Prowadzenie działalności gospodarczej w miejscowości wypoczynkowej, zwłaszcza w zakresie wynajmu wczasowiczom miejsc noclegowych, często oznacza również konieczność wywiązywania się z dodatkowych obowiązków, które są nałożone przez przepisy prawa miejscowego. Pobór opłaty miejscowej, popularnie zwanej taksą klimatyczną, może bowiem być realizowany także w formie inkasa przez podmioty wskazane uchwałą gminy, w tym często właśnie przez podmioty gospodarcze oferujące w miejscowościach wypoczynkowych usługi noclegowe lub hotelowe.

Z art. 17 ust. 1 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych wynika, że opłatę tę pobiera się od osób fizycznych przebywających dłużej niż dobę w celach turystycznych, wypoczynkowych lub szkoleniowych w miejscowościach:

- posiadających korzystne właściwości klimatyczne, walory krajobrazowe oraz warunki umożliwiające pobyt osób w tych celach,

- znajdujących się na obszarach, którym nadano status obszaru ochrony uzdrowiskowej.

Nic więc dziwnego, że w niemal każdym kurorcie lub miejscowości leżącej w atrakcyjnym turystycznie regionie opłata taka zasila budżet gminy. Obciążenie podmiotów świadczących usługi noclegowe w miejscowościach wypoczynkowych obowiązkiem inkasa opłaty miejscowej jest o tyle zasadne, że to właśnie te podmioty, poprzez posiadanie pełnej wiedzy o fakcie pobytu osób przyjezdnych w ich obiektach, okresie tego pobytu oraz jego celu, zapewniają skuteczność poboru opłaty miejscowej. Z punktu widzenia przedsiębiorcy świadczącego usługi noclegowe nierzadko pojawiają się jednak wątpliwości co do właściwego dokumentowania otrzymania tych kwot. Taksa klimatyczna nie podlega bowiem ani obowiązkowi ewidencjonowania za pomocą kasy rejestrującej, ani dokumentowania za pomocą faktury (rachunku). Jako opłata o charakterze publicznoprawnym nie jest ona należnością za świadczone usługi bądź dostawy towarów, co oznacza, że pozostaje poza systemem regulacji ustawy o VAT.

Ewidencjonowaniu za pomocą kasy rejestrującej podlega sprzedaż na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej lub rolników ryczałtowych. Poboru opłaty miejscowej nie sposób jednak utożsamiać z takimi czynnościami. Jak się wydaje, najlepszym rozwiązaniem jest dokumentowanie poboru tej opłaty od letników odrębnymi dokumentami (pokwitowaniami) potwierdzającymi jej otrzymanie przez inkasenta (przedsiębiorcę zobowiązanego do poboru w drodze inkasa). Nie wyklucza to jednak dobrowolnego udokumentowania poboru taksy klimatycznej paragonem fiskalnym. Na taką możliwość wskazała Izba Skarbowa w Bydgoszczy, która w interpretacji z 7 maja 2013 r. (ITPP1/443-125/13/AJ) zauważyła, że chociaż opłata, jako należność gminy, nie jest objęta przepisami ustawy o VAT, to możliwe jest rozwiązanie polegające na jej ewidencjonowaniu kasą rejestrującą. Operacja ta wymaga jednak zaprogramowania tego urządzenia w ten sposób, aby dla poboru opłaty miejscowej przyporządkowana była odrębna pozycja (litera). Chodzi tutaj o konieczność jednoznacznego wyodrębnienia wartości pobieranej przez podatnika taksy klimatycznej z jego obrotu ewidencjonowanego kasą. Co więcej, w takiej sytuacji wymagane jest również posiadanie stosownej adnotacji serwisu kasy o jej stosowaniu i ewidencjonowaniu pod daną pozycją (literą) pobieranej przez podatnika opłaty miejscowej.

Autor jest doradcą podatkowym