Rada Ministrów przyjęła 5 lipca w drodze uchwały przedłożony przez ministra gospodarki „Program wspierania inwestycji o istotnym znaczeniu dla gospodarki polskiej na lata 2011 – 2020” (dalej program). Aczkolwiek program obowiązuje w latach 2011 – 2020, to umowy o dofinansowanie mogą być podpisywane jedynie do końca 2015 roku. W ciągu kolejnych pięciu lat mogą być natomiast wypłacane transze przyznanego wsparcia.

Celem programu jest podniesienie innowacyjności i konkurencyjności polskiej gospodarki poprzez wspieranie nowych inwestycji realizowanych przez polskie i zagraniczne firmy. Na realizację tego celu w całym okresie obowiązywania programu przeznaczonych zostanie 727 mln zł. Środki te pochodzić będą bezpośrednio z budżetu państwa.

Dla kogo program

Wsparcie w ramach programu uzyskać mogą przedsiębiorcy realizujący przedsięwzięcia

- w tzw. sektorach priorytetowych (motoryzacyjnym, elektronicznym, lotniczym, biotechnologii, nowoczesnych usług i badawczo-rozwojowym) lub

- polegające na inwestycjach produkcyjnych w sektorach innych niż priorytetowe, dla których minimalne koszty kwalifikowane wynoszą 1 mld zł, i w wyniku których utworzonych zostanie co najmniej 500 nowych miejsc pracy.

Program przewiduje możliwość finansowania kosztów kwalifikowanych dwojakiego rodzaju:

- kosztów tworzenia nowych miejsc pracy oraz

- kosztów inwestycji.

O dofinansowanie kosztów z tytułu tworzenia nowych miejsc pracy ubiegać się mogą:

- projekty, gdzie realizacja nowej inwestycji następuje w sektorach priorytetowych, tworzące co najmniej 250 nowych miejsc pracy, a minimalne koszty kwalifikowane inwestycji wynoszą 40 mln zł,

- projekty, gdzie realizowana jest znacząca nowa inwestycja, tworząca co najmniej 500 nowych miejsc pracy, a koszty kwalifikowane inwestycji wynoszą minimum 1 mld zł,

- projekty, gdzie nowa inwestycja realizowana jest w sektorze nowoczesnych usług, tworzonych jest przynajmniej 250 nowych miejsc pracy, a minimalne nakłady inwestycyjne wynoszą 2 mln zł oraz

- projekty polegające na realizacji nowej inwestycji w badania i rozwój, tworzące minimum 35 miejsc pracy dla osób z wyższym wykształceniem, a koszty inwestycji wynoszą co najmniej 3 mln zł.

Do ubiegania się o wsparcie z tytułu kosztów kwalifikowanych nowej inwestycji uprawnia natomiast realizacja:

- nowej inwestycji w sektorach priorytetowych o kosztach kwalifikowanych na poziomie co najmniej 160 mln zł i tworzącej przynajmniej 50 nowych miejsc pracy lub

- znaczącej inwestycji produkcyjnej o kosztach kwalifikowanych wynoszących co najmniej 1 mld zł i tworzącej co najmniej 500 nowych miejsc pracy.

Czy to jest pomoc publiczna?

Finansowanie wymienionych w ramce projektów zawsze stanowić będzie pomoc publiczną, ze względu na spełnienie wszystkich przesłanek wynikających z art. 107 ust. 1 traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE).

Pomoc ta może jednak zostać uznana za zgodną z rynkiem wewnętrznym na  podstawie odstępstwa od generalnego zakazu jej udzielania, przewidzianego w art. 107 ust. 3 lit. a) TFUE, który stanowi: „Za zgodną z rynkiem wewnętrznym może zostać uznana pomoc przeznaczona na sprzyjanie rozwojowi gospodarczemu regionów, w których poziom życia jest nienormalnie niski, lub regionów, w których istnieje poważny stan niedostatecznego zatrudnienia (…)”. Taka pomoc określana jest mianem regionalnej, a zasady jej udzielania uszczegółowione zostały m.in. w wytycznych w sprawie krajowej pomocy regionalnej na lata 2007 – 2013.

Uwaga!

Pomoc przyznawana w ramach programu może występować równolegle z pomocą w formie zwolnień podatkowych udzielaną w specjalnych strefach ekonomicznych oraz wsparciem ze środków programu operacyjnego „Innowacyjna gospodarka” (działania 4.4, 4.5.1 i 4.5.2). Takie łączenie dofinansowania wymaga jednak indywidualnej zgody Rady Ministrów, udzielanej na wniosek ministra gospodarki.

Trzeba powiadomić

Dotacje w ramach programu przyznawane są przez ministra gospodarki projektom, które uzyskały rekomendację Międzyresortowego Zespołu ds. Inwestycji o Istotnym Znaczeniu dla Gospodarki Polskiej. Uznanie określonego projektu za  godny wspierania przez organy krajowe nie oznacza jednak, że pomoc może zostać przyznana.

Zgodnie z art. 108 ust. 3 TFUE państwa członkowskie mają bowiem obowiązek powiadamiania Komisji o zamiarze udzielenia pomocy publicznej, a  wsparcie nie może zostać przyznane do czasu wydania przez KE stosownej decyzji.

W tym kontekście warto przypomnieć, że w prawie unijnym funkcjonują dwa podstawowe sposoby udzielania pomocy publicznej: w ramach programu pomocowego albo jako pomoc indywidualna. Programem pomocowym jest akt prawny, na podstawie którego można dokonywać wypłat pomocy indywidualnej na rzecz przedsiębiorstw określonych w tym akcie w sposób ogólny i abstrakcyjny.

Przykładem takiego programu może być rozporządzenie ministra gospodarki z 8 maja 2009 w sprawie udzielania pomocy finansowej dla inwestycji o dużym znaczeniu dla gospodarki w ramach programu operacyjnego „Innowacyjna gospodarka” na lata 2007 – 2013. Co do zasady notyfikacji wymaga sam projekt programu pomocowego, natomiast dla udzielenia pomocy na jego podstawie zgoda Komisji nie jest już konieczna.

Drugim sposobem udzielania publicznego wsparcia jest pomoc indywidualna, czyli pomoc, która nie jest przyznawana na podstawie programu pomocowego, lub pomoc udzielana na podstawie takiego programu, jednak nadal podlegająca obowiązkowi zgłoszenia ze względu na przepisy szczególne.

W odniesieniu do omawianej pomocy należy w tym kontekście pamiętać w szczególności o tym, że zawsze notyfikacji podlegają tzw. duże projekty inwestycyjne, a więc projekty, w przypadku których wartość kosztów kwalifikujących się do objęcia pomocą przekracza 50 mln euro.

Omawiany program przyjęty został w drodze uchwały Rady Ministrów, która nie stanowi programu pomocowego w rozumieniu prawa unijnego (art. 1 lit. d) rozporządzenia Rady (WE) nr 659/1999 z 22 marca 1999 ustanawiającego szczegółowe zasady stosowania art. 93 traktatu WE, obecnie art. 108 ust. 3 TFUE) ani prawa polskiego (art. 2 pkt 7 ustawy z 30 kwietnia 2004 o postępowaniu w  sprawach dotyczących pomocy publicznej). W związku z tym każdorazowe udzielenie wsparcia na podstawie polskiego programu wymagać będzie uprzedniego powiadomienia i uzyskania zgody Komisji Europejskiej.

Bez notyfikacji

W prawie unijnym przyjęte zostały jednak akty, które zwalniają niektóre rodzaje pomocy publicznej z obowiązku notyfikacji, nawet jeżeli pomoc ta nie jest udzielana w ramach programów pomocowych.

Przykładem takiego aktu jest rozporządzenie Komisji (WE) nr 800/ 2008 z 6 sierpnia 2008 uznające niektóre rodzaje pomocy za zgodne ze wspólnym rynkiem w zastosowaniu art. 87 i 88 traktatu (ogólne rozporządzenie w sprawie wyłączeń blokowych). Na jego podstawie zwolnione z obowiązku zgłoszenia do Komisji są co do zasady jedynie programy regionalnej pomocy inwestycyjnej i pomocy na tworzenie nowych miejsc pracy.

Wyjątkowo, jeżeli pomoc w ramach programu stanowić będzie uzupełnienie wsparcia przyznanego w ramach przejrzystego programu regionalnej pomocy inwestycyjnej, o którym mowa w art. 13 ust. 1 rozporządzenia nr 800/2008, notyfikacja nie będzie konieczna.

Należy jednak w takich wypadkach pamiętać, że dotacje na podstawie programu nie mogą przekroczyć 50 proc. całkowitej kwoty pomocy przyznanej danej inwestycji oraz muszą spełniać warunki z art. 13 rozporządzenia nr 800/2008 (w  szczególności dotyczące pułapów intensywności, zakresu kosztów kwalifikowanych oraz wkładu finansowego beneficjenta wolnego od wsparcia publicznego).

Zanim trafi do Brukseli

Organem właściwym w sprawach dotyczących pomocy publicznej w Polsce jest prezes Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów, a postępowanie przed nim uregulowane jest przepisami ustawy o postępowaniu w sprawach dotyczących pomocy publicznej. Wszystkie notyfikacje projektów programów pomocowych oraz pomocy indywidualnej do Komisji Europejskiej muszą być dokonywane za jego pośrednictwem. Takie projekty są też przez niego co do zasady opiniowane.

Opinia prezesa UOKiK zawiera stanowisko, czy zgłoszony projekt przewiduje udzielanie pomocy publicznej, czy taka pomoc jest zgodna z rynkiem wewnętrznym, propozycje zmian mające na celu zapewnienie zgodności projektu z rynkiem wewnętrznym oraz wskazanie, czy projekt wymaga notyfikacji.

Nie przesądza ona jednak ostatecznie o zgodności projektowanej pomocy z rynkiem wewnętrznym, ponieważ wyłączne kompetencje decyzyjne w tym zakresie ma Komisja.

Potrzebna opinia prezesa

Procedurę przed prezesem UOKiK w sprawie projektu pomocy indywidualnej rozpoczyna złożenie wniosku o wydanie opinii przez organ udzielający pomocy. Do wniosku należy dołączyć projekt aktu (ustawy, rozporządzenia, decyzji lub umowy), na podstawie którego pomoc zostanie udzielona, oraz informacje niezbędne do wydania opinii, w szczególności dotyczące beneficjenta, przeznaczenia pomocy, jej formy, wielkości i czasu trwania.

Dokładny zakres wymaganych informacji określony został w rozporządzeniu Rady Ministrów z 26 października 2004 w sprawie informacji przekazywanych w celu wydania opinii o planowanej pomocy publicznej.

Wniosek wraz ze stosownymi informacjami musi zostać przekazany w formie papierowej i elektronicznej. Zakres informacji przedkładanych prezesowi UOKiK odzwierciedla dane, jakie wymagane są przez Komisję Europejską dla oceny zgłaszanych jej środków.

Aplikacja SANI

Na późniejszym etapie postępowania – w momencie notyfikacji – komunikacja z Komisją odbywa się za pośrednictwem Stałego Przedstawicielstwa RP przy Unii Europejskiej za pomocą internetowej aplikacji SANI (State Aid Notification Interactive).

Dla celów wystandaryzowania dokonywanych przez państwa członkowskie zgłoszeń Komisja stworzyła specjalne formularze, za pomocą których przekazywane są informacje o projektach pomocy.

Formularze te stanowią załączniki do rozporządzenia Komisji (WE) nr 794/2004 z 21 kwietnia 2004 w sprawie wykonania rozporządzenia Rady (WE) nr 659/1999 ustanawiającego szczegółowe zasady stosowania art. 93 traktatu WE.

Krajowe przepisy nie wymagają wprawdzie przekazywania informacji o projekcie do prezesa UOKiK na standardowych formularzach Komisji, jednak wysłanie ich w tej formie z pewnością ułatwia pracę osobom odpowiedzialnym za przygotowanie zgłoszenia środka do KE.

Dodatkowo trzeba pamiętać, że w większości przypadków same informacje w formularzach są niewystarczające dla Komisji do oceny zgodności zgłaszanego środka z rynkiem wewnętrznym. Niekiedy konieczne jest bowiem przedstawienie szerszego kontekstu realizowanego projektu.

Może się również okazać, że osoba prowadząca sprawę w  Komisji nie będzie władała językiem polskim. Jeżeli będziemy mieć do czynienia ze złożonym projektem, w odniesieniu do  którego przekazywanych jest wiele materiałów, należy się liczyć z tym, że tłumacze w Komisji mogą potrzebować czasu, by przedstawić tłumaczenia notyfikowanych dokumentów.

Dlatego, jeżeli podmiotom uczestniczącym w procedurze notyfikacyjnej zależy na szybszym jej przebiegu, powinny mieć zawczasu przygotowane dokumenty zgłoszeniowe także w języku angielskim; aczkolwiek tylko wersja polska ma charakter oficjalny, to pomocnicze tłumaczenie znacznie przyspiesza i ułatwia postępowanie.

Instrukcyjny termin

Prezes UOKiK wydaje opinię o projekcie pomocy indywidualnej w terminie 60 dni od dnia otrzymania wniosku wraz z załączonymi informacjami i dokumentami, o których mowa w  art. 13 ustawy o postępowaniu w sprawach dotyczących pomocy publicznej.

Jest to jednak termin instrukcyjny, a jego niedotrzymanie nie skutkuje domniemaniem wydania pozytywnej opinii i obowiązkiem po stronie prezesa UOKiK, by niezwłocznie dokonał notyfikacji projektu. Co więcej, prezes uprawniony jest do wezwania wnioskodawców do uzupełnienia brakujących informacji, co dodatkowo może wydłużać krajową część postępowania notyfikacyjnego.

Dwie sytuacje

W postępowaniu krajowym UOKiK twierdzi, że każde wezwanie podmiotu wnioskującego o wydanie opinii o uzupełnienie przedłożonych informacji przerywa bieg terminu na wydanie opinii.

W mojej ocenie wyróżnić tutaj należy dwie sytuacje:

- do UOKiK wpływa wniosek niezawierający informacji wymaganych w art. 13 ustawy oraz

- do UOKiK wpływa wniosek zawierający formalnie wszystkie informacje przewidziane w przepisach, natomiast informacje te nie są wystarczające np. do oceny zgodności projektu pomocy z rynkiem wewnętrznym.

W pierwszym przypadku, ze względu na niespełnienie formalnego wymogu (nieprzekazanie informacji i dokumentów wymaganych w art. 13 ustawy), należy przyjąć, że bieg terminu na wydanie opinii nie rozpoczyna się. Argumentowanie natomiast, że w drugim przypadku, w sytuacji wezwania do uzupełnienia informacji, termin na wydanie opinii ulega przerwaniu lub zawieszeniu, nie jest właściwe.

Nie znajduje to bowiem odzwierciedlenia w obowiązujących przepisach, zwłaszcza w kontekście treści art. 15 ust. 2 ustawy o postępowaniu w sprawach dotyczących pomocy publicznej, który stanowi wyraźnie, że w razie nieotrzymania stosownych wyjaśnień w wyznaczonym terminie prezes UOKiK wydaje opinię na podstawie uprzednio uzyskanych informacji.

Zgodność lub niezgodność

Jeżeli prezes UOKiK wyda opinię o niezgodności projektu pomocy indywidualnej z rynkiem wewnętrznym, niezwłocznie przekazuje ją podmiotowi wnioskującemu o jej wydanie. Jednocześnie wydanie takiej opinii nie uprawnia prezesa UOKiK do blokowania zgłoszenia projektu do Komisji.

W terminie 14 dni podmiot wnioskujący może bowiem wystąpić o dokonanie notyfikacji projektu. Bezskuteczny upływ tego terminu skutkuje tym, że notyfikacja nie zostaje dokonana.

Jak widać, procedura na etapie krajowym może być żmudna i czasochłonna. Dlatego tak istotne jest, by od razu przesłać kompletny i spójny wniosek o wydanie opinii wraz ze stosownymi załącznikami i utrzymywać stały kontakt z urzędnikami odpowiedzialnymi za daną sprawę, tak aby na bieżąco uzupełniać wszelkie braki. Można zatem uniknąć niepotrzebnej wymiany pism i zachować optymalizację czasową całego procesu.

Jeżeli wydana zostaje opinia o zgodności projektu pomocy indywidualnej z rynkiem wewnętrznym, prezes UOKiK niezwłocznie dokonuje notyfikacji. W przypadku opinii o niezgodności planowanej pomocy z  rynkiem wewnętrznym notyfikacja dokonywana jest niezwłocznie po otrzymaniu przez UOKiK wystąpienia o dokonanie zgłoszenia od podmiotu wnioskującego o opinię.

Mniej formalności, więcej elastyczności

Dokonanie notyfikacji w rozumieniu art. 108 ust. 3 TFUE rozpoczyna oficjalne postępowanie, w którym Komisja Europejska szczegółowo bada zgodność zgłoszonych jej środków z rynkiem wewnętrznym. Postępowanie to jest jednak sformalizowane i mało elastyczne.

Z tego powodu Komisja w  2009 roku opublikowała kodeks najlepszych praktyk dotyczących przebiegu postępowania w zakresie kontroli pomocy państwa, w którym zachęca państwa członkowskie do nawiązywania kontaktów przedzgłoszeniowych (dokonywania tzw. prenotyfikacji).

Pozwalają one Komisji i państwom członkowskim zidentyfikować, także na bezpośrednim spotkaniu w Brukseli, potencjalne problemy i uzgodnić pewne elementy projektowanych środków pomocowych.

Celem kontaktów przedzgłoszeniowych jest również takie przygotowanie oficjalnej notyfikacji, że Komisja będzie w stanie znacznie szybciej wydać ostateczną decyzję, ponieważ nie będzie zmuszona występować do państwa członkowskiego z prośbą o przedstawienie dodatkowych informacji i wyjaśnień.

Nieformalne kontakty

Włączenie prenotyfikacji jako kolejnego etapu postępowania może rodzić obawy o dalsze wydłużenie czasu oczekiwania na zgodę na udzielenie pomocy.

Obawy takie w większości przypadków nie są uzasadnione, bo:

- kontakty przedzgłoszeniowe dają możliwość uzyskania od Komisji wskazówek co do kształtu oficjalnej notyfikacji, co ma szczególne znaczenie w przypadku nowatorskich i złożonych projektów,

- dokonanie prenotyfikacji nie wymaga uzyskania opinii prezesa UOKiK.

Kontakty przedzgłoszeniowe nie są wprawdzie unormowane w ustawie o postępowaniu w sprawach dotyczących pomocy publicznej, jednak praktyka UOKiK wygląda w ten sposób, że prenotyfikowane projekty nie są opiniowane. Opinia jest natomiast wydawana przed dokonaniem oficjalnego zgłoszenia. Stanowi ona w praktyce potwierdzenie stanowiska KE wyrażonego w postępowaniu przedzgłoszeniowym.

Należy pamiętać, że prenotyfikacja wymaga także pośrednictwa prezesa UOKiK, a dla jej dokonania konieczne jest przekazanie tych samych informacji, które wymagane są do wydania opinii. Zasadne jest również przesłanie wypełnionych formularzy, ponieważ prenotyfikacje dokonywane są również za pomocą SANI na standardowych formularzach.

Dodatkową zaletą procedury prenotyfikacji jest możliwość zaangażowania beneficjenta w cały proces. W ten sposób bierze on aktywny udział w kontaktach z Komisją i może na bieżąco wyjaśniać szczegóły projektu, który przecież to jemu jest znany najlepiej.

Jak wskazuje Komisja w kodeksie, po dwóch tygodniach od otrzymania wstępnej wersji formularza zgłoszeniowego KE nawiąże pierwsze kontakty przedzgłoszeniowe z państwem członkowskim. W praktyce termin ten jest nieco dłuższy. Może być dodatkowo znacznie wydłużony, jeżeli dla celów postępowania konieczne będzie wykonanie przez Komisję tłumaczenia dokumentacji projektu ze względu na to, że osoba prowadząca sprawę nie posługuje się językiem polskim. Możliwe jest jednak przedstawienie nieoficjalnego tłumaczenia, dokonanego np. na zlecenie beneficjenta.

Zgodnie z kodeksem wymiana informacji w ramach prenotyfikacji nie powinna trwać dłużej niż dwa miesiące. W praktyce jednak i ten termin jest wydłużany, ale uzyskane nieformalne wskazówki ze strony KE bardzo pomagają na etapie notyfikacji, ponieważ zazwyczaj dzieje się tak, że ta sama osoba w Komisji odpowiada za projekt podczas kontaktów przedzgłoszeniowych oraz po dokonaniu przez państwo członkowskie oficjalnego zgłoszenia.

Ostatnia prosta

Po otrzymaniu oficjalnej notyfikacji Komisja dokonuje wstępnego badania przedłożonego jej projektu pomocy. Swoje stanowisko w postaci stosownej decyzji powinna przedstawić w terminie dwóch miesięcy od dnia otrzymania zgłoszenia. Najczęściej jednak korzysta z prawa do wystąpienia do państwa członkowskiego z wnioskiem o udzielenie niezbędnych dodatkowych informacji.

W takim wypadku państwo członkowskie dostaje dwadzieścia dni roboczych na  udzielenie odpowiedzi. Termin ten, na prośbę państwa członkowskiego, może zostać odpowiednio wydłużony. Co istotne każde wystąpienie Komisji o uzupełnienie zgłoszenia powoduje przerwanie terminu na wydanie decyzji. Dwumiesięczny termin na wydanie decyzji rozpoczyna bieg od początku od dnia następującego po dniu, w którym Komisja otrzymała dodatkowe wyjaśnienia.

Przedłużenie postępowania

Zatem każde wystąpienie KE o informacje powoduje przedłużenie procedury o mniej więcej trzy miesiące. Warto zatem rozważyć, czy nie lepiej dokonać uprzedniej prenotyfikacji, by na kolejnym etapie postępowania uniknąć pytań Komisji.

Wstępne badanie zgłoszenia może zakończyć się wydaniem:

- decyzji, że zgłoszony środek nie stanowi pomocy publicznej,

- decyzji o niewnoszeniu zastrzeżeń, gdy Komisja nie ma wątpliwości co do zgodności środka z rynkiem wewnętrznym, oraz

- decyzji o wszczęciu formalnej procedury dochodzeniowej, gdy Komisja ma wątpliwości co do zgodności środka z rynkiem wewnętrznym, a dodatkowe informacje przedstawione przez państwo członkowskie nie pozwoliły na wydanie decyzji innego rodzaju.

Formalna procedura dochodzeniowa jest długotrwała. Komisja ma dołożyć starań, by zakończyła się w ciągu osiemnastu miesięcy.

Rozpoczyna ją wydanie decyzji o otwarciu tej procedury, w której KE prezentuje wstępną ocenę przedłożonego projektu, określa, jakiego typu wątpliwości wystąpiły w dotychczasowym badaniu środka pomocowego oraz wzywa wnioskujące państwo członkowskie i inne zainteresowane strony do  przesłania uwag, zwykle w  terminie jednego miesiąca.

Należy przy tym pamiętać, że przez cały okres trwania postępowania obowiązuje klauzula zawieszająca, a zatem nie można zgodnie z prawem przyznać wsparcia beneficjentowi.

Pora na decyzję

Procedura dochodzeniowa zamykana jest poprzez wydanie:

- decyzji pozytywnej – o zgodności zgłoszonego środka z rynkiem wewnętrznym,

- decyzji warunkowej – w której Komisja przedstawia warunki, po spełnieniu których pomoc może zostać uznana za zgodną z rynkiem wewnętrznym albo

- decyzji negatywnej – oznaczającej, że środek jest niezgodny z rynkiem wewnętrznym i nie może zostać wdrożony.

Upragniony koniec, ale…

Komisja przekazuje swoje decyzje niezwłocznie po ich wydaniu do UOKiK za pośrednictwem Stałego Przedstawicielstwa. Często jednak w trakcie badania zgodności danego środka z rynkiem wewnętrznym KE wchodzi w posiadanie informacji wrażliwych dla beneficjenta czy też samego państwa członkowskiego.

Dane te niekiedy znajdują się w oryginalnej treści decyzji, jednak na odpowiednio uzasadniony wniosek mogą zostać pominięte w udostępnianym publicznie tekście decyzji. Są też takie kategorie informacji, które nie zostaną utajnione. Należą do nich np. nazwa beneficjenta oraz kwota zaakceptowanej przez Komisję pomocy publicznej.

Komentuje Andrzej Kaznowski, wspólnik w spółce doradczej Easy State Aid Kaznowski Stasiak sp.j.

Uzyskanie decyzji Komisji Europejskiej na udzielenie pomocy publicznej w pewnych przypadkach może wiązać się z koniecznością przebrnięcia przez długotrwałą i skomplikowaną procedurę. Dotyczy to zwłaszcza dużych projektów inwestycyjnych, które z reguły mają istotny wpływ na konkurencję.

W takich bowiem wypadkach Komisja dokonuje bardzo szczegółowego badania rynku, na którym działa beneficjent, oraz jego pozycji rynkowej przed i po udzieleniu pomocy. Nie można też zapominać, że ze względu na wpływ pomocy na stan konkurencji

Komisja decyduje się nierzadko na otwarcie formalnej procedury dochodzeniowej, by wyeliminować wątpliwości oraz uzyskać potwierdzenie konkurentów i innych państw członkowskich, że nie ma sprzeciwu wobec zgody na pomoc.

Dzieje się tak głównie wtedy, gdy rynek, na którym funkcjonuje beneficjent, wykazuje tendencje spadkowe oraz gdy dzięki udzielanej pomocy wzrasta udział beneficjenta w tym rynku. Przyspieszenie opisanej obok procedury jest jednak możliwe. Niezbędne do tego jest przede wszystkim przygotowanie spójnej i kompletnej dokumentacji projektu.

Przyda się też odpowiednio wczesne identyfikowanie tych elementów projektu, które mogą stanąć na przeszkodzie w osiągnięciu zamierzonego efektu. Najlepiej jeśli to nastąpi już na etapie przygotowywania dokumentacji oraz na podstawie zgłaszanych przez zaangażowane instytucje uwag. Niezbędne też będzie bieżące monitorowanie postępowania i szybkie reagowanie na wnioski o udzielenie dodatkowych informacji, zarówno na etapie kontaktów z UOKiK, jak i z Komisją.

Trzeba dodać, że wytrwałość się opłaca.

Czytaj również:

Komisja Europejska nie prześwietla firm składających wnioski

Zobacz więcej w serwisie:

Dobra Firma » Firma » Dotacje » Pomoc publiczna