Zgodnie z art. 22a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (dalej updof) amortyzacji podlegają składniki majątku (środki trwałe), które:
? stanowią własność lub współwłasność podatnika,
? zostały nabyte lub wytworzone we własnym zakresie,
? są kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania. Dodatkowe warunki, które muszą być spełnione, aby zakwalifikować dany składnik majątku jako środek trwały, to:
? przewidywany okres używania dłuższy niż rok oraz
? wykorzystywanie go na potrzeby związane z prowadzoną działalnością gospodarczą.
Zgodnie z art. 22g ust. 1 pkt 3 updof za wartość początkową środków trwałych nabytych w drodze spadku, darowizny lub w inny nieodpłatny sposób uważa się wartość rynkową z dnia ich nabycia, chyba że umowa darowizny albo umowa o nieodpłatnym nabyciu określa tę wartość w niższej wysokości. Wartość rynkową należy ustalić na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie środkami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu zużycia oraz czasu i miejsca odpłatnego zbycia.
Gdy podatnik pierwszy raz wprowadza do swojej ewidencji środków trwałych używany składnik majątku, ma możliwość zastosowania indywidualnych stawek amortyzacyjnych umożliwiających szybszą amortyzację. Pamiętać jedynie należy o tym, że bez względu na sposób i intensywność wykorzystywania danego środka trwałego, wybierając indywidualną stawkę amortyzacyjną, nie mamy możliwości stosowania współczynników podwyższających. Nie można również stosować metody amortyzacji degresywnej.
Jeśli chodzi o zaliczanie odpisów amortyzacyjnych do kosztów podatkowych, to choć zasadniczo ustawodawca nie uznaje za taki koszt odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych nabytych nieodpłatnie (art. 23 ust. 1 pkt 45a lit. a) updof), to jednak zakaz ten nie dotyczy środków trwałych nabytych w spadku lub darowiźnie.
Autorka jest menedżerem w DBO Numerica sp. z o.o.
