Sposób, w jaki należy udokumentować schorzenie szczególne, zależy od tego, z jakich uprawnień chce skorzystać czytelnik. Z tego punktu widzenia wyróżniamy cztery grupy dodatkowych przywilejów wynikających z ustawy z 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych (tekst jedn. DzU z 2011 r. nr 127, poz. 721 ze zm.).
Do schorzeń szczególnych odnosi się ona w art. 21 ust. 4 i 7, art. 22, art. 26a ust. 1b, art. 28 ust. 1 pkt 1 lit. b.
Ustawodawca nie wskazuje na sposób dokumentowania wystąpienia schorzeń wymaganych do korzystania z praw wynikających z:
• art. 21 ust. 4 – chodzi o obniżenie wymaganego wskaźnika zatrudnienia osób niepełnosprawnych,
• art. 22 ust. 1 – określającego zasady ustalania, czy pracodawca zalicza się do sprzedających uprawnionych do wystawiania ulg we wpłatach na PFRON, oraz z
• art. 28 ust. 1 pkt 1 lit. b – dotyczącego ustalenia struktury zatrudnienia na potrzeby statusu zakładu pracy chronionej.
Z dotychczasowej praktyki potwierdzonej orzecznictwem sądów administracyjnych (zob. wyrok WSA w Warszawie z 3 listopada 2009 r., III SA/Wa 718/09) wynika, że schorzenia te należy dokumentować orzeczeniami, o których mowa w art. 3, 4a, 5 lub 62 ustawy o rehabilitacji, potwierdzającymi niepełnosprawność w rozumieniu ustawy, innymi orzeczeniami lub zaświadczeniami lekarskimi. Sytuacja ta nie uległa zmianie po 1 stycznia 2011 r. ani po 1 stycznia 2012 r.
Inaczej jest w przypadku schorzeń szczególnych, które mają pracodawcy dać prawo do większego dofinansowania wynagrodzeń osób niepełnosprawnych na podstawie art. 26a ust. 1b ustawy o rehabilitacji. Sposób ich dokumentowania reguluje załącznik do rozporządzenia ministra pracy i polityki społecznej z 9 stycznia 2009 r. w sprawie miesięcznego dofinansowania do wynagrodzeń pracowników niepełnosprawnych (DzU nr 8, poz. 43 ze zm.).
Zgodnie z objaśnieniem w pkt 8 do tego załącznika – wzoru druku INF-D-P – w odniesieniu do okresów sprawozdawczych przypadających od stycznia 2009 r. do grudnia 2010 r. włącznie osobami o szczególnych schorzeniach są te, u których stwierdzono chorobę psychiczną, upośledzenie umysłowe lub epilepsję oraz osoby niewidome (schorzenia te dokumentuje się orzeczeniami, o których mowa w ustawie, innymi orzeczeniami lub zaświadczeniami lekarza specjalisty).
Natomiast w odniesieniu do okresów sprawozdawczych, począwszy od stycznia 2011 r., osobami o szczególnych schorzeniach są takie, w odniesieniu do których orzeczono chorobę psychiczną, upośledzenie umysłowe, całościowe zaburzenia rozwojowe lub epilepsję – jeśli są one udokumentowane orzeczeniami, o których mowa w ustawie, lub innymi orzeczeniami, oraz osoby niewidome. Konieczne jest zatem, by orzeczenie o niepełnosprawności zawierało odpowiednie oznaczenie.
Nie każdy kod zwiększy dofinansowanie
Z kodów występujących na orzeczeniach wysokość dofinansowania zwiększą tylko te podkreślone:
• 01–U
– upośledzenie umysłowe,
• 02–P
– choroba psychiczna,
• 04–O –
choroby narządu wzroku,
• 06–E
– epilepsja,
• 03-L
– zaburzenia głosu, mowy i choroby słuchu,
• 05-R
– upośledzenie narządu ruchu,
• 07-S
– choroby układu oddechowego i krążenia,
• 08-T
– choroby układu pokarmowego,
• 09-M
– choroby układu moczowo-płciowego,
• 10-N – choroby neurologiczne,
• 11-I
– inne, w tym schorzenia: endokrynologiczne, metaboliczne, zaburzenia enzymatyczne, choroby zakaźne i odzwierzęce, zeszpecenia, choroby układu krwiotwórczego,
• 12-C
– całościowe zaburzenia rozwojowe.
—Edyta Sieradzka Wiceprezes OBPON
Czytaj także w serwisie:
»
»
