Nie są bowiem związane z prowadzoną przez nią działalnością gospodarczą.

Tak wynika z wyroku WSA w Warszawie z 8 października 2007 r. (III SA/Wa 1093/07).

Polska spółka zawarła z amerykańską spółką matką umowę o świadczenie usług menedżerskich. Na jej podstawie pracownicy spółki matki wykonywali usługi na rzecz spółki polskiej i spółek z grupy kapitałowej posiadających siedziby w innych krajach. Spółka polska ponosiła całość wydatków związanych z działalnością pracowników spółki matki. Następnie część tych kosztów była przenoszona na inne spółki z grupy kapitałowej nie na zasadzie fakturowania, lecz każda spółka z grupy była nimi obciążana w sposób pośredni, z zastosowaniem odpowiedniej proporcji kosztów do wielkości produkcji na danym rynku.

We wniosku o interpretację przepisów podatkowych polska spółka pytała, czy wszystkie wydatki ponoszone na tych pracowników są kosztami uzyskania przychodów, a jeśli tak, w którym momencie należy je zaliczyć do takich kosztów. Jej zdaniem są one w całości związane z działalnością spółki i jako koszty bezpośrednie można je powiązać z przychodami konkretnego roku podatkowego.

Organy podatkowe nie zgodziły się z tym. Stwierdziły, że ponieważ oddelegowane osoby pozostają pracownikami spółki amerykańskiej, koszty ich pobytu w Polsce powinny być przez nią fakturowane na poszczególne spółki z grupy kapitałowej. Wydatki, w części dotyczącej spółki polskiej, mogą być zaliczone do jej kosztów.

Sąd uchylił decyzję z powodu uchybień formalnych. Uznał, że organ nie udzielił odpowiedzi na drugie pytanie dotyczące momentu zaliczenia wydatku do kosztów. Niezawarcie w postanowieniu oceny prawnej narusza bowiem art. 14a § 3 ordynacji podatkowej. Sąd zgodził się natomiast z organami podatkowymi co do meritum. Potwierdził, że nie są kosztami wydatki na usługi oddelegowanych pracowników centrali świadczone dla spółek z innych państw. Nie ma bowiem związku pomiędzy tymi usługami i prowadzeniem działalności gospodarczej przez polską spółkę.

Zespół Zarządzania Wiedzą Podatkową firmy Deloitte

Krzysztof Gil, konsultant w Dziale Doradztwa Podatkowego Deloitte

Art. 15 ust. 1 ustawy CIT (w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2006 r.) uzależniał możność traktowania przez podatnika określonego wydatku jako kosztu podatkowego od poniesienia go w celu osiągnięcia przychodów. Zdaniem sądu w wypadku spółki ten warunek został spełniony jedynie częściowo. Wydatki poniesione na zakup usług pracowników spółki matki miały bowiem związek nie tylko z przychodami osiąganymi przez spółkę polską, ale też z przychodami osiąganymi przez inne spółki z grupy kapitałowej. Zatem, na gruncie ustawy o CIT, prawidłowe było zaliczanie do kosztów podatkowych wydatków poniesionych przez spółkę polską tylko w tej części, która dotyczyła przychodów przez nią osiąganych. Niewłaściwe było natomiast takie potraktowanie pozostałych wydatków w tej części, która dotyczyła przychodów osiąganych przez inne spółki z grupy kapitałowej.

WSA nie podzielił argumentów spółki o związku między bazą kosztową i przychodami osiąganymi przez tę spółkę. Należy bowiem zaznaczyć, że polska spółka rozliczała wydatki poniesione na usługi świadczone przez pracowników spółki matki, dzieląc ich całkowitą kwotę wedle proporcji, w jakiej przypadają koszty ponoszone przez spółkę polską w związku z towarami sprzedawanymi na rynku krajowym do kosztów ponoszonych w związku z towarami sprzedawanymi na rynki zagraniczne (według wielkości produkcji). Zdaniem spółki polskiej ta alokacja kosztów przekładała się na zwiększenie osiąganych przez nią przychodów, co spełniało przesłankę z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT. Niemniej, w opinii sądu, odniesienie do wielkości produkcji jest osobną kwestią, która nie powinna mieć wpływu na traktowanie określonego wydatku jako kosztu podatkowego – z czym należy się zgodzić.