W postanowieniu z 6 czerwca 2019 r. (sygn. III KK 130/18) Sąd Najwyższy sformułował interesujące tezy dotyczące przestępstwa zmowy przetargowej. Orzeczenie jest warte uwagi przynajmniej z dwóch względów. Po pierwsze, utrwala ono prezentowaną na gruncie art. 305 § 1 i 2 k.k. w orzecznictwie i literaturze wykładnię pojęcia wejścia w porozumienie oraz skutku w postaci narażenia na niebezpieczeństwo powstania szkody w związku z przestępstwem zmowy przetargowej. Po drugie, nie może ulec pominięciu fakt, że Sąd Najwyższy, utrzymując w mocy wyrok uniewinniający, wskazał także na leżące po stronie oskarżyciela powinności, to jest między innymi obowiązek precyzyjnego sformułowania zarzutu i dowodowego wykazania szkody oraz na subsydiarność prawa karnego gospodarczego względem innych dziedzin prawa. Druga z wymienionych kwestii ma znaczenie nie tylko w wykładni przesłanek przestępstwa zmowy przetargowej, ale również znaczenie szersze, odnoszące się do oceny innych zdarzeń występujących w obrocie gospodarczym z punktu widzenia norm prawa karnego.
