Tak.
Wymagania dotyczące znakowania środków spożywczych są określone w art. 45–52 ustawy z ?25 sierpnia 2006 r. o bezpieczeństwie żywności i żywienia (dalej: u.b.ż.). Zgodnie z art. 103 ust. 1 pkt 1 u.b.ż. nieprzestrzeganie wymagań w tym zakresie podlega karze pieniężnej ?w wysokości do 30-krotnego przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia w gospodarce narodowej za rok poprzedzający, ogłoszonego przez prezesa GUS na podstawie przepisów ?o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych w Monitorze Polskim.
W 2013 roku przeciętne wynagrodzenie w gospodarce narodowej wynosiło 3650,06 zł. Jego 30-krotność stanowi więc kwotę 109 501,80 zł. Wysokość kary może być wymierzona do pięciokrotnej wartości brutto zakwestionowanej ilości środka spożywczego (art. 103 ust. 2 pkt 1 u.b.ż.).
Karę pieniężną wymierza w drodze decyzji właściwy państwowy wojewódzki inspektor sanitarny. Przy ustalaniu jej wysokości organ uwzględnia stopień szkodliwości czynu, stopień zawinienia i zakres naruszenia, dotychczasową działalność podmiotu działającego na rynku spożywczym ?i wielkość produkcji zakładu. Uprawnienie do określenia wysokości kary nie oznacza możliwości odstąpienia przez organ od jej wymierzenia. Art. 103 ust. 1 u.b.ż. stanowi samodzielną podstawę do wymierzenia kary i nie zależy od innych postępowań, a w szczególności postępowania dotyczącego nakazania usunięcia stwierdzonych naruszeń. Jak wyjaśnił Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie w wyroku z 3 grudnia 2013 r. (II OSK 1555/12), żaden z przepisów u.b.ż. nie uzależnia możliwości zastosowania kary od upływu terminu zakreślonego stronie w decyzji państwowego powiatowego inspektora sanitarnego o potrzebie prawidłowego oznakowania produktu.
podstawa prawna: art. 103, art. 104 ustawy z 25 sierpnia 2006 r. o bezpieczeństwie żywności i żywienia (DzU z 2010 r. nr 136, poz. 914 ze zm.).
