciążeń
Opisane zwolnienie dotyczy dywidend przekazywanych do spółek utworzonych według prawa holenderskiego, określanych jako: naamloze vennnootschap, besloten vennootschap met beperkte aansprakelijkheid, Open commanditaire vennootschap, Coöperatie, onderlinge waarborgmaatschappij, Fonds voor gemene rekening, vereniging op coöperatieve grondslag, vereniging welke op onderlinge grondslag als verzekeraar of kredietinstelling optreedt i innych spółek utworzonych zgodnie z przepisami prawa holenderskiego podlegających opodatkowaniu holenderskim podatkiem dochodowym od osób prawnych (art. 22 ust. 6 w związku z załącznikiem nr 4 poz. 4 ustawy o CIT).
Pomimo zwolnienia na płatniku ciążą obowiązki związane ze sporządzaniem i przekazaniem nierezydentowi oraz urzędowi skarbowemu właściwemu w sprawach opodatkowania osób zagranicznych informacji o wypłatach (IFT-2/IFT-2R). Obowiązują te same zasady i terminy co w sytuacji wypłaty dywidendy z obowiązkiem poboru podatku.
Osoby fizyczne bez ulg
Polskie przepisy o podatku dochodowym nie przewidują zwolnienia dla dywidendy przekazywanej zagranicznym osobom fizycznym (niezależnie od posiadanego przez nie udziału w spółce). Należy więc pobrać od nich podatek zgodnie z postanowieniami odpowiedniej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania.
Jeśli odbiorcą dywidendy jest osoba fizyczna mająca miejsce zamieszkania w Holandii, to na podstawie art. 10 ust. 2 pkt b traktatu stawka podatku wynosi 15 proc.
Zastosowanie rozwiązań przewidzianych we właściwej umowie o unikaniu podwójnego opodatkowania jest możliwe pod warunkiem udokumentowania miejsca zamieszkania podatnika uzyskanym od niego certyfikatem rezydencji (art. 30a ust. 2 ustawy o PIT).
Przykład
Polska spółka z o.o. wypłaca udziałowcowi – osobie fizycznej mieszkającej w Amsterdamie – dywidendę w równowartości 800 tys. zł (brutto).
Spółka powinna pobrać podatek w wysokości:
800 tys. zł x 15 proc. = 120 tys. zł
Udziałowiec ten otrzyma więc na konto równowartość 680 tys. zł.
Druki IFT-1/IFT-1R
Art.42 ust. 2 pkt 2 ustawy o PIT mówi, że do końca lutego roku następującego po roku podatkowym płatnicy są zobowiązani przesłać podatnikom mającym miejsce zamieszkania za granicą oraz urzędom skarbowym właściwym w sprawach opodatkowania osób zagranicznych imienne informacje sporządzone według ustalonego wzoru (IFT-1/IFT-1R).
Czasem muszą przesłać ją również wcześniej, jeśli nierezydent złoży wniosek w tej sprawie. Wtedy płatnik ma obowiązek wysłać formularz IFT-1/IFT-1R w ciągu 14 dni od dnia złożenia tego wniosku (ale nie zwalnia to z obowiązku ponownego przesłania go po zakończeniu roku).
Ponadto na podstawie art. 42 ust. 1a ustawy o PIT do końca stycznia roku następującego po roku podatkowym płatnicy są zobowiązani przesłać do ich urzędu skarbowego roczne deklaracje PIT-8AR.
Odsetki od kredytu są kosztem
Może się zdarzyć, że spółka w celu wypłaty dywidendy zaciągnie kredyt.
W świetle orzecznictwa sądowego odsetki od niego są kosztami podatkowymi, mimo że sama dywidenda nie jest wydatkiem poniesionym w celu uzyskania przychodu. Możliwość zaliczenia ich do kosztów wynika stąd, że zaciągnięcie kredytu może mieć na celu utrzymanie płynności finansowej spółki wypłacającej dywidendę.
Zamiast finansować wypłatę ze środków obrotowych przeznaczonych np. na bieżącą działalność, spółka finansuje ją kredytu. Gdyby wypłaciła ją z własnych środków obrotowych a następnie zaciągnęła kredyt na działalność bieżącą, to odsetki od tego kredytu byłyby kosztem uzyskania przychodu.
Za możliwością uznania takich odsetek za koszt opowiedział się m.in. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w wyroku z 13 lipca 2007 (III SA/Wa 382/07).
Identyczne stanowisko zajął też ten sąd w wyroku z 28 listopada 2008 (III SA/Wa 1976/08): „Dywidenda jest formą podziału dochodu osiągniętego przez spółkę z prowadzonej działalności. Stanowi wynik prowadzonej przez spółkę działalności gospodarczej i jest ściśle z nią związana.
Dywidenda jest zależna od działalności spółki, stanowi też zysk akcjonariuszy spółki. Osiąganie i wypłata dywidendy pozostaje w ścisłym związku z prowadzoną działalnością spółki.
Skoro spółka wnosząc o interpretację indywidualną wskazała, że zaciągnięty kredyt na wypłatę akcjonariuszom dywidendy wiąże się z jej funkcjonowaniem w obrocie gospodarczym – służy tym samym zachowaniu lub zabezpieczeniu źródeł przychodów, a odsetki od tego kredytu zostały zapłacone, możliwe jest zarachowanie do kosztów uzyskania przychodów wydatków poniesionych na spłatę odsetek od kredytu zaciągniętego na wypłatę dywidendy”.
Natomiast Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z 21 września 2010 (II FSK 2118/09) potwierdzając, że odsetki od takiego kredytu są kosztem podatkowym, zgodził się z argumentem podatnika (spółki), że „gdyby przeznaczyła na wypłatę dywidendy inne środki (np. z funduszu wynagrodzeń), a na pokrycie celu, na który te środki były przeznaczone, zaciągnęłaby kredyt bankowy, to z całą pewnością uznano by ten kredyt za koszt uzyskania przychodu.
Nie można wiązać przedmiotowego kredytu bezpośrednio z «finalnym» celem, jakim jest osiągnięcie przychodów. Bezpośrednim celem zaciągnięcia takiego kredytu jest także zabezpieczenie źródła przychodu, jakim jest działalność gospodarcza jak i zabezpieczenie płynności finansowej. Nie można odrywać kredytu zaciągniętego na wypłatę dywidendy od całokształtu procesów gospodarczych zachodzących w spółce”.
Czytaj też artykuły:
Zobacz więcej w serwisie:
»
»
»
»
»
»
»
Umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania